Γιώργο, αργείς…

Με αποτέλεσμα οι ανυπόμονοι να απογοητεύονται. Κι εκείνοι που θέλουν εδώ και τώρα αποφάσεις να δυσανασχετούν. Η αναποφασιστικότητα να προβληματίζει. Και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος φωνές του τύπου «εμείς σας το λέγαμε ότι τίποτα δεν θα γινόταν, ο άνθρωπος δεν αλλάζει…»

Ο κόσμος πίστευε, από τη στιγμή μάλιστα που ήταν παραπάνω και από βέβαιη η νίκη του Γιώργου, ότι θα ήταν έτοιμο, τουλάχιστον, το πλαίσιο της Νέας Αρχής. Που θα ‘δινε το στίγμα των επόμενων κινήσεων αλλά και των προθέσεων για μια νέα σελίδα. Και θα σηματοδοτούσε ότι υπάρχουν τα άτομα που ξέρουν τι χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ για μια νέα, πιο ελπιδοφόρα πορεία, δίπλα στον λαό, τους μη προνομιούχους και τα περήφανα γηρατειά, με στόχο τη βελτίωση της ζωής τους.

Θα έστελνε επίσης το μήνυμα για το ποιοι θα σηκώσουν το βάρος της αλλαγής που έχει ανάγκη η δημοκρατική παράταξη, αλλά και η χώρα.

Δεν πρέπει να χαθεί ούτε ώρα, γράφαμε. Ότι ανοχή δεν θα υπάρξει. Γιατί πλέον δεν περισσεύει ούτε δευτερόλεπτο, με τα βαριά σύννεφα που έχουν συγκεντρωθεί γύρω μας.

Αυτά τα μηνύματα φαίνεται δεν ερμηνεύθηκαν σωστά… Έτσι ο χρόνος κυλάει πλέον σε βάρος του Γιώργου. Ο κόσμος είναι ανυπόμονος. Τα προβλήματα δεν περιμένουν. Όσο καθυστερεί ο αφέτης να δώσει την εκκίνηση, τόσο δυσκολότερα γίνονται τα πράγματα. Και η απογοήτευση απειλεί να σκεπάσει το συναίσθημα που ξύπνησε και έδωσε τη νίκη.

Ο κόσμος της δημοκρατικής παράταξης έκανε το χρέος του. Ώρα να κάνει το δικό του και ο αρχηγός. Βάζοντας τις βάσεις για ένα ενιαίο ΠΑΣΟΚ, της συναίνεσης εκεί που πρέπει χωρίς να προδίδει τις ρίζες του, αλλά και της αντίστασης ενάντια σ’ ό,τι έχει στόχο τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Χωρίς αποκλεισμούς, αλλά και μακριά από παρέες και μαγαζάκια…