ΔΩΣΑΜΕ ΠΟΝΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ!
Αναφερόμαστε φυσικά στην απρόσκλητη, από ελληνικής πλευράς, παρουσία του αμερικανού υπουργού, τα όσα αυτός είπε, τη σημειολογία της, τις σκοπιμότητες που εξυπηρέτησε αυτή η παρουσία, τις εν γένει παρενέργειές της, που δεν έχουν σχέση με τη στρατηγική της χώρας μας, μια στρατηγική που, ας τονιστεί, έχει διακομματική συναίνεση.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο έλληνας πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής έδειξε τη δυσαρέσκειά του με όσο μπορούσε… λιγότερο διπλωματικό τρόπο. Απέφυγε επιμελώς ακόμα και να ανταλλάξει έστω απλή χειραψία με τον αμερικανό υπουργό. Απέφυγε επίσης την παραμικρή αναφορά στην ομιλία του στην παρουσία του υπερατλαντικού… επιτηρητή του αγωγού. Το ίδιο κι ο υπουργός Ανάπτυξης Χρ. Φώλιας, ενώ τη δυσαρέσκειά του δεν έκρυβε ούτε ο Δημ. Σιούφας…
Και ο χαρακτηρισμός «επιτηρητής» για τον αμερικανό υπουργό δεν είναι ούτε υπερβολικός ούτε τυχαίος. Διότι ακριβώς με αυτήν τη λογική προσεκλήθη απ’ την τουρκική πλευρά. Να δείξει δηλαδή την ευαρέσκειά του σε αυτόν ειδικά τον αγωγό, επειδή απ’ αυτόν λείπει η ρωσική συμμετοχή.
Να υποδείξει, επί της ουσίας, στις χώρες της περιοχής ότι η Ουάσινγκτον μόνο τέτοιες συμπαραγωγές ευνοεί και αντίθετα δεν ευνοεί κάθε ενεργειακή πρωτοβουλία στην οποία υπάρχει και ρωσική συμμετοχή. Μάλλον… αντιτίθεται με σφοδρότητα.
Αν τα πράγματα δεν είναι έτσι, τότε γιατί η αμερικάνικη πλευρά απουσιάζει, και μάλιστα εύγλωττα, από αντίστοιχες εκδηλώσεις όπου έχει παρουσία και συμμετοχή η Ρωσία; Γιατί, αν την ενδιαφέρει η ενεργειακή αυτάρκεια της Ευρώπης, διαμηνύει την αντίθεσή της σε συνεργασίες με τον Πούτιν; Γιατί τέτοια μηνύματα έχει αποστείλει στον Καραμανλή;
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη πτυχή στο σοβαρό αυτό ζήτημα, που δείχνει την αμερικανική αφενός στόχευση, αλλά και την αβελτηρία της ελληνικής πλευράς.
Δηλαδή, ναι μεν η Τουρκία έφτιαξε μια κατάσταση, όπου φάνηκε πως δεν γίνεται τίποτα χωρίς την έγκριση – παρουσία των ΗΠΑ και δίχως το… βλέμμα τους να επιτηρεί. Γιατί όμως η ελληνική πλευρά δεν αντέδρασε; Γιατί αποδέχτηκε αυτήν τη ντε φάκτο κατάσταση που κατασκεύασε η τουρκική πλευρά;
Και αυτές οι προκλήσεις, γιατί περί προκλήσεων πρόκειται, δεν ήσαν οι μοναδικές. Για παράδειγμα, είχε επίσης προσκληθεί ο αζέρος Πρόεδρος, ναι μεν τυπικά επειδή το φυσικό αέριο που θα μεταφέρει ο αγωγός θα είναι απ’ το Αζερμπαϊτζάν, αλλά επί της ουσίας ακριβώς για να τονιστεί η διαφοροποίηση απ’ τη Ρωσία.
Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό πως στην τελετή των εγκαινίων δεν ήσαν παρόντες ούτε εκπρόσωπος της Ιταλίας, που είναι η τρίτη χώρα του αγωγού, ούτε της ΕΕ!
Σε όλα αυτά λοιπόν δεν αντέδρασε, επαναλαμβάνουμε, η ελληνική πλευρά. Και αυτό προξενεί ποικίλα ερωτήματα. Πολύ περισσότερο που ο αγωγός στην ουσία αναβαθμίζει τη θέση της Τουρκίας στη διεθνή ενεργειακή αγορά και της επιτρέπει να έρθει πιο κοντά στην Ευρώπη και μάλιστα να ασκήσει, αν εκτιμήσει ότι αυτό πρέπει να κάνει, πιέσεις ακόμα και εκβιασμούς στην Ευρώπη. Της ανοίγει «πύλες» εισόδου στην Ευρώπη. Πολιτικά και διπλωματικά είναι πιο ευνοημένη η Τουρκία απ’ αυτόν τον αγωγό. Και η χώρα μας θα έπρεπε να επιμείνει να μην «καπελωθεί» στην όλη διαδικασία…
Γεγονός πάντως είναι πως ο πρωθυπουργός είναι, επαναλαμβάνουμε, οργισμένος με τα όσα συνέβησαν. Και υπ’ αυτό το πρίσμα, η επίσκεψη που θα πραγματοποιήσει στη Μόσχα στα μέσα Δεκέμβρη, η συνάντησή του με τον Βλ. Πούτιν, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον…
Οι βάσεις της συμφωνίας για τον αγωγό είχαν τεθεί βέβαια επί κυβέρνησης Σημίτη, με υπουργό Εξωτερικών τον Γιώργο Παπανδρέου και Ανάπτυξης τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Πέρα από τα τετριμμένα που γράφτηκαν και ακούστηκαν για την τελετή των εγκαινίων και τη συμφωνία, υπάρχει ένα τεράστιο παρασκήνιο που για μια ακόμη φορά δείχνει πόσο οι γείτονές μας από το τίποτα γίνονται πρωταγωνιστές, ενώ εμείς από την πλευρά μας αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με ελαφρότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι την περασμένη Κυριακή ο Ερντογάν κυριολεκτικά πετούσε. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι στην τελετή παρέστη ο αμερικανός υπουργός Ενέργειας Ντάνιελ Μπόντμαν, προσκεκλημένος των Τούρκων κι όχι της ελληνικής πλευράς.
Στην ουσία με την υλοποίηση του ενεργειακού διαδρόμου για τη μεταφορά φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν στην Ιταλία, διαμέσου Γεωργίας, Τουρκίας και Ελλάδας, η Τουρκία γίνεται έμπορος αερίου για πρώτη φορά, παρά μια χώρα διέλευσης, όπως έπρεπε να ορίζεται διεθνώς. Η Τουρκία δηλαδή, χωρίς να έχει φυσικό αέριο, μετατρέπεται σε έναν ενεργειακό παίκτη με συγκεκριμένο ρόλο, φιλοδοξώντας να υλοποιήσει και τους γεωοικονομικούς της μεγαλοϊδεατισμούς. Και το πιο εξωφρενικό είναι ότι στην ουσία η Ελλάδα μετατρέπεται σε εξάρτημα της γεωοικονομικής πολιτικής της γειτονικής χώρας, η οποία χωρίς να παράγει φυσικό αέριο προσπαθεί να γίνει ρυθμιστής των ενεργειακών αναγκών της περιοχής, ενώ στο μέλλον θα εξαρτηθεί από αυτήν η ενεργειακή κατάσταση της Θράκης! Ήταν ένα ακόμα δώρο των Αμερικάνων προς την Τουρκία.