Η ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ
Πριν από λίγο καιρό ακουγόταν έντονα ότι «αντιπολίτευση κάνει ο Συνασπισμός», και ήταν μια κουβέντα που έβγαινε και από τα στόματα των φίλων του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να καταδείξουν τη δραστηριότητα του μικρού κόμματος της αριστεράς αντιθετικά με την αδράνεια του μεγάλου κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τώρα αυτή η αίσθηση έρχεται να επιβεβαιωθεί και από τις εξελίξεις, από τα πράγματα, με τον επικεφαλής του Συνασπισμού Αλέκο Αλαβάνο να αποφασίζει την αποχώρησή του από την ηγεσία του κόμματος προς όφελος μιας νεώτερης γενιάς στελεχών. Το ίδιο που έκανε και στις δημοτικές εκλογές για την Αθήνα (και όχι μόνο, αλλά της Αθήνας ακούστηκε περισσότερο όπως ήταν φυσικό) όταν επέλεξε και προώθησε την υποψηφιότητα του τριαντάχρονου Αλέξη Τσίπρα.
Η απόφασή του για αποχώρηση από την ηγεσία του ΣΥΝ είναι μια κίνηση που παράγει πολιτική και ασφαλώς παράγει είδηση, εξέλιξη και κινητικότητα στον χώρο αυτό, και όχι μόνο. Θα πει κανείς, μα και ο Γιώργος Παπανδρέου μπήκε σε τέτοια διαδικασία εσωτερικής αναμέτρησης, άρα βοήθησε στην παραγωγή πολιτικής. Ασφαλώς, αλλά ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ μπήκε στη διαδικασία αυτή για να μείνει, όχι για να φύγει, και μπήκε όταν αναγκάστηκε να το κάνει με την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Ευάγγελου Βενιζέλου. Επίσης, ο Αλ. Αλαβάνος δεν ανακοινώνει ότι θα αποχωρήσει, προκειμένου να προκαλέσει ανάλογες διαδικασίες με στόχο την παραμονή του. Δεν φαίνεται να χρησιμοποιεί τέχνασμα, φαίνεται ότι πιστεύει πως αυτή η ενέργεια-απόφαση παράγει εξελίξεις σε έναν χώρο που πρέπει να αποκτήσει χαρακτηριστικά κόμματος. Είναι αλήθεια ότι ο χώρος του ΣΥΝ επί των ημερών Αλαβάνου απέκτησε ζωντάνια, αλλά απέκτησε και χαρακτηριστικά κινήματος διαμαρτυρίας, σε βάρος των χαρακτηριστικών του κόμματος. Τον Αλέκο Αλαβάνο τον ενδιέφερε να διαμορφώσει –και το κατόρθωσε σε σημαντικό βαθμό– ένα σχήμα που θα λειτουργούσε και ως κίνημα διαμαρτυρίας, ένα σχήμα ανοιχτών θυρών για όσους ήθελαν να εκφράσουν πράγματα και δεν μπορούσαν. Το ΠΑΣΟΚ γι’ αυτές τις κατηγορίες πολιτών ήταν πολύ καθεστωτικό και το ΚΚΕ πολύ βαρύ και συντηρητικό.
Ο Συνασπισμός του Αλ. Αλαβάνου, που μετακινήθηκε από τον εγγενή συντηρητισμό του Ν. Κωνσταντόπουλου , αποτέλεσε μια χαρά χώρο για ανάλογες εκφράσεις, όσο και αν σε ορισμένες περιπτώσεις σόκαρε αρκετούς πολίτες με την κάλυψη που παρείχε σε ακραίες πολιτικές και κοινωνικές εκφράσεις.
Προφανώς ο Αλ. Αλαβάνος ανήκει στη μικρή εκείνη κατηγορία ανθρώπων που ξέρουν πότε πρέπει να φεύγουν , αλλά και να δημιουργούν νέους ρόλους για τον εαυτό τους. Ο ΣΥΝ ως Συνασπισμός ή ως Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν θα έχει μεγάλο μέλλον, αν δεν συγκροτηθεί με ένα πρόγραμμα σε ουσιαστικό κομματικό σχηματισμό.
Ευέλικτο μεν για να μην απολέσει όσα κατέκτησε ως κίνημα διαμαρτυρίας επί Αλαβάνου, αλλά κόμμα.
Τα έμπειρα στελέχη του ΣΥΝ ξέρουν καλά ότι, αν το κόμμα τους βρεθεί σε συνθήκες σκληρής πολωτικής αναμέτρησης, θα φλερτάρει και πάλι με την καταστροφή της μη εισόδου στη Βουλή, όσο κι αν το 5% που πήρε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου δημιουργεί την αισιοδοξία ότι απομακρύνθηκε πολύ από αυτό τον κίνδυνο. Ξέρουν καλά πως πρέπει να βρουν την ιδανική αναλογία κόμματος-κινήματος διαμαρτυρίας, έτσι ώστε να συγκροτηθεί ένα σχήμα με διάρκεια , που δεν θα εξαρτάται η επιβίωσή του από την όξυνση των αιτημάτων, την κρίση του δικομματισμού και την πρόσκαιρη ίσως αδυναμία ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα.
Αυτό δεν είναι εύκολο. Πολύ περισσότερο όταν στον Συνασπισμό συνυπάρχουν πολιτικές τάσεις που δεν συμφωνούν εύκολα και η συνύπαρξή τους είναι συχνά κατάκτηση και όχι αυτονόητη κατάσταση. Το βέβαιο είναι ότι η κίνηση Αλαβάνου, για όποιον λόγο κι αν γίνεται, παράγει εξελίξεις, ειδήσεις και πολιτική. Και υποβάλλει συγχρόνως τον Συνασπισμό σε μια ακόμα ωφέλιμη δοκιμασία ωριμότητας , που μπορεί να προσελκύσει νέους ενδιαφερόμενους, οι οποίοι στη συνέχεια ενδέχεται να μεταβληθούν σε ψηφοφόρους. Αρκεί να αποφύγουν στον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς να κυριαρχήσουν (και να φανεί ότι συμβαίνει αυτό) τα αντιπασόκ σύνδρομά τους, κάτι που με επιτυχία έκανε ή κατέστειλε ο Αλέκος Αλαβάνος.
Διότι το μέγα ζητούμενο για τους πολίτες δεν είναι ο αρνητικός προσδιορισμός ενός κόμματος, ενός χώρου («είμαι αντιπασόκ» ή «είμαι αντιδεξιός») αλλά ο θετικός προσδιορισμός του χώρου αυτού μέσα στις εξελίξεις και στην κοινωνία. Αν δηλαδή μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση γι’ αυτά που πιστεύει, όχι γι’ αυτά που καταδικάζει και αντιπαρατίθεται σε ένα άλλο κόμμα.