ΤΑ ΠΕΡΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ

Καί νά! ο Τούρκος Υπουργός
φτάνει είς τάς Αθήνας
έχων βαθιά καί κατά νούν:
«Εννέα έχει ο μήνας».

Καί γίνονται παράξενα
πράγματα όταν φτάνει
περνώντας κάθε Έλληνα
μαλάκα καί χαϊβάνι.

Αυτός δέν ήλθε ως εδώ
ως άνδρας νά μιλήσει
αλλά κατά τό έθιμον
ήλθε διά νά γαμήσει.

Λυπούμε πού τόν δέχτηκαν
ως Κύριον οι πάντες:
εκείνοι πού φορούν στιλπνές
καί ακριβές τιράντες.

Ο Τούρκος, Τούρκος εσαεί
θά μένει καί θά πράττει
είτε καβάλα σ’ άρματα
είτε καβάλα σ’ άτι.

Πιλότος πίπτει εξ ουρανού
κι οι Τούρκοι τόν μαζεύουν
καί κάποιοι αλλοπρόσαλλοι
δέν ψάχνουν, δέν γυρεύουν.

Τού τύπου αντιπρόσωπον
στήν διπλανή μας χώρα
τόν κάνουνε αγνώριστο
λές καί τόν πήρε η μπόρα.

Στής Ξάνθης τά υψίπεδα
ο Τούρκος μάς προσβάλλει
καί τήν ελληνική μας γη
τήν ονομάζει… άλλη.

Αυτά καί άλλα πιό κρυπτά
δέν λέγονται συμπτώσεις
αλλά φοβέρες κι απειλές.
(Τούρκε, θά μάς γκαστρώσεις;)

Είναι στημένα πράγματα
διά τίς συνομιλίες
νά βρίσκονται μπροστά αυτοί
εις γήν καί παραλίες.

Ήλθεν εδώ ο «κύριος»
τήν ώρα π’ αρμενίζαν
τά μπαϊράκια τής τουρκιάς
καί αποδεκατίζαν.

Άσκηση λέει ο Πασάς
εις όλον τό Αιγαίο
μέ πονηριά, μέ μπαμπεσιά
μέ λεκτικόν πηγαίο.

Πέφτει δέ κατά «σύμπτωσιν»
κι ένα αεροπλάνο,
σέ ποιόν πουλάτε φούμαρα;
Σάς βλέπουν οι από πάνω.

Πάει στούς Μωαμεθανούς
καί τούρκους τούς βαφτίζει.
(Εκεί ψηλά στά σύνορα
η δόξα μας ξεφτίζει.)
Τρώει καί τό κεφάλι του
ένας εργάτης τύπου.
(Στήν χώρα τών βασανιστών
καί τού χυδαίου ρύπου.)

Στό τέκνο πού θά γεννηθεί
τού ατυχούς πιλότου
ποιός τήν αλήθεια θά του πεί
νά γιάνει τόν καημό του;

Κατακαημένη μου Γραικιά,
-λαμπαδιασμένη χώρα-
μιά αποικία τού Ισλάμ
κατάντησες πιά τώρα;

Τού τούρκικου μιλώ Ισλάμ
κι όχι τού παγκοσμίως.
Εκείνο τών Ιησουϊτών
καί τών εδώ ομοίως.

Πάμε αρνιά αφύλακτα
στό Γκρίζων Λύκων στόμα
αθώοι, αυνανιζόμενοι
στό νεκρικό μάς στρώμα.

Λυπάμαι πού είμαι άτεχνος
στό όλον γράψιμό μου,
τρέμω απ’ αγανάκτηση
τρέμω απ’ τόν καημό μου.

Ζητώ συγγνώμη, φίλοι μου
διά πάσαν ατεχνία,
όμως μού θόλωσε τόν νούν
η όλη συμπαιγνία.
…………………………………………..
Δέν πιστεύω στίς συμπτώσεις,
καί όταν μάλιστα συμβαίνουν κατά συρροήν
τότε δέν πιστεύω σέ τίποτε, πάρεξ εκείνων
πού πράττω εγώ και βλέπουν
τά μάτια μου.