Θέλουμε να νιώσουν οι Τούρκοι ότι πρέπει να μας συμπεριφέρονται ως ίσοι προς ίσους;
Κατασκευάζει μιάν εκ του μη όντος διεκδίκηση, τη λανσάρει στην αρχή ιδίως στο εσωτερικό, την επενδύει με κάποιαν επιστημονικοφάνεια, την εξάγει ύστερα προς τα έξω σε ένα διεθνές βήμα και την επαναλαμβάνει διαρκώς. Με την επανάληψη την εμπεδώνει. Ευκαιρίας δοθείσης τη βάζει σε ένα ελληνοτουρκικό τραπέζι. Από τη στιγμή που οι ημέτεροι αρχίζουν να την «ψιλοκουβεντιάζουν», η μονομερής διεκδίκηση προάγεται σε διμερές πρόβλημα. Έτσι έγινε με τα «ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο» (Μαδρίτη), με τις «συνοριακές διαφορές» (Ελσίνκι) και βεβαίως με τη μεικτή Επιτροπή που συνεδρίασε 20 φορές επί Σημίτη και άλλες τόσες επί Καραμανλή. Έτσι δεν ξεκίνησε η κακόφημη «Τριμερής» του Λονδίνου το 1955; Συμπαρακαθήσαμε με τους Τούρκους για πρώτη φορά συζητώντας το Κυπριακό. Δεν τους δώσαμε τίποτε –νομίζαμε ότι δεν τους δώσαμε– τους παραδώσαμε όμως τη νομιμοποίηση, την αναγνώριση ότι έχουν συμφέροντα και λόγο στο Κυπριακό. Πότε; Τότε που ο τούρκος ΥΠΕΞ Κιοπρουλού δήλωνε ότι «για την Τουρκία δεν υπάρχει Κυπριακό ζήτημα», αλλά η βρετανική Ιντέλιντζες Σέρβις πάσχιζε να ξεσηκώσει τους τουρκοκύπριους φοιτητές στην Κωνσταντινούπολη να κάνουν διαδηλώσεις με σύνθημα «η Κύπρος είναι Τουρκική»!
Ο Μπαμπατζάν πήρε στις αποσκευές του τη συμφωνία για τις τρεις Κοινές Στρατιωτικές, Επιχειρησιακές Ομάδες και την εξαίρεση της Λήμνου , επιμόνως τιθέμενη αλλά ως προχθές ανεκπλήρωτη αξίωση της Άγκυρας.
Οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, επαναλαμβάνουν ευκαίρως – ακαίρως ότι στρατηγική επιλογή μας είναι η στήριξη (γίνεται φευ με νύχια και με δόντια) της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Όταν είναι δεδομένη και αμετακίνητη αυτή η στάση μας, γιατί η Τουρκία να αλλάξει συμπεριφορά απέναντί μας;
Και γιατί θα έκανε κάτι τέτοιο όταν, εις πείσμα των συνεχώς κλιμακούμενων προκλήσεών της, η Ελλάς υπερηφάνως διακηρύσσει ότι το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Άγκυρα θα γίνει ό,τι και αν συμβεί. Βρέξει – χιονίσει…
Τις τελευταίες ημέρες, ωστόσο, οι Τούρκοι για άλλη μια φορά έχουν «ξεσαλώσει» εν όψει της πρωθυπουργικής επίσκεψης. Έτσι ανακάλυψαν ότι έχουν μειονότητα στα Δωδεκάνησα και έσπευσαν, από την ιστοσελίδα του ΓΕΕΘΑ τους, να την προβάλουν – είχαν βέβαια «κομψότερα» αρχίσει να το θέτουν από την ιστοσελίδα του υπουργείου τους των Εξωτερικών. «Μαλακή», ως είθισται, η αντίδραση του ελληνικού ΥΠΕΞ. Είναι βέβαιον ότι ο κ. Καραμανλής θα βρει μπροστά του στην Άγκυρα, εκτός των άλλων, μειονοτικό Δωδεκανήσων και αποστρατικοποίηση νήσων. Προς τι επομένως η επίσκεψη, όταν πρόκειται να κληθεί μόνο να δώσει ή εμμέσως πλην σαφώς να νομιμοποιήσει διά της παρουσίας του και της ακροάσεώς τους μονομερείς παλαιές και νέες διεκδικήσεις.
Όμως ο κ. Ερντογάν έσπευσε να ταχθεί αλληλέγγυος με τα Σκόπια και εναντίον του προαγγελθέντος ελληνικού βέτο. Η επιθετικότητα είναι στο DΝΑ της γείτονος. Γνωστή απ’ τη μυθολογία η υπόθεση του σκορπιού και του βατράχου. Ο σκορπιός θέλει να περάσει το ποτάμι. Φυσικά δεν μπορεί. Παρακαλεί τον βάτραχο να τον φορτωθεί και να τον πάει απέναντι. Εκείνος αρνείται, εύλογα φοβούμενος ότι θα τον τσιμπήσει και θα πεθάνει. Ο σκορπιός ορκίζεται ότι δεν θα τον πειράξει και ικετεύει να του γίνει το χατήρι. Ο βάτραχος υποκύπτει στις παρακλήσεις, αλλά στα μισά της διαδρομής ο σκορπιός δεν άντεξε και τσίμπησε το βάτραχο που πρόλαβε να πει: «Γιατί το έκανες ρε φίλε, εγώ πεθαίνω αλλά και συ θα πνιγείς». Το ξέρω, προλαβαίνει να απαντήσει ο σκορπιός, αλλά η φύση μου!
