Πολιτική των μεταναστών ή μεταναστευτική πολιτική;

Εισαγωγικά να επισημάνω, για την ιστορία, ότι ο τίτλος του άρθρου του Γ. Καραμπελιά της 28-10-07 «Μεταναστευτικό: Επιτέλους η συζήτηση ανοίγει» είναι, ειδικά για τους αναγνώστες της εφημερίδας «Το ΠΑΡΟΝ», ακατανόητος, εφόσον η εφημερίδα αυτή ήδη προ πολλού έχει αποτελέσει βήμα για αιρετικές αναλύσεις της ελληνικής εκδοχής του μεταναστευτικού φαινομένου. Για του λόγου το αληθές θα αναφέρω από τη σχετική αρθρογραφία μερικούς τυχαίους τίτλους: Τα άρθρα «Ελληνική και ευρωπαϊκή εκδοχή του μεταναστευτικού φαινομένου» (25-6-06), «Η ελληνική ιστορία ως πολυπολιτισμικό εγχείρημα;»

(3-12-06), «Από την Ελλάδα στο Ελλαδιστάν; Η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση υπονομεύει το ελληνικό εθνικό κράτος» (1-4-07), «Η Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι λαθρομεταναστών;» (27-5-07). Σε μεγαλύτερη έκταση και ανάλυση από αυτήν που επιτρέπει μια εφημερίδα, το μεταναστευτικό το πραγματεύεται από διετίας το περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ. Σημειωτέον ότι αυτή η κριτική αντιπαράθεση με τη λαθρομετανάστευση-νομιμοποίηση, την «πολυπολιτισμική» μετάλλαξη της εθνικής παιδείας και εθνικής συνέχειας του ελληνικού λαού κ.λπ. έλαβε χώραν προτού οι πολιτικές νίκες Σαρκοζί – Καρατζαφέρη έλθουν να ταράξουν τους καλά εδραιωμένους παγκοσμιοποιητές της ελλαδικής επικράτειας.

Συνεπώς δεν «ανοίγει» τώρα ο διάλογος για το μεταναστευτικό, αλλά διευρύνεται με τη συμμετοχή σ’ αυτόν του Γιώργου Καραμπελιά και του περιοδικού «Άρδην». Το γεγονός αυτό είναι κατ’ αρχήν θετικό και ενθαρρυντικό, ώστε να καθιστά δευτερεύον το ερώτημα γιατί δεν προσήλθε ενωρίτερα στον εν λόγω διάλογο ο Γιώργος Καραμπελιάς (αφού μάλιστα δέχεται στην αρχή του άρθρου του ότι διακύβευμα είναι «το σημαντικότερο κοινωνικό ζήτημα της σύγχρονης Ελλάδας»).

Η συμμετοχή κριτικών διανοουμένων στον διάλογο για το μεταναστευτικό ήταν και εξακολουθεί να είναι τόσο αναιμική, ώστε η συστράτευση όλων όσων εκθέτουν εαυτόν στο μπαράζ της ιδεολογικής τρομοκρατίας των ελλαδιτών παγκοσμιοποιητών να αποτελεί αναγκαιότητα.

Μετά από τα λίγα αυτά εισαγωγικά να έλθουμε στο προκείμενο: Ναι, είναι ορθό ότι η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση δεν διακινεί απλώς κεφάλαια, αλλά και ανθρώπινο δυναμικό σ’ όλον τον πλανήτη, ότι η μαζική μετανάστευση των πεινασμένων αποτελεί ένα πρόβλημα που δεν λύνεται παρά μόνον αν αναπτυχθούν οι χώρες εξαγωγής μεταναστών, όπως επίσης ότι η Ελλάδα ούτε ευθύνεται για την υπανάπτυξη των χωρών αυτών (ευθύνεται μόνο για τη δική της υπανάπτυξη) ούτε δύναται να την αντιστρέψει (προκειμένου να σταματήσει η ροή μεταναστών προς αυτήν). Περαιτέρω είναι προφανείς οι κίνδυνοι που απορρέουν για την Ελλάδα από την ανεξέλεγκτη, σε ποιότητα και ποσότητα, λαθρομετανάστευση: 1) ολοκληρωτική δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού, κίνδυνος για τη συνέχεια του γένους και του έθνους μακροπρόθεσμα. 2) Αποεδαφοποίηση, απώλεια της αποκλειστικής σχέσης των Ελλήνων με τον ελλαδικό χώρο (τον οποίον με μεγάλες θυσίες απέσπασαν οι πρόγονοι από τους Οθωμανούς). 3) Αύξουσα ανεργία των ελλήνων πολιτών (οι μετανάστες έχουν μπει ήδη στα εργοστάσια), αναίρεση των κατακτήσεων της ελληνικής εργατικής τάξης, ισχυροποίηση του κεφαλαίου. 4) Γκετοποίηση στις πόλεις, κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας, βαλκανοποίηση της αστικής ζωής. 5) Αφελληνισμός στην εκπαίδευση, σε όλες τις βαθμίδες της οποίας υπερισχύει η «διαπολιτισμική» γραμμή. 6) Συγκρουσιακό κλίμα σε μια πολυεθνοτική χώρα όπου η συστηματικά αποδυναμωμένη ελληνική εξουσία δεν εγγυάται πλέον τη δημοκρατία και την ασφάλεια. 7) Οι μετανάστες, ιδιαίτερα από όμορες χώρες με αλυτρωτικές βλέψεις, αποτελούν δυνάμει στρατηγικές μειονότητες για τον διεμβολισμό της Ελλάδος.

