Η Αθήνα αναγνωρίζει το Κόσοβο αδιαφορώντας για την Κύπρο!

Μια τέτοια στάση της ΕΕ θα έχει μοιραίες συνέπειες για την Κύπρο, γιατί θα σημαίνει πως η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει επίσημα ότι κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να επιτίθεται σε μια άλλη, να της αποσπά εδάφη και στη συνέχεια τα εδάφη αυτά να ανακηρύσσονται μόνα τους ανεξάρτητο κράτος και αμέσως όλες οι υπόλοιπες χώρες να τα αναγνωρίζουν. Έτσι έκαναν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ στο Κόσοβο. Έτσι όμως είχε κάνει και η Τουρκία το 1974, όταν εισέβαλε και κατέλαβε το 37% του κυπριακού εδάφους, το οποίο εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα το ανακήρυξε μονομερώς σε «ανεξάρτητο κράτος». Αν αναγνωριστεί από τις ΗΠΑ και την ΕΕ το Κόσοβο ως ανεξάρτητο, η Τουρκία θα εξαπολύσει παγκόσμια εκστρατεία για να αναγνωριστεί στην ίδια βάση ως ανεξάρτητο κράτος το παράνομο κατοχικό καθεστώς της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου»!
Γιατί αντιστέκονται οι Κύπριοι
Και σήμερα είναι αρκετές οι μουσουλμανικές χώρες που κάτω από την πίεση της Τουρκίας θα επιθυμούσαν να αναγνωρίσουν την «ΤΔΒΚ», αλλά δεν τον κάνουν για να μη βρεθούν εκτεθειμένες ως παραβάτες της διεθνούς νομιμότητας. Αν όμως οι Αμερικανοί, οι Άγγλοι, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και οι υπόλοιποι αναγνωρίσουν το Κόσοβο, θα έχουν πια το προηγούμενο που θα δικαιολογεί τη στάση τους.
Έτσι, θα αναγνωρίσουν πρώτα το Κόσοβο και στη συνέχεια, ή και ταυτόχρονα σε κάποιες περιπτώσεις, θα προχωρήσουν στην αναγνώριση και του παράνομου τουρκοκυπριακού κράτους. Η Λευκωσία φυσικά έχει πλήρη επίγνωση αυτού του κινδύνου. Αυτός είναι ο λόγος που αντιστέκεται με νύχια και με δόντια στο ενδεχόμενο να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσόβου. «Ουαί κι αλίμονο αν η Κύπρος, έστω κι αν σχεδόν ολόκληρη η ΕΕ αποφασίσει προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης, συμφωνήσει, έστω κι αν υπάρξει αντίδραση για τη συμπεριφορά μας. Θα μπορούσαμε να συναινέσουμε στην προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης ενός κράτους με μονομερή τρόπο; Αυτή θα ήταν μια μέθοδος που θα προκαλούσε προβλήματα σε μας», δήλωσε ο κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος Βασίλης Πάλμας.
Δεν είναι φυσικά οι Κύπριοι οι μόνοι που ανησυχούν. Το ίδιο, ίσως και περισσότερο, ανησυχούν οι Ισπανοί, όπως φάνηκε από τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών τους. «Ποτέ στην Ιστορία μια μονομερής ανακήρυξη ανεξαρτησίας δεν υπήρξε θετική» και «ποτέ στην Ιστορία δεν υπήρξε θετική μια παραβίαση της νομιμότητας», υπογράμμισε σε δηλώσεις του, προσθέτοντας ότι «για την Ισπανία μια μονομερής διακήρυξη ανεξαρτησίας δεν είναι θετική και γιʼ αυτό εμείς θα προσπαθήσουμε να μη συμβεί αυτό».
Πολύ ανήσυχοι για το θέμα αυτό είναι και οι Ρουμάνοι και οι Σλοβάκοι, οι οποίοι έχουν πολύ μεγάλες ουγγρικές μειονότητες – κάπου 1.500.000 Ούγγροι υπάρχουν στη Ρουμανία και ίσως 600.000 στη Σλοβακία (οι αριθμοί σε αυτές τις περιπτώσεις έχουν σχετική μόνο αξιοπιστία, γιατί και οι δύο πλευρές πάντα τους διαστρεβλώνουν). Ακόμη πιο ανήσυχοι θα έπρεπε να είναι οι Βούλγαροι, που έχουν πάνω από ένα εκατομμύριο Τούρκους και επιπλέον οι Αμερικανοί έχουν επιβάλει το κόμμα της τουρκικής μειονότητας ως μόνιμο εταίρο όλων των βουλγαρικών κυβερνήσεων. Όμως η Σόφια βρίσκεται σε μια φάση απόλυτης αμερικανοκρατίας, σαν την Ελλάδα της δεκαετίας του ʼ50, οπότε δεν μιλάει για το θέμα, αν και το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει είναι πολύ σοβαρό.
