Απαιτείται κοινή βούληση

Συγκλονίστηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στο θέαμα των ερειπίων του σχολικού συγκροτήματος στο Παγκράτι. Και δεν έκρυψε την οδύνη του. Οδύνη νιώσαμε όλοι για τους βανδαλισμούς και οργή για τους βανδάλους. Και ιερή οργή μαζί και αγανάκτηση για τη βάναυση προσβολή του συμβόλου. Νιώθουμε όμως, νιώθει ο λαός μας και βαθιά λύπη για τη μεγάλη σιωπή (μήπως και ενοχή;) όλων των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων. Στο πλούσιο λεξιλόγιό τους δεν βρήκαν ούτε μία λέξη να αποδοκιμάσουν αυτές τις βαρβαρότητες, τις μεγάλες καταστροφές υλικών μέσων, τις οποίες πληρώνει ο λαός, για τα συμφέροντα του οποίου κόπτονται. Κάτω από το ακατάληπτο «δικαίωμα» των καταλήψεων η καταστροφή. Όμως ολόκληρη η πολιτική ηγεσία του τόπου έχει υποβαθμίσει το πρόβλημα, του οποίου κορύφωση ήταν το σχολικό συγκρότημα στο Παγκράτι δίπλα στα κέντρα εξουσίας. 180 μέτρα από τη Ρηγίλλης, 200 μέτρα από το Μαξίμου –το Προεδρικό Μέγαρο με την όποια εξουσία έχει, δηλαδή τους λυγμούς, εκφράστηκε και ευχαριστούμε γιʼ αυτό– 240 μέτρα από τη Βουλή. Δεν συγκινήθηκαν, δεν φοβήθηκαν μήπως φτάσει και σʼ αυτούς; Πώς είναι δυνατόν, π.χ., το ΠΑΣΟΚ, αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα, εξουσία αύριο, να λειτουργεί στο άντρο της αναρχίας, τα Εξάρχεια, φρουρούμενο και περιφρουρούμενο; Αύριο θα χρειάζονται και βίζα τα στελέχη του από το «κράτος των Εξαρχείων». Χώρος ενός άλλου κοινωνικού περιθωρίου είναι και η Κουμουνδούρου, όπου έχει την έδρα του ο Συνασπισμός. Και δεν εννοούμε να εξοντώσουν το περιθώριο, αλλά να το εξυγιάνουν και να το εντάξουν με ήπια και μεθοδικά μέσα μέσα στο κοινωνικό σύνολο.

Απαιτείται τώρα σύμπτωση πολιτικών βουλήσεων απέναντι στο φαινόμενο των καταλήψεων. Είναι αντιεκπαιδευτικό και αντικοινωνικό αυτό το «δικαίωμα», είτε ασκείται με όρους πλειοψηφίας είτε με όρους μειοψηφίας. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τον άλλον στο δικαίωμα στη μόρφωση, στο δικαίωμα πρόσβασης στις πηγές της. Δεν το μπορούν ούτε οι λίγοι στους πολλούς ούτε οι πολλοί στους λίγους. Η γνώση είναι ατομικό και συλλογικό δικαίωμα ανεμπόδιστο και απαραβίαστο. Είναι δικαίωμα των παιδιών του λαού να παίρνουν την όποια παιδεία τούς προσφέρει η πολιτεία και από κει και πέρα να διεκδικούν με όλα τα νόμιμα μέσα –πλην των καταλήψεων– εκείνο το μέρος της παιδείας που η πολιτεία τους στερεί. Είναι απλά τα πράγματα. Δεν αντιλαμβάνονται όλοι εκείνοι που στηρίζουν αυτήν τη μορφή του αγώνα, δηλαδή τις καταλήψεις, ότι υποβαθμίζεται το δημόσιο σχολείο, σχολείο των φτωχών, και ενισχύεται η ιδιωτική εκπαίδευση;

Αν θέλουμε να υπηρετήσουμε τα συμφέροντα του λαού, την εκπαίδευση των φτωχών παιδιών, οφείλουμε όλοι, γονείς, καθηγητές, μαθητές, φοιτητές, οφείλει ο πολιτικός κόσμος συλλήβδην, πρώτος αυτός, να αποθαρρύνει μεθόδους οι οποίες στρέφονται εναντίον της εκπαίδευσης των παιδιών του λαού. Αυτοί οι βανδαλισμοί είναι μία από τις οδυνηρές συνέπειες των καταλήψεων.

e-mail: [email protected]