Η λογική των πολλών στη λογική του ενός…

Στόχος: η διαμόρφωση μιας «Κοινωνίας της περιθωριοποίησης». Και η επαναφορά της κυριαρχίας του Φόβου, της αβεβαιότητας, στο Άτομο, για το αύριο, το μέλλον.

Ο 19ος αιώνας με τους κοινωνικούς αγώνες και τις αγωνίες των εργαζομένων προετοίμασε την απαλλαγή του ανθρώπου από τον Φόβο της ανέχειας, της ασθένειας και της ανεργίας, στη διάρκεια του 20ού.

Η συμβολή των μαρξιστικών αναλύσεων και ιδεών δεν είναι δυνατόν να υποτιμηθεί καθώς και του συνόλου του Εργατικού Κινήματος, στη μεγάλη κατάκτηση του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας.

Η απελευθέρωση του Ανθρώπου από την Ανάγκη, τον Φόβο και την Ασθένεια –θεωρείται η σημαντικότερη κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πνεύματος στον 20ό αιώνα– σε συνδυασμό με την κατοχύρωση του Δικαιώματος στην εργασία.

Ο Νεοφιλελευθερισμός της «Νέας Δημοκρατίας», πιστό αντίγραφο του Θατσερισμού και του Ρηγκανισμού, και στο πνεύμα των επιταγών της Παγκοσμιοποίησης, βαθμιαία υποσκάπτει τις κοινωνικές κατακτήσεις και υπό τον εύηχο τίτλο των «μεταρρυθμίσεων», προβάλλει:

• Ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων.

• Απελευθέρωση της Οικονομίας.

• Φιλελευθεροποίηση του Εμπορίου και της Βιομηχανίας.

• Μαζικές φορολογικές περικοπές των «εχόντων».

• «Μονεταριστικά» μέτρα για τον έλεγχο του πληθωρισμού, ακόμη και με κίνδυνο αύξησης της ανεργίας.

• Μείωση των δημόσιων δαπανών, ιδιαίτερα των κοινωνικών παροχών (Παιδεία, Υγεία, επιδόματα ανεργίας κ.λπ.).

• Επέκταση των διεθνών αγορών καθώς και απουσία ελέγχου στις παγκόσμιες οικονομικές ροές.

Οι κυβερνητικές εξαγγελίες για το Ασφαλιστικό διασπείρουν μια ριζική αβεβαιότητα όσον αφορά τον τρόπο ζωής των Πολιτών και διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για την έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα στις ηλικίες, μια αμφισβήτηση των σημείων αναφοράς με τη βοήθεια των οποίων οι ενήλικες μπορούν να σκέφτονται την ύπαρξη και την αξιοπρέπειά τους στο μέλλον. Στο εξής και εφόσον η Κοινωνία των Πολιτών «συμμορφωθεί» στη «λογική» του ενός, του κ. Κ. Καραμανλή, υφίσταται ο κίνδυνος οι ενήλικες να συμπαρασυρθούν σε μία δίνη «αλλαγών» οι οποίες θα αφήσουν τον ενήλικα, αλλά και τον νεοεισερχόμενο στην παραγωγή, μόνο του αντιμέτωπο με τον εαυτό του.

Η «λογική» του ενός, του κ. Κ. Καραμανλή, κατατείνει να σβήσει την κοινωνική ρύθμιση (Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας) και επιδιώκει, ενσυνειδήτως ή όχι, να πυροδοτήσει ανταγωνισμούς ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού.

Ο έλληνας πολίτης, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, μέσω του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, τις ελλείψεις και τις αβελτηρίες του, διέγραφε την πορεία του συναποκομίζοντας καθʼ όλη τη διάρκεια της διαδρομής του ένα συγκεκριμένο συναίσθημα για το ποιος είναι, για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές εξελίξεις και τους αγώνες που είναι αναγκαίοι για την κατάκτηση της ευτυχίας στη ζωή.

Ο κ. Καραμανλής τι του υποδεικνύει τώρα; Να εισέλθει στην άβυσσο της αβεβαιότητας και να διακατέχεται από τον Φόβο της ανέχειας και μάλιστα στην ηλικία εκείνη που τίθεται, σχεδόν αυτομάτως, εκτός παραγωγικής διαδικασίας και η Ασθένεια, η ανημπόρια, καθίσταται ο εφιάλτης του!

Το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, από την εποχή του Βίσμαρκ, είχε στόχο να απελευθερώσει τον «άνθρωπο από την ανάγκη». Και κατά την περίφημη φράση του Μαρξ, «να περάσει από το βασίλειο της ανάγκης, σʼ εκείνο της Ελευθερίας».

Αλλά οι Νεοσυντηρητικοί εγκέφαλοι, το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης της «Νέας Δημοκρατίας», με τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνει ή εξαγγέλλει, παρουσιάζει μια κατάσταση «τρικυμίας εν κρανίω».

Αντιστρατεύεται ακόμη κι αυτά που προτείνουν οι θιασώτες του άκρατου Καπιταλισμού και του Νεοφιλελευθερισμού.

• «Αν οι καταναλωτές και οι επιχειρήσεις ξοδεύουν λιγότερα, το χρόνιο πρόβλημα της υπερπαραγωγής γίνεται χειρότερο. Τα κέρδη μειώνονται, το ίδιο και οι επενδύσεις, ενώ η ανεργία ή η υποαπασχόληση αυξάνεται. Στη συνέχεια οι άνθρωποι έχουν ακόμη ολιγότερα για να ξοδέψουν ή γίνονται όλο και περισσότερο απρόθυμοι να το κάνουν, εξαιτίας της ανασφάλειας που βιώνουν. Ένας τέτοιος φαύλος κύκλος θα μπορούσε να οδηγήσει στη γενικευμένη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας…»