Κρητική δόξα και Ζωνιανά

Όσα άκουσα για τον Μακεδονικό αγώνα με συνεπήραν, παρότι ο Μακεδονικός αγώνας ήταν στα ενδιαφέροντά μου και φυσικά πάντα ήμουνα θαυμαστής του Παύλου Μελά. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση στην τελετή ήταν ο θαυμασμός και η ευγνωμοσύνη των ντόπιων προς τους Κρήτες Μακεδονομάχους που ούτε λίγο ούτε πολύ τους παρομοίαζαν με ημίθεους ανίκητους πολεμιστές. Η λεβεντιά τους απαράμιλλη, αγέρωχοι με τις μουστάκες τους, άγριοι αλλά και πονετικοί, περήφανοι ιππότες στους αιχμαλώτους, απηνείς διώκτες των σφαγέων κομιτατζήδων. Οι θρυλικοί Κρήτες Μακεδονομάχοι, με τις αγαπημένες κουμπούρες τους και τα ασημένια μαχαίρια τους.

Η αλήθεια είναι ότι αισθανόμουνα όχι απλώς περήφανος, μια και είχα γεννηθεί και μεγαλώσει με τα πατριωτικά νάματα των Χανιωτών, αλλά με διέτρεχε και μια αίσθηση υπεροχής. Δεν χρειάζονταν και πολλά για να αποδεχθώ την πρόσκληση ενός φίλου να επισκεφθώ Αμύνταιο και Φλώρινα και να προσκυνήσω στους τάφους των Κρητικών, που αυτοπροαιρέτως δώσανε τη ζωή τους για τη λευτεριά της Μακεδονίας. Παλικάρια μέσα στη νιότη τους ζώστηκαν τα ιερά και τιμημένα όπλα των πατεράδων τους και κίνησαν χωρίς κανένα αντάλλαγμα για τη Μακεδονία. Τα όπλα αυτά είχαν καθαγιασθεί από τους αγώνες κατά των οθωμανών κατακτητών και ήταν τιμή και δόξα για τον Κρητικό που είχε την αντριά να το κρατά κάτω από τη μύτη του Τούρκου, έτσι φανερά, δυνατά και προκλητικά.

Τότε πρωτοβγήκε και το έθιμο των μπαλωθιών στους γάμους, ενδεικτικό της περιφρόνησης προς τον κατακτητή και τα ταγκαλάκια. Όταν μικρός στην αγορά του Ηρακλείου πρωτόδα τον Καπετάν Μπατουβά, με τη φορεσιά και τα άρματα, τότε κατάλαβα τι θα πει πρότυπο πατριωτισμού για τους νέους, και ιδανική φιγούρα λεβεντιάς. Έκεί πάνω στους τάφους των Κρητικών αναπόλησα όλους τους αγώνες της λεβεντογέννας για την Ένωση με τη μητέρα πατρίδα. Δεν υπήρξε περίοδος της ιστορίας της Κρήτης κάτω από τον τουρκικό ζυγό, που να μην ήταν επαναστατημένο το Νησί από άκρη σε άκρη. Το Αρκάδι είναι ένα παγκόσμιο μνημείο αδούλωτου λαού που προτιμά τον θάνατο από το ρεζιλίκι της σκλαβιάς. Όμως αυτό δεν έφτανε στους καπεταναίους της Κρήτης. Παρά τις σφαγές από την επανάσταση τους ,παρά τις πληγές που μέτραγαν από τη θυσία των αγωνιστών συντρόφων τους, εν τούτοις τίποτα δεν ήταν ικανό να τους σταματήσει, να ανεβούν στην υπόλοιπη Ελλάδα και να σαλπίσουν το εμβατήριο του ξεσηκωμού της Μακεδονίας και των Νησιών. Πήρανε από το χέρι την καθημαγμένη και ντροπιασμένη από τον πόλεμο του 1897 Ελλάδα και την οδήγησαν στη δόξα και στη νίκη. Το Μάρτη του 1905 το άξιο τέκνο της Κρήτης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ανεβαίνει στον Θέρισσο και εκεί από τους πρόποδες των Λευκών Ορέων κηρύσσει την επανάσταση. Ήταν ο Αρχηγός των «ξυπόλητων», δηλαδή ο ηγέτης του απλού Κρητικού λαού. «Οι Μεγάλες Δυνάμεις… να επιβάλλωσι διά της βίας εις τον Κρητικόν λαόν καθεστώς τόσον αντίθετον προς τα ηθικά και υλικά αυτού συμφέροντα. Κηρύττοντες την ΄Ένωσιν της Κρήτης μετά της Ελλάδος…» διετράνωσε ο μεγάλος πολιτικός με το ψήφισμα που έβγαλε. Κανενός Κρητικού το όνειρο δεν συμβιβαζότανε με την αυτονομία που τους δώσανε οι Μεγάλες Δυνάμεις.

