Βυζάντιον

Αντιμετωπίζω μείζον πρόβλημα με τις χριστουγεννιάτικες διακοπές μου. Τα πακέτα για Ταϊλάνδη απαιτούν να μείνω δύο εβδομάδες στο τσουναμοχτυπημένο Πουκέ, πλην όμως αδυνατώ να εξασφαλίσω αντίστοιχο διάστημα αδείας. Προσπαθώ να εξηγήσω προς το έτερον ήμισυ (κανονικά είναι 3/4) πως μπορούμε να πάμε μία εβδομάδα στο Πουκέ και μία στη Νέα Μάκρη. Η ποιότητα των ξενοδοχείων και η πυκνότητα Ελλήνων ανά τετραγωνικό μέτρο θα είναι ακριβώς ίδια, αν και στη Νέα Μάκρη μπορεί να έχει λιγότερους. Επίσης της εξήγησα πως πρέπει να βρίσκομαι σε αγωνιστική ετοιμότητα. Με αφόπλισε απαντώντας πως ούτως ή άλλως ένα μεγάλο κομμάτι των εθνικών πόρων εργατικής ασφάλισης κολυμπάει εδώ και χρόνια μεταξύ Ντουμπάι και Μπανγκόνγκ. Μήπως πρέπει να τα αναζητήσω, να ξεκουραστώ κιόλας ο αγωνιστής;

Πόσο αντιφατικά ήταν τα συναισθήματα στην Ακαδημίας! Μέσα σε ένα τετραγωνικό μέτρο μπορούσες να βρεις χίλιους λόγους για να αγαπάς και άλλους τόσους για να μισείς τη δημοσιογραφία. Εξαρτάται σε ποιες φάτσες σκόνταφτε το βλέμμα σου. Ναι, ήταν γοητευτικά μαζική η συγκέντρωση των δημοσιογράφων, αλλά συνάμα και τραγικά πληκτική. Ήταν, ας πούμε, ωραίες οι συναντήσεις με συναδέλφους που έχεις να τους δεις καιρό. Συνήθως τους συναντάς σε κηδείες. Η συγκέντρωση ήταν ευκαιρία να τους δεις στον ήλιο, όχι κάτω από τον γαλήνιο ίσκιο των κυπαρισσιών. Αλλά μιλάμε για αφόρητη πλήξη. Για να σας πω την αλήθεια, φοβήθηκα ότι η κοινωνία θα επιδείξει υγιή αντανακλαστικά και θα αντιδράσει. Με εκατό καλούς οικοδόμους σήκωνες ένα τείχος στη Σίνα και ένα στη Βουκουρεστίου και έβρισκες για πάντα την ησυχία σου. Η χρήση καλάσνικοφ και όπλων μαζικής καταστροφής θεωρείται προαιρετική. Δυστυχώς δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά. Δεν υπήρξε καν μια σύγκρουση με την αστυνομία. Και είναι πραγματικά κρίμα γιατί μερικοί συνάδελφοι βγάζουν το μεροκάματο και ως κουκουλοφόροι, χάθηκε ο κόσμος να το κάνουν και στη συγκέντρωση;
••••
Η πλήξη ενισχύθηκε από την έλλειψη φαντασίας στα συνθήματα. Και εδώ η συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου επέδειξε αδράνεια, απογυμνώθηκε πλήρως από την έλλειψη φαντασίας. Δεν χρειαζόταν πολλά, κατεβάζεις στην Αθήνα έναν πυρήνα από τους ΠΑΟΚτσήδες που διαδήλωσαν στη Θεσσαλονίκη και τους αναθέτεις τα συνθήματα με τον τρόπο που δίνεις το catering σε μια δεξίωση. Να ένα παράδειγμα: «συντάκτη πεινάς, (λογοκρίνω μία λέξη) ο Θρύλος και ο Πειραιάς!» Έτσι διοργανώνονται οι καλές συγκεντρώσεις, όχι με τον Σόμπολο, που πήρε το μικρόφωνο και φώναζε «καίγεται το σπίτι μας». Για μια στιγμή νόμιζα ότι θα πασάρει το μικρόφωνο στην Ελίζα Καλίτση να μας πει για την πυρκαγιά…
••••