Διαβεβαιώσεις χωρίς νόημα
Οι Γερμανοί, οι οποίοι έχουν κερδίσει πολύ σε πολιτική επιρροή στα Βαλκάνια από τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας μαζί με τους Αμερικανούς, όπως και οι Άγγλοι που προωθούν πιστά τη γραμμή της Ουάσινγκτον, αδημονούν για την όσο το δυνατόν συντομότερη ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου.
Γνωρίζοντας όμως τους ενδοιασμούς πολλών χωρών-μελών της ΕΕ, ανομολόγητους ή ανοιχτά εκφρασμένους, έβαλαν τις αποφάσεις Συνόδου Κορυφής των «27» που έγινε προχθές στις Βρυξέλλες τον ισχυρισμό ότι «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υπογραμμίζει την πεποίθησή του ότι η επίλυση του εκκρεμούς καθεστώτος του Κοσόβου συνιστά ιδιόμορφη (sui generis) περίπτωση, η οποία δεν δημιουργεί κανένα προηγούμενο».
Προφανές είναι ότι ο ισχυρισμός αυτός δεν έχει καμιά πρακτική αξία. Τα γεγονότα δεν αλλάζουν με την απλή έκφραση γνώμης των ηγετών της ΕΕ, η οποία γνώμη άλλωστε ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξει και να προσαρμοστεί στις τρέχουσες πολιτικές σκοπιμότητες. Η Κύπρος έχει πολύ πικρή πείρα στο θέμα αυτό, καθώς π.χ. η παράνομη τουρκική κατοχή και το ψευδοκράτος του Ντενκτάς έχουν ξαφνικά μετατραπεί για τους Ευρωπαίους σε… «απομόνωση των Τουρκοκυπρίων» και σε «ανάγκη άρσης της απομόνωσης αυτής»!
Γιʼ αυτό και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος επέμεινε ανυποχώρητα και κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που έδωσε στις Βρυξέλλες την Παρασκευή το απόγευμα, μετά τη λήξη της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, ότι η Λευκωσία δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να αναγνωρίσει μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου.
Διάσταση Αθήνας – Λευκωσίας
Δυστυχώς, αυτή τη στάση της Κύπρου δεν πρόκειται να τη στηρίξει η Ελλάδα, όπως είχε διαφανεί καθαρά από την τοποθέτηση της υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη και στη Βουλή των Ελλήνων την Τρίτη, αλλά και την τοποθέτηση του ίδιου του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στις Βρυξέλλες.
Όταν ερωτήθηκε αν προτίθεται να στηρίξει μέχρι τέλους τη Λευκωσία στην άρνησή της να επιτρέψει τη λήψη ομόφωνης απόφασης της ΕΕ υπέρ της αναγνώρισης μονομερούς ανακήρυξης ανεξαρτησίας, ο πρωθυπουργός απέφυγε να απαντήσει αν θα το κάνει. Δεν βρήκε μάλιστα ούτε μία γενικόλογη φράση υποστήριξης και αλληλεγγύης να πει για την Κύπρο! Ακόμη χειρότερα, ο Κώστας Καραμανλής μίλησε για υπεράσπιση των ελληνικών εθνικών συμφερόντων με τρόπο που άφηνε να εννοηθεί ότι θεωρεί πως βρίσκονται σε αντίθεση με εκείνα της Κύπρου!
Καμιά σχέση δηλαδή ανάμεσα στη στάση του έλληνα πρωθυπουργού και τη στάση του Ισπανού υπουργού Εξωτερικών που προαναφέρθηκε ως προς την καθαρότητα και την αποφασιστικότητα των θέσεων.
Ο πρωθυπουργός ήταν μάλιστα εμφανώς εκνευρισμένος όταν απαντούσε στο ερώτημα για τη στάση που προτίθεται να τηρήσει απέναντι στην Κύπρο. Η υπόθεση έχει βάθος. Οι Κύπριοι ξέρουν ότι δεν μπορούν να βασίζονται στην Αθήνα σε αυτό το θέμα.
Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι τη Δευτέρα, αμέσως μετά τη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών στις Βρυξέλλες, όταν ερωτήθηκε για την ελληνική στάση στο θέμα του Κοσόβου, ο κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος απάντησε: «Θα ήταν παρακινδυνευμένο από μέρους μας να πούμε πως και η Ελλάδα εναρμονίζεται με την τοποθέτηση αυτή», εννοώντας την τοποθέτηση υπέρ της μονομερούς αναγνώρισης. Με την απάντηση αυτή, οι πάντες υποψιάστηκαν ότι υπήρχε διάσταση στις θέσεις Αθήνας – Λευκωσίας.