Αυτός ο χείμαρρος παλικαριάς και λεβεντιάς πλημμύρισε όλη την Ελλάδα, η οποία στους Βαλκανικούς Πολέμους διπλασιάστηκε χάρις στον πρωθυπουργό ολόκληρου του Ελληνισμού, το Βενιζέλο. Αυτοί λοιπόν οι Κρήτες Μακεδονομάχοι που είναι θαμμένοι στα άγια χώματα της Μακεδονίας ήταν η μαγιά της λευτεριάς. Δεν ξέρω ποιον να πρωτομνημονεύσω και αλίμονο πόσους θα αδικήσω αναφέροντας το πολέμαρχο Γύπαρη, τον Μαζαράκη, τον Βλαχάκη, τον Μπολάνη, τον Μακράκη, τον Κατεχάκη, τον Στρατινάκη, τον Κλάδο, το Πουλακα, τον… άγνωστο Κρητικό αγωνιστή που ενσάρκωσε την Ελληνική πίστη και φιλοπατρία. Κανείς στη Σάμο δεν ξεχνά εκείνους τους βρακοφόρους που στις 6 Σεπ. του 1912, λίγες μέρες πριν το πόλεμο, βγήκαν με βάρκες στο νησί και πότισαν τους Σαμιώτες νέκταρ λεφτεριάς. Αλλά και κανείς δεν ξεχνά τους Φλωρινιώτες που έσπευσαν σε βοήθεια των Κρητικών στην επανάσταση. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους Κρήτες βουλευτές που εξελέγησαν διά βοής και αποβιβάστηκαν στην Αθήνα για να μπουν με το ζόρι στην Ελληνική Βουλή και να χρισθούν βουλευτές του Ελληνικού κοινοβουλίου, αντάμα με τα αδέρφια τους από τις ελεύθερες περιοχές. Λίγο μετά, την 1η Δεκεμβρίου του 1913 στο Φρούριο του Φιρκά υψώνεται η Γαλανόλευκη και η Κρήτη με απόφαση των παιδιών της κηρύσσει την Ένωση. Δεν κρατιόντουσαν άλλο. Δεν λογάριασαν κανένα, δεν μέτρησαν κανένα, υπάκουσαν μόνο στη φωνή της συνείδησής τους.