Όμως ο Τούρκος δεν διατρέχει κίνδυνο να πνιγεί, αλλά να πνίξει…
Αφού έτσι κι αλλιώς κι αλλοιώτικα ο πρωθυπουργός πάει στην Άγκυρα, ας υπενθυμίσει στον οικοδεσπότη του, αναφορικά με τα Σκόπια, τα εξής: Στις πρώτες μετά την επανάσταση των Νεοτούρκων εκλογές το 1912, όπου μετέσχαν όλοι οι κάτοικοι του κράτους εξελέγησαν βουλευτές: Τούρκοι 142, Άραβες 60, Αλβανοί 25, Έλληνες 23, Αρμένιοι 12, Εβραίοι 5, Βούλγαροι 4. Κανένας δεν εδήλωσε «Μακεδών» τύπου Σκοπίων, ούτε ως υποψήφιος ούτε ως ψηφοφόρος. Άλλωστε, στη μόλις προηγηθείσα απογραφή (1905) του Χιλμή Πασά ουδείς εδήλωσε «Μακεδών» τύπου Σκοπίων. Ειδικά στο Βιλαέτι της Θεσσαλονίκης, το οποίο εξετείνετο και στο μεγαλύτερο μέρος των Σκοπίων, εξελέγησαν 12 βουλευτές από τους οποίους 6 μουσουλμάνοι, 3 Έλληνες, 2 Βούλγαροι, 1 Εβραίος. Κανένας «Μακεδόνας». Οι ψευδώνυμοι βρίσκονταν στο μηδέν της ιστορίας.
Είναι χαρακτηριστικά όσα διακήρυξε ο εκ των ηγετών του νεοτουρκικού κινήματος Εμβέρ Μπέης: «Στο εξής θα είμεθα πάντες αδελφοί, δεν υπάρχουν πλέον Βούλγαροι, Έλληνες, Ρουμάνοι, Ιουδαίοι, Μουσουλμάνοι». Οι Σλάβοι της περιοχής δήλωναν Βούλγαροι. «Μακεδόνες δεν υπήρχαν». Στα χρόνια μας ήρθαν οι Γκλιγκόροφ, Τσερβενκόφσκι, Γκρουέφσκι κ.ά. να εφαρμόσουν τη μέθοδο της «δημιουργίας προγόνων».
Είναι άκρως επικίνδυνο το νεοφανές ιδεολόγημα της σύνθετης ονομασίας, που κατέστη εσχάτως εθνικό μας όραμα. Οι ημέτεροι σε μια παροιμιώδους επιπολαιότητας κίνηση, υπεχώρησαν προκαταβολικά. Είπαν το σύνθημα «σύνθετη» πριν ξεκινήσουν. Και οι άλλοι λένε τώρα το παρασύνθημα «σκέτη». Στη γέφυρα που ευελπιστούν οι δικοί μας να συναντηθούν, ξεκινώντας ο ένας από τη μία μεριά και ο άλλος από την αντίθετη, εμείς κάνουμε άλματα και οι άλλοι μας λοιδορούν με βήμα σημειωτόν.
Τώρα ο αντίπαλος ενθυλάκωσε το «σύνθετη», από το οποίο ξεκινάει η Ελλάδα, και περιμένει να κουβεντιάσει, λέει, για το πώς θα τον αποκαλούμε εμείς. Ο αναξιόπιστος μεσολαβητής ψευδίζει μια «σύνθετη μόνο για τους διεθνείς οργανισμούς». Και τρέχα γύρευε…
Τους εαυτούς μας πρέπει να οικτίρουμε, διότι, όπως λέει ο Πλάτων στον Μενέξενο (ΧΙΙΙ, 242 D), «ημείς δε αυτοί ημάς αυτούς και ενικήσαμεν και ηττήθημεν»!
Νικήσαμε όχι τον αντίπαλο, αλλά τον εαυτό μας. Ηττηθήκαμε σύντροφοι!
Πριν ο πρωθυπουργός πάει στην Άγκυρα θα του ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμο να διάβαζε από το Α΄ βιβλίο του Θουκυδίδη τα κεφάλαια 139,140.
Οι Πελοποννήσιοι αξιώνουν από τους Αθηναίους να ακυρώσουν το Μεγαρικό ψήφισμα, δηλαδή απόφασή τους να απαγορεύσουν τον ελλιμενισμό στα λιμάνια της Αττικής των πλοίων των Μεγαρέων, επειδή οι τελευταίοι προσχώρησαν στους Σπαρτιάτες. Στην Εκκλησία του Δήμου ομιλεί ο Περικλής και ξεκαθαρίζει ότι στα ζητήματα αυτά δεν υπάρχει «βραχύ» (= μικρό) και «μέγα». «Το γαρ βραχύ τι τούτο πάσαν έχει την βεβαίωσιν και πείραν της γνώμης» (= το μικρό ζήτημα χρησιμοποιείται από τον αντίπαλο για να βεβαιωθεί και δοκιμασθεί η βούληση και αποφασιστικότητα εκείνου προς τον οποίον απευθύνεται). Και συμπληρώνει: «Αν υποχωρήσετε στο «βραχύ» θα σας διατάξουν να κάνετε και άλλη μεγαλύτερη υποχώρηση γιατί θα νομίσουν ότι φοβάστε και θα υποχωρήσετε και στη νέα αξίωσή τους. Αν όμως αρνηθείτε κοφτά, θα τους δώσετε να καταλάβουν ότι πρέπει να σας φέρονται ως ίσοι προς ίσους («από του ίσου υμίν μάλλον προσφέρεσθαι»).
Η Ελλάδα μπορεί, αν θέλει, να δώσει στους Τούρκους να καταλάβουν ότι πρέπει να μας συμπεριφέρονται ως ίσοι προς ίσους.