Το λάθος του «Αλάθητου»
Όμως ένας πάπας Γερμανός, πανεπιστημιακός καθηγητής, εγκρατής της θύραθεν και της βιβλικής παιδείας, δεν δικαιούται να διαπράττει τέτοιου μεγέθους ιστορικόν ατόπημα.
Ο όρος μακεδονική γλώσσα ανατρέχει εκ των πραγμάτων στην αρχαία Μακεδονία. Όλα τα ελληνικά φύλα, και το μακεδονικόν, όπως βεβαιώνουν οι εγκυρότεροι διεθνείς ερευνητές, υπήρξαν ελληνόφωνα. Μιλούσαν ελληνικές διαλέκτους, άλλες εξαιρετικά εκλεπτυσμένες, όπως οι Αθηναίοι, και άλλες λιγότερο, όπως οι Μακεδόνες.
Το σκοπιανό γλωσσικό κοκτέιλ πυρήνα του έχει το σλαβικό προφορικό ιδίωμα που μιλιόταν στην περιοχή ως το 1944 και απέκτησε κατοπινά γραπτήν υπόσταση στα Τιτοϊκά γλωσσικά εργαστήρια των Σκοπίων. Είναι σλαβική διάλεκτος στην οποία προπαγανδιστικά, όπως και στη συγκεκριμένη επικράτεια, δόθηκε το όνομα «μακεδονική». Αυτήν όμως την ονομασία ούτε ιστορικά ούτε επιστημονικά τη δικαιούται.
Αν, ωστόσο, στην ιστορία θα μπορούσε μια γλώσσα να ονομασθεί μακεδονική, αυτή ουδέποτε θα ήταν μια σλαβική διάλεκτος, τη στιγμή που οι Σλάβοι ήρθαν στην περιοχή χίλια χρόνια αφότου ο Μέγας Αλέξανδρος κατέστησε παγκόσμια γλώσσα –και γλώσσα του Ευαγγελίου– την αλεξανδρινή κοινή.
Αυτή η αλεξανδρινή κοινή είναι η μόνη μακεδονική γλώσσα. Αυτήν μιλούσαν οι Μακεδόνες. Οι αυτοαποκαλούμενοι Μακεδόνες, το έθνος τους και η γλώσσα τους, είναι όλα ψευδο-μακεδονικά.
Ορισμένοι εκ των ημετέρων ησυχάζουν τη συνείδησή τους με το ιδεολόγημα του γεωγραφικού προσδιορισμού. Δηλαδή τελικά αυτοί θα ονομάζουν γεωγραφικά τα Σκόπια Μακεδονία, αλλά όλοι οι υπόλοιποι στον κόσμο εθνο-γεωγραφικά! Πολιτική αφέλεια τεραστίων διαστάσεων.
Βεβαίως, ουδείς εξουσιοδότησε κανέναν να παραχωρεί απαράγραπτα δικαιώματα του Ελληνισμού. Όπως εύστοχα υπενθύμισε στη διεθνή επιστημονική κοινότητα από το 1992 η Ακαδημία Αθηνών, είναι κατάχρηση όταν το όνομα Μακεδονία αποδίδεται σε εδάφη που δεν κατοικήθηκαν από Μακεδόνες και δεν υπήρξαν τμήματα του μακεδονικού βασιλείου. Είναι αποδεδειγμένο ότι μόνον το περίπου 1/10 της όλης σκοπιανής επικράτειας είναι κομμάτι της αρχαίας Μακεδονίας. Τα υπόλοιπα 9/10 συμπίπτουν με την αρχαία Παιονία και Δαρδανία. Οι Δάρδανοι μάλιστα υπήρξαν αείποτε παθιασμένοι αντι-Μακεδόνες.
Είναι παγκοσμίως μοναδικό φαινόμενο ένας λαός, οι Σλάβοι των Σκοπίων, να περιφρονεί την κατάδική του ιστορία, την οποία σίγουρα διαθέτει, δικαιούται και οφείλει να αναδείξει, και να σφετερίζεται ξένη ιστορία, ξένα σύμβολα, διότι του το ενέπνευσαν κάποιοι δικτάτορες (Στάλιν -Τίτο) για λόγους που αφορούσαν την αυτοκρατορική πολιτική του πρώτου που άρεσε και εξυπηρετούσε τον δεύτερο. Ως τις αρχές της δεκαετίας του ʼ90 οι μύθοι συντηρούνταν σταλινοτιτοϊκά. Έκτοτε υιοθετήθηκαν από τους νέους κηδεμόνες, τους νέους αυτοκράτορες, Αμερικανούς.
Στο λάθος του πάπα Βενέδικτου XVI είχε για μία μόνο φορά υποπέσει και ο προκάτοχός του, ο Σλάβος Πάπας Ιωάννης – Παύλος II, τα Χριστούγεννα του ’88.
Τότε ο γράφων ως υπουργός Μακεδονίας – Θράκης του έστειλε επιστολή (το κείμενό της στην έκδοση του ΥΜΑΘ «Έστιν ουν Ελλάς και η Μακεδονία» σ. 117 επ. Θεσσαλονίκη 1988). Έκτοτε ουδέποτε έως προχθές εκφράσθηκαν παπικές ευχές σε σκοπιανή γλώσσα.
Εξάλλου, ο Ιωάννης – Παύλος μιλώντας στο Velehrad της Τσεχοσλοβακίας αναφέρθηκε στους, ανακηρυχθέντες από αυτόν «Ουρανίους προστάτες της Ευρώπης», αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο (και αυτούς τους διεκδικούν οι Σκοπιανοί) ως «δύο ισαποστόλους Έλληνες από τη Θεσσαλονίκη» (βλ. Ν. Μάρτης, Η συνθήκη του Άμστερνταμ σ. 72).