Τώρα εγώ με θλίψη κάνω συγκρίσεις αυτών των ηρωικών Κρητικών που δώσανε το αίμα τους για τα Ελληνικά πανανθρώπινα ιδανικά και των απαράδεκτων εικόνων που προβάλλουν τα κανάλια με επίκεντρο τα Ζωνιανά. Ποια σχέση είναι δυνατόν να συνδέει τους καπεταναίους της λευτεριάς με τους καλλιεργητές και τους εμπόρους ναρκωτικών, που δηλητηριάζουν τους νέους μας και υποβαθμίζουν την κοινωνία μας. Διερωτώμαι ποιο θράσος οπλίζει αυτούς τους θλιβερούς ψεύτες, που βγαίνουν στην τηλεόραση προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα στυγερά εγκλήματα, της προστασίας, των δολοφονιών, των ληστειών, της εμπορίας λευκής σαρκός, της κλοπής των ΑΤΜ ή ακόμα και της οπλοχρησίας, προτάσσοντας ασυγνώστως μια παράδοση λεβεντιάς από την οποία όχι μόνο δεν έχουν μερτικό, αλλά ασεβούν και εξευτελίζουν όσα μας κληροδότησαν εκείνοι οι μεγάλοι αγωνιστές. Δεν ξέρουν λένε τι γινότανε μες στο χωριό τους, ενώ όλα ήταν κοινό μυστικό. Άραγε το πρωτοσέλιδο αθηναϊκής εφημερίδος με το τίτλο: «Ζωνιανός Φαντάρος» και υπότιτλο «από Λούφα και Παραλλαγή σε φούντα και Καλάσνικωφ» δεν τους θίγει; Από την άλλη μεριά, δεν μπορώ να καταλάβω σε τι μοιάζουν όλοι αυτοί οι σημερινοί πολιτευτές και βουλευτές της Κρήτης με κείνους του 1912 που ‘ρθαν στην Ελληνική βουλή διαδηλώνοντας την Ελληνικότητά τους. Οι σημερινοί και φυσικά αυτοί και μόνο αυτοί, που στήσανε αυτό το κύκλωμα ατιμωρησίας, χάριν πολιτικού και οικονομικού συμφέροντος, αυτοί που βάζανε τις δικογραφίες στο ράφι, αυτοί που κλείνανε τα αυτιά τους στις παρανομίες, αυτοί που χαζογελούν κάτω από τις κάνες των Καλάζνικωφ στους γάμους και στα πανηγύρια, όλοι αυτοί δεν έχουν συνείδηση να αντιληφθούν που μας οδήγησαν; Τεράστια φυτεία χασίς μέσα στον ιερό οίκο μόρφωσης των παιδιών της Κρήτης, το Πανεπιστήμιο. Κανέναν από τους διοικούντες δεν συγκίνησε αυτό το έγκλημα; Κανείς δικαστικός, κανείς πολιτικός, κανείς αστυνομικός δεν βγήκε να φωνάξει, ΣΤΟΠ, τούτη η υπόθεση του Πανεπιστημίου δεν θα περάσει έτσι σαν τις άλλες στα μαλακά.

Δεν μιλώ βλέπετε για τους καθηγητές, δεν περιμένω κάτι παραπάνω από αυτούς. Η Πάντειος δείχνει το γιατί. Δεν θα πω τίποτα και για κείνους τους δημοσιογράφους που προσπαθούν λαϊκίστικα να δικαιολογήσουν τα συμβαίνοντα, ρίχνοντας την ευθύνη στην εγκατάλειψη του Μυλοποτάμου από το κράτος. Ο Βενιζέλος ηγήθηκε των ξυπόλητων, όμως αυτοί κείνται μακράν της Ιστορίας. Πιστεύω ότι οι γερο-Κρητικοί, που διαφεντεύουν τις τοπικές κοινωνίες, θα αντιληφθούν τη σοβαρότητα των στιγμών και θα βάλλουν τέρμα σ’ αυτόν τον διασυρμό. Αυτοί μπορούν! Και πάντα να ‘χουν υπόψη τους ότι η γενναιότητα και η αντριά δεν είναι μόνο στον πόλεμο. Στην ειρήνη χρειάζεται μεγαλύτερη γενναιότητα, να πάς κόντρα στους παράνομους, στους ψευτονταήδες και στους οικονομικά ισχυρούς, που μετατρέπουν σε ευρώ τις ζωές των παιδιών μας δίνοντάς τους ναρκωτικά. Πιστεύω ότι η υπόθεση αυτή είναι θέμα Κρητικού φιλοτίμου και περηφάνιας, είναι μια Κρητική υπόθεση που θα βρει τη σωστή κατάληξη, χάρις σε κείνους που έχουν στα σπίτια τους και στην καρδιά τους τις φωτογραφίες των Κρητικών Μακεδονομάχων προγόνων τους. Αυτές οι μορφές είναι τα πρότυπά μας.