ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ «ΝΑ ΡΙΞΕΙ» ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
. Όταν η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από τους υπουργούς, παρεμβαίνει ο Κ. Καραμανλής, παίρνει το πράγμα πάνω του, λέγοντας με τον τρόπο του «εγώ είμαι εδώ», ή «εμένα ψηφίσατε». Έτσι, διαχωρίζει με τον πιο απόλυτο, αποτελεσματικό και σαφή τρόπο το κόμμα της ΝΔ από τον ίδιο, ενσαρκώνοντας έναν διαφορετικό θεσμικό ρόλο ανώτατου αξιωματούχου που μπορεί να κινείται πέρα και έξω από το κυβερνητικός σχήμα. Όπως επισημάνανε, το πετυχαίνει αυτό σχετικά εύκολα για δύο λόγους:
Πρώτον, επειδή δεν έχει ταυτιστεί στις συνειδήσεις των πολιτών με τη Νέα Δημοκρατία, δεν θεωρείται απλώς κομμάτι του κόμματος που ηγείται, θεωρείται η καλύτερη εκδοχή του.
Δεύτερον, διότι δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά δράση από την αξιωματική αντιπολίτευση, ο αρχηγός της οποίας δεν καταγράφεται (όπως προκύπτει και από τις σχετικές μετρήσεις) ως η επιθυμητή πρωθυπουργική λύση αντί του Καραμανλή.
Πρέπει να δούμε, αναλύοντας το «φαινόμενο Καραμανλή» (επισήμως και με μεγάλη συχνότητα, θα αρχίσουν πολλοί να μιλάνε για «φαινόμενο Καραμανλή» όταν πλησιάζουμε στις επόμενες εκλογές και διαφανεί πως υπάρχει ισχυρή πιθανή πιθανότητα να ξανακερδίσει, οπότε θα γίνει ο πρώτος αρχηγός που θα κερδίσει τρεις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις), ότι ο πρωθυπουργός απολαμβάνει ευρύτερη στήριξη. Φυσικά στο πλαίσιο του ρόλου που το κάθε μέσο ενημέρωσης (διότι σε αυτά αναφερόμαστε) έχει. Για τα εκ παραδόσεως προσκείμενα στην προοδευτική παράταξη «Νέα» είναι προχωρημένη επιλογή να έχουν στο φύλλο της Δευτέρας 17 Δεκεμβρίου φωτογραφία με τον Κ. Καραμανλή να ακούει ομιλούντα τον επίσης εικονιζόμενο Βασίλη Μαγγίνα (κατά πάσα πιθανότητα στην αίθουσα της Γερουσίας) και τη φράση «Βασίλη, λυπάμαι αλλά δεν βγαίνει». Άψογο δημοσιογραφικά, ήπιο όμως αντιπολιτευτικά και σαφώς υποστηρικτικό ενός πρωθυπουργού που εμφανίζεται δίκαιος, σώφρων και σύννους. Καταδεικνύεται και πάλι η ποιοτική απόσταση του πρωθυπουργού από τα στελέχη και από το κόμμα του, κάτι που βοηθάει την ανάπτυξη και εδραίωση αυτής ακριβώς της λογικής: Άλλο πράγμα ο Καραμανλής και άλλο η ΝΔ, η κυβέρνηση.
Δεν μπορεί να προβλέψει κανείς πόσο θα διαρκέσει αυτός ο ιδιότυπος διαχωρισμός, που κινείται πέραν του συνήθους εντασσόμενου στη λογική προστασίας του κάθε πρωθυπουργού, μια και ούτε κοινωνικά ούτε εκδοτικά προκύπτει βιασύνη αντικατάστασής του. Δεν έχουν δηλαδή δημιουργηθεί οι κινηματικές τάσεις που θα έφερναν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, άρα θα ήταν υποχρεωμένα από τη λαϊκή πίεση τα ΜΜΕ να κινηθούν στο ίδιο κλίμα. Άλλωστε είναι νωπή η νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, με αποτέλεσμα τόσο οι κοινωνικές αντιδράσεις όσο και η στάση των μέσων μαζικής ενημέρωσης να είναι προς το παρόν αρκετά συγκρατημένες.
Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του δεν αντιμετωπίζει μόνο τα ηγετικά θέματα, αλλά αυτή καθαυτή την ήττα του Σεπτεμβρίου με όσα αυτή κουβαλάει (και κουβαλάει πολλά) και τη μειωμένη επιρροή και γοητεία του στην ευρύτερη κοινωνία. Είναι προφανές πως, κυβερνώντας διαρκώς 11 χρόνια, το ένα τρίτο των οποίων είχε φιλελεύθερη ταυτότητα και μηδενικό περιεχόμενο ως προς τις βασικές αξίες των προοδευτικών κομμάτων, εύλογα αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα. Ό,τι κι αν καταλογίσει κανείς στον Γιώργο Παπανδρέου, η αλήθεια είναι πως ο κόσμος δεν θέλει να πολυακούει για κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ (ακόμα τουλάχιστον), ενώ η παρουσία (και σε αρκετές περιπτώσεις η κυριαρχία) στενών συνεργατών και εκφραστών της σημιτικής περιόδου παραπέμπει σε αναπαλαίωση και όχι σε νέο πρόσωπο του κόμματος. Άλλωστε, εκεί οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η ήττα του Ευάγγελου Βενιζέλου (πέραν της προσωπικής αλαζονείας που εξέπεμπε), ότι δηλαδή περιστοιχίστηκε από όσους εξέφρασαν ακραιφνώς το ανάλγητο πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ και απομάκρυναν μεγάλο κομμάτι της λαϊκής του βάσης, όπως απομάκρυναν και οριακούς ψηφοφόρους που αναζήτησαν την κοινωνική ευαισθησία στο πρόσωπο του Κ. Καραμανλή.
Με αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί κανείς παρά να περάσει όσο πιο ξένοιαστες γιορτές γίνεται και να μην περιμένει τίποτα δραματικό πολιτικά. Καλά Χριστούγεννα!