Πλήττουν τον «κορμό»
Την ίδια ώρα που τα μεσαία στρώματα (ιδιαίτερα εκείνα που είτε δεν θα ήθελαν είτε δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν) απομυζούνται μέσω της υπέρμετρης φορολογίας που φθάνει το 40% και αδυνατούν να υπερασπιστούν το βιοτικό επίπεδο που είχαν κατακτήσει, έρχεται η κυβέρνηση και επιχειρεί να εξισώσει προς τα κάτω και τα ασφαλιστικά τους κεκτημένα. Απʼ την αρχή να επισημάνουμε ότι η προς τα κάτω ισοπέδωση των κατακτήσεων της μεσαίας τάξης είναι μια πρακτική «σοβιετικού τύπου» που στην ακραία της λογική οδηγεί σε «διπολική» κοινωνική συγκρότηση, δηλαδή τοποθετεί από τη μια την πλουτοκρατική τάξη και από την άλλη το προλεταριάτο – κακώς πιστεύαμε έως τώρα πως μόνο το ΚΚΕ φλερτάρει με την κοινωνία της διπολικής συγκρότησης, αφού τώρα βλέπουμε ένα αστικό κόμμα όπως η ΝΔ να κινείται προς την ίδια κατεύθυνση.
l Αντί η κυβέρνηση να φροντίσει ώστε να μειώσει τη φορολογική αφαίμαξη των μεσαίων εισοδημάτων, σπεύδει να αφαιρέσει απʼ αυτά και τις ασφαλιστικές τους κατακτήσεις. Πρόκειται για μια λαϊκίστικη, μη πολιτική, λογική που λέει ότι βάζοντας όλους (τους εκτός της αστικής τάξης, δηλαδή της πλουτοκρατίας) μέσα στο ίδιο τσουβάλι, εξισώνω τη μιζέρια και λύνω το πρόβλημα! Προφανώς η ΝΔ αποφάσισε να σπάσει τους δεσμούς της με τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας που είναι η μεσαία τάξη. Το παράλογο είναι πως η κυβέρνηση αρχίζει την επίλυση (;) του Ασφαλιστικού κατασκευάζοντας ένα Ταμείο Επιστημόνων στο οποίο με το ζόρι πάει να μπάσει επαγγέλματα με διαφορετικές ασφαλιστικές προσδοκίες και διαφορετικές ασφαλιστικές κρατήσεις. Και εξηγούμεθα: Ένας δικηγόρος, ένας γιατρός, ακόμα και ένας μηχανικός ελάχιστα πασχίζουν για μια σύνταξη, καθότι τους συμφέρει να εργάζονται στο ρελαντί μέχρι τέλους…
Αντίθετα, ένας δημοσιογράφος, πρώτον, δεν μπορεί να φοροδιαφύγει (εκτός ελάχιστων μεγαλοδημοσιογράφων), δεύτερον, πληρώνει περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές από έναν δικηγόρο για παράδειγμα και, τρίτον, κάποια στιγμή, λόγω των συνθηκών εργασίας, τα… φτύνει και πρέπει να ξεκουραστεί διαβιώνοντας αξιοπρεπώς, έστω κι αν δεν του έτυχε να είναι βουλευτής (…) με διπλή σύνταξη.
l Ουσιαστικά, η κυβέρνηση, μέσω της ασφαλιστικής επιδρομής, τα έβαλε με επαγγέλματα που λειτουργούν ως διαμεσολαβητές της κοινής γνώμης – και μέχρι εδώ το ολίσθημά της είναι πολιτικό, όμως ταυτόχρονα είναι και ιδεολογικό για δύο λόγους. Πρώτον, είναι ανήθικο να υφαρπάζεις τα αποθεματικά Ταμείων που συγκροτήθηκαν με εισφορές των εργαζομένων, δεύτερον, η αποσάθρωση των κεκτημένων επαγγελμάτων που συγκροτούν τη μεσαία τάξη και η βίαιη προλεταριοποίησή τους οδηγεί σε κοινωνικό αδιέξοδο, καθότι μια κοινωνία χωρίς κίνητρα κοινωνικής ανέλιξης είναι μια κοινωνία καταδικασμένη να καταρρεύσει, όπως κατέρρευσε και το «σοβιετικό μοντέλο», που έδινε από τη μια αφθονία αγαθών στην κομματική νομενκλατούρα (εδώ, στη μεγαλοαστική τάξη) και από την άλλη μοίραζε εξίσου τη μιζέρια σε όλους τους άλλους. Εάν αυτό δεν συνιστά ιδεολογική σύγχυση για ένα αστικό (κεντροδεξιό) κόμμα, τότε οι λέξεις δεν έχουν περιεχόμενο.