Ο Ευρωκομισάριος…
Η αντίληψη αυτή, καθώς και η εξ αυτής απορρέουσα «σχολή σκέψης», τεχνηέντως παραμερίζει τις εθνικές και πολιτιστικές ιδιομορφίες, υπονομεύει την έννοια του Έθνους, και με διακηρύξεις διαμόρφωσης μιας «πανευρωπαϊκής κοινωνίας», αφυδατώνει το Αμφικτυονικό πνεύμα, στο οποίο στήριξαν την επομένη του πολυαίμακτου Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι patres Europae τους οραματισμούς τους για μια Ενωμένη Ευρώπη, ισότιμων εθνών, κρατών και λαών.
Η Ευρωλαγνεία μεταπλάθεται, πλέον, σε ιδεολογία, με τάση και διακηρύξεις, την κυριαρχία ενός Διευθυντηρίου, από τους ισχυρούς της Ένωσης και υπηκόους τα μικρότερα κράτη, στα οποία επιφυλάσσεται ο ρόλος των στοιχείων που θα συνθέτουν το παζλ της Ενωμένης Ευρωπαϊκής Αγοράς!
Η καλλιεργούμενη από το Ευρωκομισαριάτο Ευρωλαγνεία κινείται στην τροχιά του Πενταγωνισμού, (ο τελευταίος με τη μορφή μίας «ακατανίκητης» στρατιωτικής μηχανής, η οποία ισοπεδώνει τα πάντα και στη δύναμή της ουδείς μπορεί να ορθώσει ανάστημα!), ενσπείρει τον Φόβο και καλλιεργεί την εξάρτηση, των κρατών-μελών, από οικονομικές παροχές, οι οποίες χρηματοδοτούν τη βιομηχανία και το εμπόριο των μετόχων του Διεθυντηρίου των Βρυξελλών.
Και το κυριότερο, με την επίκληση της… παγκοσμιοποίησης (υποτίθεται ελευθερίας στη διακίνηση, ανθρώπων, ιδεών, κεφαλαίων) απεμπολείται ό,τι το εκλεκτότερο, διαμόρφωσε η Ευρώπη στη διάρκεια του 20ού αιώνα, το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας.
Οι δομές αυτού του κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκού δημιουργήματος υπονομεύονται συστηματικώς και η Γηραιά Ήπειρος ωθείται σε οπισθοδρόμηση σε βάθος ενός και πλέον αιώνα, δηλαδή την εποχή που οι εργάτες του Σικάγου, την Πρωτομαγιά του 1896 ζητούσαν «οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ύπνο, οκτώ ώρες μόρφωση και διασκέδαση».
Το περίεργο είναι ότι ο νυν υπουργός Μεταφορών, παρά τη δεκαπενταετή θητεία του στην καρδιά του ευρωκομισαριάτου, τις Βρυξέλλες, δεν αντελήφθη ότι η ΕΕ δεν είναι παρά ένας χώρος οικονομικών και πολιτικών διαγωνισμών -πλειστάκις άνευ αρχών- και επομένως η μάχη για την υπεράσπιση των συμφερόντων της Χώρας είναι στην ημερήσια διάταξη της Ένωσης και στις υποχρεώσεις των πρωθυπουργών και υπουργών των κρατών μελών να μάχονται για την προάσπισή τους.
Τα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας, ακόμη κι αυτό της κας Ρεπούση,
αναφέρουν: Το ελληνικό έθνος
-έθνος της Διασποράς- με κέντρο το ελληνικό κράτος δημιούργησε στη μακρά πορεία του στον χρόνο «στίγματα αναφοράς», ένα εξ αυτών, όπως και η Εμπορική Ναυτιλία μας, η «Ολυμπιακή Αεροπορία». Είναι η «περιπλανώμενη πατρίδα», σε ωκεανούς και ηπείρους. Η συνδέουσα της Διασπορά με το Εθνικό Κέντρο, την Πατρίδα.
Αυτό το ανεκτίμητο «στίγμα αναφοράς» ο κ. Χατζηδάκης το εναπόθεσε, ως άλλος ικέτης, «εις τους πόδας» του κ. Μπαρό, χωρίς καν «τύπτων το στήθος του» και εν συντριβή ψυχής να ανασύρει στη μνήμη του ότι στα έθνη της Διασποράς, η προσωπική και κοινωνική φαντασία παράγει ή αναπαράγει περιγραφές, ενίοτε ανόσιες, συχνά ιερές του τόπου καταγωγής, που αντικαθρεπτίζονται στους κύκλους του εθνικού μας αερομεταφορέα.
Αναμφιλέκτως ο κ. Χατζηδάκης δεν είναι δυνατόν ν’ αγνοεί το «δόγμα» των «Λαών της Διασποράς»: «Όπου ζεις δεν πατρίζεις». Αν το αγνοεί, ας ανασύρει από τη βιβλιοθήκη του τις Συλλογές του Νικόλαου Πολίτη, με τα Δημοτικά μας Τραγούδια, κι ας «βλεφαρίσει» εκείνα «της ξενιτιάς». Ίσως τότε αντιληφθεί γιατί για τον ξενιτεμένο μας, είναι βάλσαμο ψυχής ν’ αντικρίζει τον πεντάκυκλο της «Ολυμπιακής» εκεί στη ξενιτιά όπου αρμενίζει…
Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ένα κοινωνικό ον για το οποίο ο χώρος, η Πατρίδα, υπάρχει αποκλειστικά για να τοποθετείται, να κινείται και να δρα. Είναι επίσης ένα ον προικισμένο με μνήμη – η μνήμη αυτή, όπως λέει ο Μαρσέλ Προυστ στη «Φυλακισμένη», είναι «ένα είδος φαρμακείου, χημικού εργαστηρίου, όπου βάζουμε πότε-πότε το χέρι σε ένα ηρεμιστικό φάρμακο…». Η μνήμη αυτή στους «Λαούς της Διασποράς», σημαίνει, όπως παρατηρεί η σύγχρονη ψυχολογία, ό,τι «δεν βλέπουμε παρά αυτό που κοιτάζουμε, και δεν κοιτάζουμε παρά μόνο αυτό που έχουμε στο νου μας…».
Πριν από ενάμιση αιώνα ο Εθνικός μας Ιστορικός, ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, είχε παρατηρήσει: «Το Νεοελληνικό Κράτος σκότωσε το Ελληνικό Έθνος». Ο υπουργός Μεταφορών, με την ικετήρια στάση του στο Ευρωκομισαριάτο των Βρυξελλών, δυστυχώς, επιβεβαιώνει για μια ακόμη, την πολλοστή φορά, τη διεισδυτική αυτή παρατήρηση…