Εγώ πάλι θα σας πω για τον Συνασπισμό. Και απορώ πώς είναι δυνατόν να διαπιστώνω με τόση ευχέρεια πως τα περισσότερα από όσα γράφονται είναι πολύχρωμες φούσκες, σαν τα χρώματα του κόμματος. Έχουμε και λέμε: ο Τσίπρας όχι μόνο δεν αισθάνεται έτοιμος, αλλά ο άνθρωπος δεν θέλει να αναλάβει το μαγαζί. Τελεία και παύλα. Πιστεύει πως ακόμα είναι νωρίς. Αλλά ακόμα και να ήθελε, δεν θα μπορούσε να πείσει άλλους παράγοντες που εκτιμούν πως το νεαρό της ηλικίας του λειτουργεί αποτρεπτικά. Η μη παρουσία του στη Βουλή δεν θεωρείται μεγάλο πρόβλημα. Δεύτερον. Ο Κουβέλης θα είναι κατά πάσα πιθανότητα υποψήφιος. Ο ίδιος λέει στους συνομιλητές του ότι θα θέσει υποψηφιότητα μόνο αν εκτιμήσει ότι η πορεία προς την προεδρία δεν θα αφήσει ίχνη από αίμα, κοινώς θα επικρατήσουν συναινετικοί τόνοι. Τρίτον, υποψηφιότητα μάλλον θα καταθέσει και ο Παπαδημούλης. Και οι υποψηφιότητες μπορεί να μην τελειώσουν εδώ, μέχρι τον Ιανουάριο μπορεί να έχουν κατατεθεί περισσότερες από πέντε.
••••
Όλα αυτά με βυθίζουν σε μαύρες σκέψεις και ζοφερά συμπεράσματα για την ανελαστικότητα του πολιτικού μας συστήματος. Και εδώ το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να δώσει τη λύση. Ο Συνασπισμός έπρεπε να είναι για το ΠΑΣΟΚ ό,τι και η Ξάνθη για τις μεγάλες ομάδες του κέντρου. Να αναδεικνύει πολιτικά στελέχη τα οποία στη συνέχεια θα μεταγράφονται στον μεγαλύτερο πολιτικό σχηματισμό. Όπως η Ξάνθη δεν πρόκειται να πάρει ποτέ το πρωτάθλημα και δίνει τον Τοροσίδη στον Ολυμπιακό, έτσι και ο ΣΥΝ, που δεν πρόκειται να κερδίσει ποτέ τις εκλογές, θα μπορούσε να στείλει στο ΠΑΣΟΚ τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα. Ασφαλώς ως ΠΑΣΟΚ θα φορτωθείς και κάποια «παλτά» τύπου Ανδρουλάκη, Δαμανάκη, Μπίστη, αλλά μία στις τόσες θα σου βγει και το στέλεχος που θα κάνει παιχνίδι.
••••
Άλλωστε στην Αριστερά έχουν παραδώσει την επανάσταση στον Δήμο της Νίκαιας. Έχω στα χέρια μου την ανακοίνωση και τρέμω: το δημοτικό συμβούλιο της Νίκαιας ζητεί από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να αφήσει ελεύθερους πέντε Κουβανούς που κρατούνται εδώ και δέκα χρόνια, επειδή παρακολουθούσαν τις παράνομες και τρομοκρατικές ενέργειες που έχουν στήσει οι ΗΠΑ κατά της Κούβας. Βέβαια για τον δήμαρχο της Νίκαιας, οι ενέργειες του Φιντέλ είναι νομιμότατες και επικυρωμένες από την εκλογική βούληση του λαού της Κούβας. Για τον λόγο αυτό, ο Δήμος της Νίκαιας απαιτεί την άμεση απελευθέρωση των κουβανών πατριωτών και δηλώνει πως θα αναπτύξει ποικιλόμορφα τη διεθνιστική αλληλεγγύη της πόλης. Έχουμε ξεφύγει κανονικά, έτσι; Ειλικρινά αν μπει κάποιος από τον δήμο στον κόπο να μου εξηγήσει αν περιμένει απάντηση του State Department ή ευχετήρια κάρτα του Φιντέλ, οι πέντε αγωνιστές θα έχουν και τη δική μου συμπαράσταση.
