Διακομματικά «δαχτυλίδια»

Προκαλεί εντύπωση στους πολίτες το γεγονός ότι σ’ ένα κόμμα της Αριστεράς, όπως στον ΣΥΡΙΖΑ, οι διαδικασίες αλλαγής ηγεσίας καθορίζονται περισσότερο από συμβολικούς – επικοινωνιακούς όρους παρά από θεσμικές λειτουργίες και αξιολογήσεις που συνάδουν προς ένα κόμμα αρχών, όπως αξιώνει να εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι λόγοι της αποχώρησης του Αλέκου Αλαβάνου είναι πλήρως σεβαστοί. Όμως η «υπόδειξη» από τον ίδιο, με έμμεσο τρόπο, μέσω κριτηρίων «αποκλεισμού» ή προσδιορισμού ηλικιακού τύπου «προϋποθέσεων» του διαδόχου του, προκάλεσε δυσάρεστες συγκρίσεις και πικρές μνήμες.

Γιατί ο όρος τον οποίο θέτει ο Α. Αλαβάνος, ότι ο διάδοχός του «δεν πρέπει να είναι βουλευτής», γιατί στην περίπτωση αυτήν ο ίδιος «θα παραιτηθεί», φέρνει στη μνήμη μας τους εκβιασμούς του Κώστα Σημίτη στο συνέδριο του 1996, όταν απειλούσε ότι θα παραιτηθεί από πρωθυπουργός εάν δεν εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Στ’ αλήθεια τη «δόξα» του Κ. Σημίτη «εζήλωσε» το 2007 ο Α. Αλαβάνος;

Κατά δεύτερον, το κριτήριο της ηλικίας, της ηλικιακής ανανέωσης, των στελεχών και των ηγετικών προσώπων ασφαλώς είναι ευπρόσδεκτο, όχι όμως και απόλυτο, όπως το παρουσιάζει ο Α. Αλαβάνος. Τα πρότυπα του τύπου «νέος, ωραίος και δυναμικός» μπορεί να ταιριάζουν στα τηλεοπτικά πρότυπα (βρίθουν παρόμοιων τύπων τα καθημερινά σίριαλ στην TV) ή στις επικοινωνιακές ανάγκες των κομμάτων. Όμως, αλίμονο αν η πορεία ζωής και αγώνα, η πολιτική συγκρότηση, η ικανότητα στον σχεδιασμό και τη λήψη αποφάσεων αποτελούν δευτερεύοντες όρους για την αξιολόγηση των πολιτικών στελεχών.

Ασφαλώς, κάθε κόμμα και κάθε στέλεχος έχει την απόλυτη ελευθερία και την πλήρη ευθύνη των επιλογών του. Όμως είναι δυσάρεστο να επιβάλλονται πρότυπα «της εποχής» και των αναγκών της επικοινωνίας σε θεσμούς που υποτίθεται ότι μάχονται τα πρότυπα αυτά. Και είναι κρίμα που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν ένιωσε την ανάγκη να διαχωρίσει τη θέση του και να αρνηθεί τη διαδικασία του «δαχτυλιδιού», που τόσο πολύ την επέκρινε, και σωστά, ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν αφορούσε τον Γιώργο Παπανδρέου.

ΟΦΙΣ