Ο συντηρητισμός της Φάνης…
Ο συντηρητισμός στη Φάνη Πάλλη-Πετραλιά δεν περιορίζεται μόνο στο πολιτικό ή κοινωνικό πεδίο, επεκτείνεται γενικώς και στον τρόπο ζωής της.
Η οικογενειακή πολιτική παράδοση τοποθετεί τη νυν υπουργό Απασχόλησης στην προοδευτική πτέρυγα του αστισμού, αλλά η θέση της στην παραγωγή προσδιορίζεται από τη μεταπρατική οικονομική δραστηριότητά της και ως εκ τούτου καθίσταται αναπόφευκτος ο κοινωνικός και πολιτικός συντηρητισμός της.
Άλλωστε, κατά τα «απλά μαθήματα οικονομίας», τα αίτια που συντελούν στην εμφάνιση των συντηρητικών τάσεων στα άτομα είναι η ταξική τους τοποθέτηση και τα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν.
Από την πλευρά της η κοινωνική ψυχολογία συμπληρώνει: Συντηρητικές τάσεις διακρίνουν τα άτομα που εκτιμούν την αυθεντία, τα προκαθορισμένα προνόμια, την οικονομική και πολιτική δύναμη και αντιπαθούν κάθε μεταβολή και νεωτερισμό, στρέφουν το ενδιαφέρον τους στο παρελθόν, το εξιδανικεύουν και το θεωρούν ανώτερο από το παρόν και το μέλλον.
Η κ. Πετραλιά εναρμονίζει τη δράση της με το σύστημα, το οποίο νοείται στην πράξη ως ένα κλειστό οργανωμένο όλο και όχι ως οργανωμένη μορφή κοινωνικής και οικονομικής ζωής, αλλά ως επιβολή και θεσμοποίηση συμφερόντων, ιδεολογιών και αυθαίρετων ιεραρχήσεων.
Απόρροια είναι το σύστημα αυτό να καθίσταται καταπιεστικό για το άτομο και την ελευθερία του. Και μάλιστα, αντί να κατατείνει στην απελευθέρωση του ατόμου από την ανάγκη, να το καθιστά υποχείριο της ανάγκης!
Η κ. Πετραλιά, κατά μια έννοια, φύσει και θέσει, ενταγμένη στην ιδεολογία της «συντηρητικής επανάστασης», που επαγγέλλεται η «Νέα Δημοκρατία» του Κ. Καραμανλή του Νεώτερου, είναι οριζοντίως και καθέτως αντίθετη σε έναν πολιτισμό, που τον προβάλλουν προοδευτικά οι νέες ιδέες.
Οι νεοσυντηρητικοί και η κ. Πετραλιά είναι αντιμέτωποι με ένα ακανθώδες δίλημμα: να συνεχίσουν να υπερασπίζονται το status quo, με κίνδυνο να εγκρίνουν μια κοινωνική τάξη που δεν συμβαδίζει με τη βιομηχανική και οικονομική πρόοδο της χώρας, ή να σκληρύνουν την κριτική τους των «σύγχρονων σφαλμάτων», με την πρόφαση ότι αυτή «προωθεί» την… πρόοδο και την… ανταπόκριση στις ανάγκες της εποχής!
Στις «μεταρρυθμίσεις» τις διακηρυσσόμενες από τη «Νέα Δημοκρατία» δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς αρχέτυπα του υπερατλαντικού νεοσυντηρητισμού, που προ αιώνος και πλέον ανθούσαν στη Γηραιά Ήπειρο και επαγγέλλονταν μια «συντηρητική επανάσταση πιο πλατιά από ό,τι έχει δει ποτέ η ευρωπαϊκή ιστορία»!
