Άλλοι τα δικαιώματα και άλλοι τις υποχρεώσεις
Ως προς τα συμβαίνοντα με βάση τη σημερινή συγκυρία στην πατρίδα μας -λεηλασία Ταμείων για ατελέσφορη διευθέτηση του
Ασφαλιστικού, αδυναμία περιστολής της ογκούμενης ανεργίας και ανικανότητα ελέγχου της καλπάζουσας ακρίβειας με δεδομένο τον εμπαιγμό για την… αποτελεσματικότητα του ανταγωνισμού- δεν υπάρχει ούτε καν σπίθα φωτός στο βάθος του τούνελ…
Οι αυτοσχεδιασμοί και οι παλινωδίες της κυβέρνησης -τάλε κουάλε με τους αυτοσχεδιασμούς και τις παλινωδίες των κυβερνήσεων Σημίτη (και καγχάζει κανείς βλέποντας ακραιφνείς εκσυγχρονιστές να διαμαρτύρονται σήμερα)- ΔΕΝ ΟΔΗΓΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ. Το ασφαλιστικό σύστημα δεν μπορεί να εξυγιανθεί, όταν το κράτος και οι ΔΕΚΟ αρνούνται να αναλάβουν τις αυτονόητες υποχρεώσεις τους και χρωστάνε στα Ταμεία πολλά δισ. ευρώ. Χρήματα που είναι αδύνατον να εξευρεθούν και άκρως ανοίκειο να φορτωθούν στις πλάτες των εργαζομένων, οι πλείστοι των οποίων καταβάλλουν αγόγγυστα τις εισφορές τους.
Όσο οι έχοντες και κατέχοντες έχουν ΜΟΝΟ δικαιώματα και όλοι οι άλλοι ΜΟΝΟ υποχρεώσεις, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ. Πολύ λιγότερο, μάλιστα, όταν οι τιμές προϊόντων πρώτης ανάγκης εκτοξεύονται στα ύψη και στα βαλάντια υποτίθεται «προνομιούχων» με μηνιαίο εισόδημα 1.000 ευρώ, περισσεύουν μονάχα κάποια κέρματα… Το μέγιστο, τελικά, έγκλημα του νεοφιλελευθερισμού είναι η θεοποίηση της ΑΓΟΡΑΣ και η δήθεν αυτορύθμισή της. Μια αυτορύθμιση που διαφημίστηκε ως πανάκεια διά πάσαν νόσον και αποδείχτηκε σκέτο δηλητήριο.
Ζούμε σε μια εποχή και σ’ ένα σύστημα «αξιών» με δόγμα το περιλάλητο «ο χρόνος είναι χρήμα», όπου ο άνθρωπος έχει χάσει την υπόστασή του και έχει συρρικνώσει τα ενδιαφέροντα και τις επιδιώξεις του στον βωμό της επιβίωσης. Ισότητα δεν υφίσταται. Ούτε καν ισότητα ευκαιριών. (Ο ιταλός συγγραφέας Πιτιγκρίλι έχει πει ανεπανάληπτα: «Ο άνθρωπος προσπαθεί στη μισή του ζωή να φτάσει κάπου και στην υπόλοιπη μισή, όταν έχει επιτύχει τον σκοπό του, να μην φτάσουν οι άλλοι».)
Ζούμε σε μια μαζικοποιημένη εποχή της αισχροκέρδειας και της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας εκ μέρους των ολίγων, όπου η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων του πλανήτη όχι μόνο έχουν εξανδραποδιστεί, αλλά αλέθονται στην τεράστια κρεατομηχανή του ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού. Ενός νεοφιλελευθερισμού που λειτουργεί με τις δικές του προδιαγραφές σε κάθε χώρα ή σε επιμέρους σύνολα χωρών, ακολουθώντας όμως πιστά το ίδιο καταναλωτικό και σε τελευταία ανάλυση ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΗΤΙΚΟ πρότυπο. Ένα πρότυπο πολτοποίησης των μαζών, ΕΡΗΜΗΝ ΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Ερωτώ αφελώς: Στον δικό μας μικρόκοσμο (με τη ναρκισσιστικού τύπου αλαζονεία, την εκκωφαντική αυθαιρεσία, αλλά και την ΑΣΥΛΙΑ της εξουσίας),καθώς και στο σύνολο των δραστηριοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης επί παραδείγματι, πού συναντάται η πολιτική με την κοινωνία; Πουθενά! Πολιτική και κοινωνία είναι δύο παράλληλες ευθείες που θεωρητικά θα συναντηθούν στο άπειρο… Εκτός κι αν υπάρξει μετωπική σύγκρουση μεταξύ τους μέχρι τελικής πτώσεως.
Όσοι ευαγγελίζονται δογματικά από θέση ισχύος τον άκρατο και ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό, απομυζούν τους άλλους, συμπεριλαμβανομένης και της υπό εξαφάνιση αστικής τάξης. Γεγονός που δεν ισχύει μόνο στη χώρα μας.
