Κοινωνία κινήτρων
Η πολιτική φιλοσοφία που πρέπει να διέπει ένα κεντροδεξιό κόμμα διακυβέρνησης απουσιάζει εντελώς από τις «τάσεις και διαθέσεις» επίλυσης του ασφαλιστικού προβλήματος εκ μέρους της κυβέρνησης. Η λογική της ισοπέδωσης «υγιών και μη» Ταμείων, ώστε να επιτευχθεί η «κοινωνική δικαιοσύνη», δηλαδή το δίκαιο (;) μοίρασμα της μιζέριας, αντιφάσκει προς τη λογική της ελεύθερης αγοράς και προς τη λογική της κοινωνίας κινήτρων.
– Σε κάθε κοινωνία της αγοράς η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης υπηρετείται πραγματικά όταν κλείνεις την εισοδηματική ψαλίδα μεταξύ κοινωνικής οροφής και κοινωνικής βάσης κι όταν παρέχεις σύστημα κινήτρων που επιτρέπει την κοινωνική ανέλιξη στα μέλη της κοινωνίας. Αντίθετα, όταν ανοίγει η ψαλίδα κι όταν καταργούνται στην πράξη τα κίνητρα κοινωνικής ανέλιξης, οδηγείσαι στη λογική να μοιράζεις τη φτώχεια και τη μιζέρια ανάμεσα στους πολλούς – κι όταν μάλιστα βαφτίζεις την πράξη σου αυτή «κοινωνική δικαιοσύνη» σημαίνει ότι δεν ξέρεις ποιος είσαι, πού βρίσκεσαι και πού πατάς.
– Με άλλα λόγια ο συνεκτικός ιστός μιας κοινωνίας της αγοράς είναι τα κίνητρα κοινωνικής ανέλιξης που συγκροτούν την κινητήριο δύναμη προόδου και προκοπής της κοινωνίας. Αν αφαιρέσεις τα κίνητρα ανέλιξης, τότε διαμορφώνεις μια κοινωνία «τέλμα», μια κοινωνία στασιμότητας, η οποία νομοτελειακά οδηγείται στην κατάρρευση ή στην εξέγερση. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα από την κρατούσα κατάσταση, με δύο τρόπους. Ο ένας τρόπος είναι το μακρύ χέρι της υπερφορολόγησης, με το οποίο αρπάζει το 40% περίπου του εισοδήματος από κάθε πολίτη που θέλει και μπορεί να προσφέρει εργασία ποιότητας και ποσότητας (και που δεν θέλει ή δεν μπορεί να φοροδιαφύγει) και να αμειφθεί αναλόγως – σʼ αυτόν τον πολίτη το φορολογικό σύστημα τού λέει «μην προσπαθείς για περισσότερα», γιατί θα έρθω εγώ και «θα στʼ αρπάξω τα μισά…». Εδώ η αντίφαση φτάνει στην ακραία λογική της, αφού από τη μια το κρατικό φορολογικό σύστημα ληστεύει τα μη φοροδιαφεύγοντα μεσαία στρώματα κι από την άλλη το κράτος θεωρεί εξ ορισμού τη μεσαία τάξη στυλοβάτη της κοινωνικής συνοχής.
– Η δεύτερη επιδρομή έρχεται με το υπό διαμόρφωση Ασφαλιστικό, με το οποίο η κυβέρνηση έρχεται να αφαιρέσει κατακτήσεις και αξιοπρέπεια από μηχανικούς, δικηγόρους, φαρμακοποιούς και δημοσιογράφους, δηλαδή από επαγγέλματα που λίγο ή πολύ ανήκουν στη μεσαία τάξη. Τους λέει, θα σας αφαιρέσω συνταξιοδοτικό εισόδημα, θα σας αφαιρέσω αξιοπρεπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, θα σας εξισώσω προς τα κάτω, στο όνομα της «κοινωνικής δικαιοσύνης»…
– Καιρός είναι η κυβέρνηση, που μάλιστα διατείνεται ότι είναι κυβέρνηση των μεσαίων δυναμικών μεσοστρωμάτων, να καταλάβει το πολιτικό και ιδεολογικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται με την τακτική της προς τα κάτω ισοπέδωσης, που καταργεί την κοινωνία κινήτρων και μακροπρόθεσμα υποσκάπτει την κοινωνία της ελεύθερης αγοράς. Η βίαιη «προλεταριοποίηση» των πολλών οδηγεί σε εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα. Ας το καταλάβουν, επιτέλους, οι κυβερνώντες κι ας αλλάξουν ρότα… Με άλλα λόγια, τα «καλά Ταμεία» που δίνουν «καλή σύνταξη» και παρέχουν «αξιοπρεπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη» είναι συστατικό στοιχείο της κοινωνίας κινήτρων, γιʼ αυτό λέμε ότι οι κυβερνώντες δεν έχουν ρότα!