ΜΝΗΜΗ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΑΛΩΝΙΔΗ

Γράφω σήμερα δύο λόγια, εκ καρδίας, –όχι μελό ελπίζω– για τον φίλο και σύντροφό μας Χρήστο Σαλωνίδη, που έφυγε αναπάντεχα, τα ξημερώματα της 9ης Νοεμβρίου από κοντά μας. Τον Χρήστο της γενιάς του αντιδικτατορικού-αντιστασιακού αγώνα κατά της επτάχρονης δικτατορίας 1967-ʼ74 στην Ελλάδα. Τον Χρήστο της γενιάς της μεταπολίτευσης. Βρεθήκαμε πρωτοετείς για σπουδές στην ίδια πόλη, στην Αρχιτεκτονική. Σε μια πόλη που μας αγκάλιασε και την αγαπήσαμε. Στις Πλατείες της, στη Mensa, στη Σχολή, στον Δημοκρατικό Σύλλογο, σκορπίσαμε αλόγιστα τα νιάτα μας σε Ιδέες και Κινήματα που σήμερα φαντάζουνε φολκλόρ – στους επιτήδειους και στους αμέτοχους. Κανείς μας δεν μετάνιωσε ποτέ γι’ αυτά. Και για όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε.

Με τον Χρήστο αγαπηθήκαμε, διαφωνήσαμε, πλακωθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε. Παλέψαμε, ελπίσαμε, στήσαμε όλοι μαζί τη «Φοιτητική Πρωτοπορία», αναδιοργανώσαμε την Οργάνωση.

Τελείωσε την Σχολή το 1976 και γύρισε Ελλάδα, όπως χιλιάδες άλλοι από μας. Αραίωσαν όντως οι επαφές, εγώ Αθήνα, εκείνος στη Δράμα. Τον έβλεπα συχνά όμως, είτε εκ του φυσικού είτε σαν έγραφα και σκεπτόμουν: να τος στο bar Genio, να τος πάλι στην ουρά στη Mensa, να τος στο προεδρείο της Γενικής Συνέλευσης του Δημοκρατικού Συλλόγου Φλωρεντίας να αρπάζεται με τους «μαοϊκούς» του ΑΜΕΕ…

Δεν πήρε τίποτα για όλα αυτά, ΑΥΤΟ ΔΑ ΕΛΕΙΠΕ. Όρθιος, ως το τέλος. Την ημέρα του θανάτου του ήταν Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ Δράμας. Τέτοια του έπρεπε Τιμή.

Έφυγε κι ο Χρήστος… ΑΠΟΔΕΚΑΤΙΣΤΗΚΕ η ΤΟ Φλωρεντίας. Από τους 22 συντρόφους που μετείχαμε στον αντιστασιακό αγώνα , τόσο κατά την «μεταβατική» περίοδο 1970-’71 οπότε υπήρχε η ΤΟ ΕΚ-ΕΔΗΝ/ «Φίλοι του ΠΑΚ», όσο και μετά το ξεκαθάρισμα, όταν η ΕΚ-ΕΔΗΝ Ιταλίας προσχώρησε σχεδόν όλη στο ΠΑΚ και συνεχίσαμε ως «Φίλοι του ΠΑΚ» από το 1971 ως το 1974, έχουν αποδημήσει πέντε.

Ο Δημήτρης Καψωμένος («μουσικός»). Η Μαίρη Ζησίμου. Ο Δημήτρης Καραμουσκέτας ή Καραμός («πλημμύρας»). Ο Βασίλης Παπαγεωργίου («ροδίτης»). Τώρα ο Χρήστος.

Λιγοστεύουμε… Παραμένουμε 19 από τότε, -άλλοι οργανωμένοι καθ’ όλη την προαναφερόμενη περίοδο, άλλοι για μικρότερο διάστημα ή αποχωρήσαντες κάποια στιγμή- για να τους θυμόμαστε:

Μανωλιτσάκης Δ. («κάπο»), Μπάμπης, Γιώργος Best., Τomas, Μάριο, Κ. Ξέκαλ., Γιάννης Παπασπύρ., Γιαννάκης Χαλαμπαλ. («pittore»), Γιώργος Πλατς, Ανδρέας Καψωμένος, Αλέκος Ξενάκης, Γιώργος Παπαγιαννόπουλος («Μαλλιάς»), Κώστας Φωστέρ., Γιώργος Χρυσικόπουλος («Tribou»), Νίκος Καρακατσάν., Εύη Καρακώστα, Κωστάκης Παϊπουτλ., Αντώνης Παραπαν., Αντώνης Γιαννακόπ. (δεν έχω βάλει καταλήξεις ή έχω αφήσει τα ψευδώνυμα σε όσους δεν έχω πρόσφατη επικοινωνία, μήπως δεν θέλουν) – νομίζω ότι δεν ξέχασα κανέναν.

Πολλοί –και ο Χρήστος– στις συνεδριάσεις στη sezione του PSI (ΙΣΚ) στη Via Alfani, οι νεώτεροι σε αυτές στη Viale Fratelli Rosselli, στην Porta al Prato, όπου μετακομίσαμε…

Προσοχή: δεν αναφέρομαι σήμερα στους λαμπρούς νέους και νέες που συμμετείχαν στην παράταξη «Φοιτητική Πρωτοπορία» κατά την ίδια περίοδο, και από τους οποίους στελεχώθηκε με την πτώση της Δικτατορίας και την μετατροπή της Οργάνωσής μας σε ΤΟ ΠΑΣΟΚ μετά τις 3 Σεπτέμβρη 1974, η Οργάνωσή μας. Γι’ αυτό δεν αναφέρομαι εδώ στον σύντροφό μας Γιώργο Γιαννακόπουλο («τζενοβέζε»), που «έφυγε» νεότατος.

Σύντροφε και φίλε Χρήστο: «Καλό ταξίδι». Σε αποχαιρετούμε υπενθυμίζοντας ότι ο Αγώνας σου (μας) ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ μόνον ως προς την αποκατάσταση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας εν Ελλάδι το 1974 (και αφού χάσαμε δυστυχώς το 40% της Κύπρου…). Όλα τα άλλα ΕΚΚΡΕΜΟΥΝ.

Στους οικείους του, κουράγιο.