Προσθέτως σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 21/6/1992 ο Ιωάννης – Παύλος II δήλωνε απερίφραστα: «Η Μακεδονία είναι η πατρίδα του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, του Μεθοδίου και του Κυρίλλου. Η Μακεδονία είναι ελληνική».
Όλες οι αρχαίες πηγές (Θουκυδίδης, Ισοκράτης, Αισχίνης, Αρριανός κ.ά. μαρτυρούν την ελληνικότητα των Μακεδόνων και της γλώσσας τους, περιλαμβανομένου και του θεωρούμενου ορκισμένου εχθρού της Μακεδονίας Δημοσθένη, ο οποίος διακατέχεται από ακατάσχετο μένος προσωπικά κατά του Φιλίππου, όχι κατά των Μακεδόνων. Τον καθυβρίζει ως βάρβαρο, προφανώς διότι πιστεύει ότι δεν είναι στην πραγματικότητα βάρβαρος, δηλαδή μη Έλλην. Αλλιώς θα κυριολεκτούσε και επομένως ο χαρακτηρισμός του δεν θα είχε απαξιωτικό χαρακτήρα.
Η θεωρία της σύνθετης ονομασίας ως τάχα γεωγραφικού προσδιορισμού, διά μείζονα πειστικότητα συνδυάσθηκε εσχάτως με ένα τεχνητό δίλημμα. Το «διά ταύτα» του καταλήγει στο ότι: αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τον τουρκονεοθωμανικό επεκτατισμό, πρέπει να υποχωρήσουμε στα Σκόπια!
Η θέση αυτή είναι καθ’ ολοκληρίαν εξωπραγματική και οδηγεί στην πράξη σε άκρως επικίνδυνες αυταπάτες.
Πρώτον: Η ως τώρα κακοδαιμονία της ελληνικής διπλωματίας στα ελληνοτουρκικά και στο Σκοπιανό δεν οφείλεται στο ότι η προσοχή δόθηκε στο ένα αντί να δοθεί στο άλλο. Οφείλεται σε συνειδητή επιλογή εκ μέρους μας της κατευναστικής στρατηγικής, η οποία υποτιμά κατ’ εξακολούθησιν το γεγονός ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν είναι φευ σχέσεις φιλίας και συνεργασίας -για το ταγκό χρειάζονται πάντοτε δύο- αλλά σχέσεις συγκρουσιακής συνύπαρξης. Η αντιμετώπισή τους επομένως δεν γίνεται με διαρκείς υποχωρήσεις που ολοένα θα γίνονται μεγαλύτερες και περισσότερες, αλλά με στρατηγική αποτρεπτικής ισχύος. Η λανθασμένη στρατηγική μας έχει επιδεινωθεί ως αναθεωρημένη πολιτική άνευ όρων στήριξης της αποκαλούμενης ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας μετά στο 1999. Δυστυχώς η γραμμή αυτή θα επικυρωθεί πανηγυρικά τις επόμενες μέρες κατά την αποφασισμένη επίσκεψη Καραμανλή στην Άγκυρα.
Δεύτερον: Τα Σκόπια και λόγω μεγέθους δεν πρόκειται να λειτουργήσουν με εθνική ανεξαρτησία. Είναι προτεκτοράτο με κηδεμόνα σήμερα τις ΗΠΑ, αύριο κάποιον άλλο. Σκόπια και Αλβανία, αν και δεν έχουν -άπαγε της βλασφημίας!- κανένα πρόβλημα ασφαλείας από την Ελλάδα (και η Βουλγαρία λόγω του εσωτερικού υπονομευτή της, του ισχυρού τουρκικού κόμματος), αλληθωρίζουν επιμόνως προς την Άγκυρα. Αυτή τους πουλά την «προστασία». Τούτο διότι η τουρκική πολιτική είναι πολιτική γεωστρατηγικού παίκτη, ρόλο που η Ελλάδα αποποιείται επιμόνως διʼ εαυτήν. Συνεπώς το πρόβλημα είμαστε εμείς.
Τρίτον: Ήττα της Ελλάδος από τα Σκόπια (στα οποία εν τούτοις εδώ και 15 χρόνια προσφέρουμε
αφιλοκερδώς τα πάντα, εργασία, λεφτά και ηθελημένη εθνική αδράνεια) σημαίνει ότι καθένας που
αποφασίζει στο εξής να μας νικήσει, θα μας νικήσει.
Τέλος, επειδή κάποιοι εξακολουθούν να επισείουν ως επικρεμάμενη την καθολική επικράτηση του «Μακεδονία», οι Σκοπιανοί δεν μπορούν να γίνουν Μακεδονία και Μακεδόνες εις το διηνεκές, παρά μόνον αν και όταν τους ονομάσουμε εμείς.
Στη Σύνοδο της Φεράρας και Φλωρεντίας το 1439 οι εκπρόσωποι της δεινώς χειμαζόμενης Κωνσταντινουπόλεως, περιλαμβανομένου και του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, υπέκυψαν στον εκβιασμό και υπέγραψαν την Ένωση των Εκκλησιών.
Όλοι πλην ενός, του Επισκόπου Εφέσου Μάρκου Ευγενικού. Η άρνησή του ματαίωσε την υποταγή. Εφʼ ω και ο Πάπας Μαρτίνος είπε τότε το φοβερόν «εποιήσαμεν ουδέν»!
Όχι στα Σκόπια και τους κηδεμόνες τους. Όχι στη σύνθετη ονομασία.