••••
Αναφερόμενος σε αγωνιστική ετοιμότητα είναι αναπόφευκτο να σκοντάψω στον ογκόλιθο του fair play. Ο Γιάννης Ιωαννίδης πρέπει να καταλάβει ότι το πρόβλημα που έχει μαζί του ο Μιχάλης Λιάπης δεν είναι πολιτικό. Δεν είναι καν προσωπικό. Είναι πρωτίστως αισθητικό. Ω, ναι, μου μετέφεραν και εμένα τις κλάψες του υφυπουργού για τα καψόνια στα οποία τον υποβάλλει ο πολιτικός του προϊστάμενος. Άκουσα, γελώντας είναι η αλήθεια, τον Ιωαννίδη να λέει πως θα ζητήσει ραντεβού με τον Καραμανλή για να πει τον πόνο του. Αλλά δεν μπορώ παρά να μην ακολουθήσω την άποψη Λιάπη που θεωρεί ότι η πολιτική είναι και συνάρτηση της αστικής παιδείας του ανδρός. Και η γνώμη του Μιχάλη για την αστική παιδεία του Ιωαννίδη είναι αντίστοιχη με αυτή που διατηρούν όσοι είχαν την τύχη να συνεργαστούν μαζί του κατά τη θητεία του στους πάγκους των ομάδων. Θα μου άρεσε να είναι αλήθεια όλα αυτά, να αποπνέουν μια βικτωριανή μούχλα παρασκηνίου, αλλά έρχεται ο άλλος από το υπουργείο Οικονομίας και με προσγειώνει: «Μην είσαι βλαξ, Προκόπιε. Είναι που ακόμα ο Αλογοσκούφης δεν έχει αποφασίσει πώς θα χειριστεί κάποια θέματα του ΟΠΑΠ και τους πιέζει στο υπουργείο Πολιτισμού…» Τι κρίμα! Το μόνο που μου μένει να ελπίζω είναι ότι ο Ιωαννίδης θα στηθεί έξω από το Μαξίμου, θα βγάλει το σακάκι και θα το δείχνει στον Καραμανλή, όπως είχε κάνει σε μια αξέχαστη στιγμή της λαμπρής προπονητικής καριέρας του…
••••
Η λαμπρότερη στιγμή της πολιτικής καριέρας του Γιάννη Ιωαννίδη πρέπει να ήταν ο χαιρετισμός που απηύθυνε στην έναρξη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Δεν ξέρω αν η στιγμή ήταν εξίσου λαμπρή και για τον κινηματογράφο γενικότερα. Ίσως οι ξένοι επισκέπτες να νόμιζαν ότι φέτος το φεστιβάλ προσεγγίζει αφιερωματικά τον σουρεαλισμό. Κρίμα, δεν το είδα, αν υπάρχει κάπου το βίντεο ενημερώστε με…
••••
Όχι, δεν γράφω ούτε σήμερα για το ΠΑΣΟΚ! Έχω παραλύσει από τα γέλια. Eίχα μια συζήτηση με μία κυρία που κινείται στον χώρο της πολιτικής. Η εν λόγω κυρία είναι μικρής ηλικίας και μάλιστα «λέει» ως γυναίκα. Της έλεγα πόσο όμορφη είναι η Εύα Καϊλή. Η απάντησή της με έκανε να σκεφτώ πως ίσως πρέπει να προσευχηθώ στον Κύριο να με πάρει κοντά Του καθώς δεν υπάρχει πια ελπίδα. «Σιγά, ρε Προκόπη, εντάξει καλή είναι, αλλά δεν έχεις δει ρε τι χοντρό σβέρκο που έχει; Τι είστε εσείς οι άνδρες, ρε παιδί μου…»
••••
Στο σημείο αυτό οφείλω να επιπλήξω σοβαρά την κ. Άντζελα Γκερέκου. Την είδα πρόσφατα και διαπίστωσα πως έχει βάλει κιλά, ευτυχώς όχι στο πρόσωπο. Είδα επίσης και την κ. Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, η οποία πρέπει να συνδέεται με σχέσεις μίσους με τον στυλίστα της. Παντελόνι και από πάνω ένα μακρύ σακάκι, προς το πράσινο. Σαν κάτι νάνους που βάζουμε στον κήπο. Λίγη προσοχή, παρακαλώ…

Προκόπιος