Καταστροφές αξιών

Οι πρωτοφανείς σε έκταση και βιαιότητα καταστροφές των σχολείων του Παγκρατίου, που «συνόδευσαν» τις περίφημες «καταλήψεις», δεν θα πρέπει να «περάσουν» ως ένα τηλεοπτικό «θέαμα», ως ένα καθημερινό γεγονός. Γιατί αποκαλύπτουν βαθιά συμπτώματα κρίσης, αδιαφορίας και διάλυσης, συμπτώματα που χαρακτηρίζουν όχι μόνο τους κρατικούς θεσμούς αλλά και την ίδια την κοινωνία μας.
Τι στάση κράτησαν οι ίδιοι οι δάσκαλοι; Τη στάση των παρατηρητών… Που αρκέστηκαν άλλοι σε αγωγές, άλλοι στην αδιαφορία και στην απουσία… Κάποιος έδωσε και κλειδιά στους καταληψίες για να «ανακουφιστούν»… Ποιο το πρότυπο; Ο δάσκαλος-υπάλληλος, ο εκπαιδευτικός-γραφειοκράτης, χωρίς το πάθος για το αγαθό της εκπαίδευσης, χωρίς τη φλόγα και το ενδιαφέρον για το ήθος, τη μόρφωση, τη σωστή κοινωνικοποίηση των μαθητών.
Πού όμως βρίσκονταν οι γονείς; Εδώ εμφανίζεται και το πιο κρίσιμο κοινωνικό πρόβλημα. Σύλλογος Γονέων δεν υπάρχει σ’ ένα συγκρότημα όπου φοιτούν 800 μαθητές… Στη διάρκεια της κατάληψης πέντε έως δέκα γονείς έδειξαν ενδιαφέρον… Ποιος ο ρόλος της οικογένειας σήμερα; Πόσοι γονείς ασχολούνται πράγματι με τα παιδιά τους; Ασφαλώς, όσοι έχουν εισοδήματα «αναθέτουν» την προοπτική των σπουδών για τα παιδιά του στα φροντιστήρια και στα ιδιωτικά μαθήματα. Οι άλλοι ακολουθούν τη μοίρα τους…
Όσο για το κράτος, απάθεια, πλήρης απουσία. Η δικαιολογία που προβάλλεται εμμέσως είναι ότι τυχόν παρέμβαση θα δημιουργούσε αντιδράσεις τόσο από καταληψίες-μαθητές όσο και από τα κόμματα που υποκινούσαν τις καταλήψεις, στέλνοντας στα σχολεία εξειδικευμένους καθοδηγητές…
Κι όμως, κι αυτές τις καταστροφές κι αυτό το κατάντημα γρήγορα θα τα ξεχάσουμε. Γιατί, τελικά, δεν αποτελεί παρά ένα σύμπτωμα της γενικότερης κρίσης που καθηλώνει την κοινωνία στον μονόδρομο της επιβίωσης και αποδυναμώνει, χρόνο με τον χρόνο, αρχές και αξίες που συγκροτούν και διατηρούν τον πολιτισμό μας και την ιστορία μας.
ΟΦΙΣ