Το έχω γράψει πρόσφατα και το επαναλαμβάνω: «Η παγκοσμιοποίηση γιγαντώνεται με ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ τη συντριβή των λαϊκών συμφερόντων». Προσθέτω διευκρινιστικά ότι οι έννοιες της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού είναι μέχρις ενός σημείου παραπληρωματικές, λειτουργώντας όμως προς την ίδια κατεύθυνση.
Έρχομαι τώρα στην εισαγωγικά αναγγελθείσα «υφή του ανθρώπινου όντος». Δηλαδή στην ουσία της ύπαρξής του. Ο άνθρωπος συναπαρτίζεται από την ικανότητα του σκέπτεσθαι, τα συνειδητά σκιρτήματα του εσωτερικού του κόσμου, και τα εν ενεργεία ή σε προσωρινή καταστολή ένστικτά του. Ο «χώρος» των ενστίκτων είναι ίδιος με τον «χώρο» του ατομικού και συλλογικού υποσυνείδητου, στο οποίο ενυπάρχουν αποθηκευμένα μύθοι, όνειρα, αρχαϊκές παραστάσεις, παραληρήματα, παρορμήσεις, φαντασιώσεις και ό,τι άλλο εναντιώνεται στη λογική και τον Ορθό Λόγο. (Έβαλα εισαγωγικά στη λέξη «χώρος», διότι στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει σχέση με καμιάς μορφής χωρητικότητα.)
Με βάση τη συνολική υφή του ανθρώπινου όντος – υφή εκ κατασκευής, θα έλεγα, αντιφατική- η καταγεγραμμένη ιστορία του γένους των ανθρώπων αντανακλάται στην ιστορία της φιλοσοφίας και την ιστορία των διαφόρων πολιτισμών, όπου ο ορθολογισμός εναλλάσσεται με τον ανορθολογισμό και τανάπαλιν. (Δεν θα αναφερθώ στον Όσβαλντ Σπένγκλερ και στο πολύκροτο σύγγραμμά του «Η κατάρρευση της Δύσης», 2 τόμοι, 1918-1922, στο οποίο υποστηρίζει ότι κάθε πολιτισμός έχει περίοδο ακμής και παρακμής, που οδηγεί στην εξαφάνισή του, και αναφέρει οκτώ πολιτισμούς: τον αιγυπτιακό, τον βαβυλωνιακό, τον ινδικό, τον κινεζικό, τον πολιτισμό των Μάγια, τον αραβικό, τον αρχαίο ελληνικό και τον σύγχρονο δυτικοευρωπαϊκό, του οποίου προέβλεψε την κατάρρευση.)
Δύο παραδείγματα θα παραθέσω για να υπαινιχθώ την αντιφατικότητα της ανθρώπινης φύσης. Ο Σωκράτης είπε «ουδείς εκών κακός», κανένας δεν είναι με τη θέλησή του κακός, και με διαφορετικά λόγια εξέφρασε το ίδιο περιεχόμενο. Είπε συγκεκριμένα σε νεοελληνική απόδοση: «Όποιος γνωρίζει τι είναι αρετή, ουδέποτε την παραβαίνει». «Κι όμως», του απαντά 23 αιώνες αργότερα ο ιδρυτής του υπαρξισμού Κίρκεγκωρ: «Όλοι γνωρίζουν τι είναι αρετή και ελάχιστοι την τηρούν». Ιδού και η ρήση -προφητική, θα ισχυριζόμουν- του μέγιστου ίσως γερμανού ποιητή Χέλντερλιν: «Οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι ένας θεός όταν ονειρεύεται και τίποτα περισσότερο από ένας ζητιάνος όταν σκέπτεται». (Και πάλι το όνειρο, ο μύθος, η έφεση στον ανορθολογισμό ως συστατικά στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης, μαζί με τα ΑΔΗΦΑΓΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ, που καιροφυλακτούν.)
Ο Ορθός Λόγος γέννησε την επιστήμη και την τεχνική. Επιστήμη και τεχνική που πρόσφεραν μεγάλα επιτεύγματα και μεγάλες ανέσεις, οδηγώντας όμως ταυτόχρονα στην καθυπόταξη της φύσης και στις κλιματικές και άλλες ανισορροπίες τον πλανήτη μας. Απ’ την άλλη μεριά, η άρνηση του Ορθού Λόγου απελευθερώνει τα ένστικτα, επιβάλλοντας τον νόμο της ζούγκλας στις διαπροσωπικές και τις κοινωνικές σχέσεις. Σ’ αυτόν ακριβώς τον νόμο της ζούγκλας «ποντάρει» ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, με επικεφαλής μια μειονότητα… ΠΙΘΗΚΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Ελπίδα σωτηρίας από τον νεοφιλελευθερισμό υπάρχει. Και συνίσταται στην εξέγερση της συντριπτικής πλειονότητας των υφιστάμενων την άγρια εκμετάλλευση… ΑΝΘΡΩΠΟΠΙΘΗΚΩΝ, οι οποίοι μπορούν εύκολα να τον κατανικήσουν. Το ονειρεύομαι αυτό και νιώθω δέος…