ΤΙ ΠΑΣΟΚ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχασε επίσης για πολλούς λόγους.
Κυρίως όμως για έναν. Εκπροσώπησε εκείνους που καταψήφισε ο κόσμος το 2004. Ταυτίστηκε με το μπλοκ των εκσυγχρονιστών και τη στενή ομάδα Σημίτη (αφού εκσυγχρονιστές ήταν και η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης, ο Δημ. Ρέππας και άλλοι, αλλά διατήρησαν σαφή αυτονομία από το σημιτικό στρατόπεδο) ελλείψει ίσως άλλων συμπαγών ομάδων που να δεχτούν να προωθήσουν την υποψηφιότητά του.
Αυτό ήταν μεγάλο λάθος. Πρώτα απʼ όλα, διότι υπονόμευσε ο ίδιος το δικό του επιχείρημα του περί του «όλου ΠΑΣΟΚ». Και μετά διότι εμφανίστηκε ως εκφραστής ομάδας, τάσης, ρεύματος όπως είπε και ο ίδιος μετά την εκλογή. Ρεύμα; Αυτό φιλοδοξούσε ο ικανός και εγγράμματος Ευβοεύς στην καταγωγή και Θεσσαλονικεύς στην κουλτούρα και την ανατροφή; Όχι βέβαια. Και τώρα το έργο του είναι ακόμα δυσκολότερο. Όχι μόνο επειδή πρέπει να βρει τρόπο και ρόλο ύπαρξης μέσα στο «κόμμα του Γιώργου», αλλά και να υποδυθεί τον αρχηγό ρεύματος/τάσης, το οποίο ρεύμα (εκσυγχρονιστές) είναι μεν υπαρκτό στο ΠΑΣΟΚ αλλά βαθιά αντιπαθές στην κοινωνία και αναντίστοιχο με τα κοινωνικά προτάγματα. Απʼ όσο φαίνεται και μπορεί κανείς να καταλάβει για τον Ευάγ. Βενιζέλο, δεν έχει τον χαρακτήρα του «παραμένω και περιμένω», πολύ περισσότερο αν στριμωχτεί τόσο από τις επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου στη νέα στελέχωση του κόμματος όσο και από την οργανωμένη ομάδα των εκσυγχρονιστών ώστε να τους εκφράσει. Έτσι, είναι φυσικό να αναμένει κανείς εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ που δεν θα προέλθουν μόνο από τον Γ. Α. Παπανδρέου αλλά και από τον Ευάγ. Βενιζέλο, αν αυτός νιώσει ότι «δεν χωράει» στο νέο «ασφυκτικό» πλαίσιο των μετεκλογικών ισορροπιών. Ο νικητής της αναμέτρησης έχει ήδη στρώσει επιτυχημένα το χαλί της «υπονόμευσης», των «συμφερόντων», των «ξένων κέντρων» (γιατί όχι και ντόπιων) πάνω στο οποίο μπορεί αν ξαπλώσει με ασφάλεια και να περιμένει τα λάθη των αντιπάλων του, για να τους εντάξει στη διευρυμένη κατηγορία των υπονομευτών του ιδίου (του ονόματος και όσα αυτό συμβολίζει), του κόμματος και της παράταξης. Ούτως ή άλλως αυτό λειτούργησε αποτελεσματικά. Από την ώρα που ο Γ. Α. Παπανδρέου αναφέρθηκε σε υπονόμευση, σε συμφέροντα, χειραγώγηση και κέντρα που θέλουν να ελέγξουν το ΠΑΣΟΚ, ο κόσμος συσπειρώθηκε γύρω του και γύρω από τα σύμβολα. Το ΠΑΣΟΚ έχει δοκιμαστεί πρόσφατα από προσπάθειες ελέγχου, χειραγώγησης και διάλυσής του την περίοδο 1988-1992, με «σημαία» την υπόθεση Κοσκωτά και διάφορα σκάνδαλα που έφεραν τον Απρίλιο του 1990 στην εξουσία την κυβέρνηση Μητσοτάκη, μέσω της συγκυβέρνησης ΝΔ – Συνασπισμού τον Ιούνιο του 1989. Η παραπομπή την ίδια περίοδο του ιδρυτή και φυσικού του ηγέτη, Ανδρέα Παπανδρέου, στο Ειδικό Δικαστήριο χαράχτηκε βαθιά στις συνειδήσεις των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο ως προσβολή στο πρόσωπο του ηγέτη, της παράταξης και του κόσμου, αλλά και ως προφανής απόπειρα διάλυσης της παράταξης. Και η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ είναι εξαιρετικά ευαίσθητη σε συμπτώματα αλλά ακόμα και σε απλές υποψίες ή αναφορές του ηγέτη της παράταξης σε προσπάθειες χειραγώγησης και υπονόμευσης του κόμματος. Αυτό ακριβώς αποτελεί και την κινητήρια δύναμη συσπείρωσης των οπαδών και φίλων, που προτιμούν την προστασία της παράταξης από τέτοιους κινδύνους παρά την επιστροφή στην εξουσία. Με αυτήν την έννοια και υπό αυτά τα δεδομένα, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει χρόνο να οργανώσει το κόμμα όπως νομίζει, για να αποκτήσει τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα το ξανακάνουν ισχυρό και άμεσο διεκδικητή της εξουσίας. Θα το κάνει; Άγνωστο. Θα προτάξει τα κοινωνικά αιτήματα και τα ενδιαφέροντα της κοινωνίας αντί των ανησυχιών του για τις μειονότητες, τα δικαιώματα ομάδων, τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις; Θα συγκρουστεί με τους εκφραστές του εκσυγχρονισμού που οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ όχι απλώς στην αντιπολίτευση (αυτό είναι φυσιολογικό) αλλά έξω από τις καρδιές των ανθρώπων; Οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ το εύχονται, και κυρίως αυτοί πού πήγαν να ψηφίσουν για αρχηγό την περασμένη Κυριακή. Το εύχονται και περιμένουν την αλλαγή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ από επικεφαλής ομίλου προβληματισμού σε επικεφαλής κόμματος εξουσίας.