Οι ιδεολογικοί καθοδηγητές της «Νέας Δημοκρατίας» (π.χ., Γιάννης Λούλης και λοιποί), οπαδοί της «κυκλικής αντίληψης» της Ιστορίας, διαχέουν μια κινδυνολογία, προκειμένου να αιτιολογήσουν την ανάγκη για λήψη οικονομικών μέτρων που πλήττουν κατ’ εξοχήν το λαϊκό εισόδημα και επομένως περιορίζουν τα όρια της ελευθερίας του ατόμου και βεβαίως χωρίς να αγγίζουν τις κυρίαρχες οικονομικές τάξεις (π.χ. τραπεζίτες, παρασιτικό κεφάλαιο κ.λπ.), προβάλλοντας την «επερχόμενη καταστροφή» στο Σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων!
Οι Νεοδημοκράτες διαχειριστές της εξουσίας παρουσιάζουν την πολιτική τους ως τη μόνη ειλικρινή, ως τη μόνη που τολμά «να πει στον λαό ότι δεν κατοικεί σ’ ένα σταθερό σπίτι, αλλά σε ετοιμόρροπα ερείπια που πρέπει να κατεδαφιστούν εντελώς, ώστε να κάνουν χώρο για ένα καινούργιο κτίριο»…
Οι Νεοδημοκράτες νεοσυντηρητικοί -αναπόσπαστο στοιχείο τους και η νέα υπουργός Απασχόλησης- αποφεύγουν συστηματικώς να παρουσιάσουν την πολιτική τους (π.χ. στον τομέα της Κοινωνικής Ασφάλισης) σ’ ένα συγκροτημένο σύνολο, με τα «πιστεύω της και τα άρθρα πίστης». Παρουσιάζονται «σαν αραβουργήματα πολύπλοκων προσωπικοτήτων και ομάδων, χωρίς πραγματική οργανική ενότητα». Προβάλλουν, κατά περίπτωσιν, ειδικότερα στον ευαίσθητο τομέα του υπουργείου Απασχόλησης (Π. Παναγιωτόπουλος, Στ. Τσιτουρίδης, Γερ. Γιακουμάτος, Βασίλης Μαγγίνας, Φάνη Πάλλη-Πετραλιά ), πολύ διαφορετικές «ευαισθησίες», χωρίς καν μια κοινή συνισταμένη, εκτός του ότι συμμετέχουν, σε κάποιον βαθμό, στο ίδιο ιδεολογικό κλίμα!
Αυτή ακριβώς η «πολυσπερμία», αυτή η χρόνια έλλειψη οργάνωσης και θέσεων, εξηγούν την ταχεία καθίζηση της «νέας διακυβέρνησης», η οποία κινδυνεύει να πνιγεί στις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις μιας τακτικής που κινείται πέραν των ηθικών και δεοντολογικών πλαισίων, την καταπάτηση των οποίων «κατέγραφε» στους αντιπάλους της και τώρα ασφυκτιά στον θανάσιμο εναγκαλισμό τους.
Τα επικοινωνιακά τρικ της κ. Πετραλιά, η μεθοδική διεύρυνση της κομματικοποίησης των ελεγχόμενων από το κράτος ΜΜΕ
-«άθλος» που προσγράφεται στον κ. Ρουσόπουλο- καθώς και η βαθμιαία κατάργηση της νομιμότητας απλώς επιτείνουν το «γκρίζο τοπίο» της «νέας διακυβέρνησης»…
Δυστυχώς, ο «κύκλος της Μεταπολίτευσης», στα θετικά του οποίου προσμετρώνται η ικανοποιητική λειτουργία της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, καθώς ο απογαλακτισμός του κρατικού μηχανισμού από το κόμμα κλείνει με την οδυνηρή διαπίστωση της επανάκαμψης του νεοσυντηρητισμού στην κοίτη του του αυταρχισμού, των «ανθυποτίποτε», της αλαζονείας και της λαφυραγωγίας του Κράτους από το κόμμα…
Και το κυριότερο: Με την αντιπολίτευση -με περιορισμένες τις περιπτώσεις της κομμουνιστικής Αριστεράς- να έχει προσβληθεί από βαρείας μορφής αμβλυωπία…