Στροφή Κύπρου προς Μόσχα
Διαπιστώνοντας έγκαιρα ότι η Αθήνα δεν βρίσκεται στο πλευρό του σʼ αυτό το θέμα, ο Τάσσος Παπαδόπουλος στράφηκε προς τη Μόσχα. Γνωρίζοντας ότι σε αυτήν τη φάση η Ρωσία στέκεται αποφασιστικά στο πλευρό της Σερβίας και αρνείται κατηγορηματικά να αναγνωρίσει το Κόσοβο, ο κύπριος Πρόεδρος συνειδητοποίησε την ταύτιση συμφερόντων Λευκωσίας και Μόσχας σε αυτό το θέμα, πράγμα που επιτρέπει τη σφυρηλάτηση συμμαχίας των δύο μερών.
Έτσι κι έγινε. Σε αντάλλαγμα μάλιστα της αντίστασης του «Δαβίδ» της Κύπρου εναντίον των μεγαθηρίων της ΕΕ –και μόνο η εικόνα της μικροσκοπικής Κύπρου που αντιστέκεται και ορθώνει το ανάστημά της εναντίον του συνδυασμένου μετώπου Γερμανίας, Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας, συν των ΗΠΑ, προκαλεί δέος (!)– ο ρώσος Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έχει υποσχεθεί αμέριστη υποστήριξη της Μόσχας στο Κυπριακό. Σε ένδειξη υλοποίησης αυτής της γραμμής συμπαράστασης, ο Πούτιν έστειλε στην Κύπρο τον ρώσο υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ την Κυριακή και τη Δευτέρα που μας πέρασαν, ώστε να βρίσκεται και με τη φυσική του παρουσία δίπλα στην κυπριακή ηγεσία την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας, όταν στις Βρυξέλλες η κυπριακή αντιπροσωπεία έδινε τη μάχη.
Λαβρόφ κατά Μπαν Κι Μουν
Ο υπουργός του Κρεμλίνου δεν αρκέστηκε στη φυσική παρουσία του. Προχώρησε σε δύο ειδών κινήσεις, για να καταστήσει σαφή την πολιτική βούληση της Μόσχας.
Πρώτον, συναντήθηκε φυσικά με τον Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο και την υπουργό Εξωτερικών Ερατώ Μαρκουλλή, αλλά επιπλέον παρασημοφόρησε και τον αρχηγό του ΑΚΕΛ Δημήτρη Χριστόφια και συναντήθηκε και με τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο. Καθώς ο νικητής των προεδρικών εκλογών του Φεβρουαρίου αναμένεται να είναι είτε ο Τάσσος Παπαδόπουλος είτε ο Δημήτρης Χριστόφιας και η Εκκλησία της Κύπρου έχει μεγάλο πολιτικό βάρος, οι επαφές του Σεργκέι Λαβρόφ υποδηλώνουν την απόφαση της Ρωσίας να συνεχίσει τη συμμαχία της με την Κύπρο ανεξάρτητα από τις εσωτερικές εξελίξεις στο νησί. Επίσης, ο ρώσος υπουργός αρνήθηκε επιδεικτικά να κάνει οποιαδήποτε επαφή με τον Ταλάτ και τους Τουρκοκύπριους.
Η δεύτερη κίνηση του Λαβρόφ ήταν ότι έκανε επίθεση εναντίον του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, του Νοτιοκορεάτη Μπαν Κι Μουν, ο οποίος είναι «τσιράκι» των Αμερικανών και έκανε τελευταία μια εξοργιστικά φιλοτουρκική έκθεση για το Κυπριακό, που φυσιολογικά προκάλεσε τον θυμό της Λευκωσίας. Αποφάσεις του ΟΗΕ δεν είναι οι εκθέσεις του γενικού γραμματέα, αλλά τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, δήλωσε ορθά κοφτά ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών, υποβαθμίζοντας δημόσια τον ρόλο και το πολιτικό βάρος του Μπαν Κι Μουν.
Απέρριψε μάλιστα και την προσπάθεια του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ να καθιερώσει με έμμεσο τρόπο χρονοδιάγραμμα για την επίλυση του Κυπριακού μέσα στο 2008.
Δεν δικαιούται ο γενικός γραμματέας να καθορίζει αυτός χρονοδιαγράμματα για την υλοποίηση και την ολοκλήρωση διαπραγματεύσεων, υπογράμμισε, προσθέτοντας ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας συζητά την προετοιμασία ψηφίσματος για το Κυπριακό, το οποίο δεν θα περιέχει κανένα χρονοδιάγραμμα.
Ο Σεργκέι Λαβρόφ τάχθηκε μάλιστα αναφανδόν και υπέρ των προτάσεων Παπαδόπουλου για την προσέγγιση Ελληνοκυπρίων – Τουρκοκυπρίων και επέκρινε τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, που δεν τις είχε υπογραμμίσει στην έκθεσή του, τονίζοντας ότι η Ρωσία θα επιστήσει την προσοχή των υπολοίπων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας σε αυτές, όταν θα συζητηθεί το θέμα.
Διάσταση Αθήνας – Λευκωσίας, συμμαχία Ρωσίας – Κύπρου είναι λοιπόν τα χαρακτηριστικά στοιχεία της νέας κατάστασης γύρω από το Κόσοβο.