Ένας μεγάλος αριθμός των συνεπειών αυτών προβλέπονται στα άρθρα του Γιώργου Καραμπελιά όσο σ’ αυτά των λοιπών αρθρογράφων, αλλά στο «διά ταύτα» ο Καραμπελιάς αιφνιδιάζει τους πάντες με εκείνο το «ο γέγονε, γέγονε», που μας καλεί να παραγράψουμε την παρανομία των ιθυνόντων που εδημιούργησε τεράστιο πρόβλημα στη χώρα και να υποκύψουμε στα δήθεν τετελεσμένα.

Στην αγγλική γλώσσα υπάρχει η διάκριση των όρων «immigration policy» (μεταναστευτική πολιτική) και «immigrant policy» (πολιτική επιλύσεως των προβλημάτων των -νομίμων- μεταναστών). Η μεταναστευτική πολιτική είναι πάντα κρατική πολιτική με άξονα το εθνικό συμφέρον, δηλαδή καθορίζει πόσους μετανάστες χρειάζεται η εθνική οικονομία, από ποιες χώρες, με τι ειδικότητες, για πόσο χρονικό διάστημα, ποια πολιτικά δικαιώματα απονέμονται κ.λπ. Η πολιτική για τους μετανάστες, από την άλλη πλευρά, είναι κατά κύριον λόγο κοινωνική πολιτική η οποία φροντίζει να λειτουργεί η ισονομία και οι λοιπές ανθρωπιστικές αρχές που διέπουν τον πολιτισμό της χώρας για τους νόμιμους μετανάστες. Η διάκριση αυτή σκοπίμως παρακάμπτεται στην Ελλάδα! Εδώ προπαγανδίζεται αποκλειστικά η έννοια της «πολιτικής για τους μετανάστες» και αποφεύγεται επιμελώς η διατύπωση μιας ορθολογικής, ελέγξιμης από τους έλληνες πολίτες μεταναστευτικής πολιτικής του κράτους. Για τον σκοπό αυτόν επιστρατεύονται συναισθηματικά φορτισμένοι όροι όπως ο «μετανάστης-θύμα» (Γ. Καραμπελιάς και άλλοι), η «ελληνική φιλοξενία» (Π. Παυλόπουλος και άλλοι) και ο «αντιρατσισμός».

Την ίδια σύγχυση προδίδει δυστυχώς και η πρόταση Γ. Καραμπελιά. («Το ΠΑΡΟΝ», 28-10-07), ο οποίος, ενώ εκθέτει λεπτομερειακά τα κοινωνικά και εθνικά αδιέξοδα στα οποία οδηγεί την Ελλάδα η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, ενδίδει τελικά στη δήθεν «μόνη ρεαλιστική» λύση να ενσωματώσουμε στην ελληνική κοινωνία όλους τους λαθρομετανάστες αφενός διότι είναι «θύματα» και αφετέρου διότι… είναι ήδη εδώ! – Όπως σε όλες τις παρόμοιες λύσεις που προτείνονται στην Ελλάδα, απουσιάζει και εδώ ο ποσοτικός προσδιορισμός (για ποιον αριθμό λαθρομεταναστών μιλάμε). Η σκέψη παραμένει εγκλωβισμένη στο προεπιστημονικό επίπεδο του πολιτικού βολονταρισμού.

Αν παρά ταύτα αποπειραθούμε να σκεφθούμε το πρόβλημα έξω από την ελληνική ομίχλη, θα προκύψει ότι μια επιτυχής «πολιτική για τους μετανάστες», η οποία εγγυάται ισονομία και τα ίσα εργασιακά τους δικαιώματα, δεν μπορεί να στηθεί παρά μόνο στη βάση μιας εθνικής «μεταναστευτικής πολιτικής», η οποία καθορίζει στη θεωρία και την πράξη τη μεταναστευτική ροή. Μόνο μέσα στο πλαίσιο των θεσπισμένων νόμων του κράτους είναι δυνατόν να επικαλεστεί τόσο ο πολίτης όσο ο μετανάστης την προστασία των δικαιωμάτων που εγγυάται ο νόμος, ώστε να μη γίνει «θύμα» (εκτός κι αν θεωρείται αποδεκτό να απαιτεί το κράτος μόνο από τον έλληνα πολίτη την τήρηση του νόμου, αλλά να τον καταστρατηγεί όταν πρόκειται για τους ξένους). Αυτό ισχύει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες.

Έτσι λοιπόν το κράτος ορίζει, επί τη βάσει του εθνικού συμφέροντος, σε ποιους, πόσους και για πόσο χρονικό διάστημα θα δοθούν άδειες παραμονής και εργασίας. Και τι να κάνουμε με αυτούς που έληξε η άδεια εργασίας και παραμονής τους ή, ακόμα χειρότερα, αυτούς που δεν έχουν καθόλου χαρτιά; Αυτούς δηλαδή που είναι μεν εδώ, αλλά δεν έχουν δικαίωμα κατά τον νόμο να είναι εδώ; Ωραία ερώτηση εξετάσεων για φοιτητές της Νομικής. Θα περάσει άραγε την εξέταση ο φοιτητής που θ’ απαντήσει να ξεχάσουμε τον νόμο επειδή δεν ευνοεί τους παρανομούντες; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Αλλά τι να κάνουμε όλους αυτούς που δεν έχουν δικαίωμα να είναι εδώ; Ε, δεν χρειάζεται εμείς οι Έλληνες να επανεφεύρουμε τον τροχό, θα εφαρμόσουμε απλώς τον νόμο, όπως όλα τα πολιτισμένα έθνη: οι παράνομοι θα κληθούν να εγκαταλείψουν τη χώρα.

Εδώ ο Γ. Καραμπελιάς ίσως θεωρήσει την ταπεινή μας πρόταση υπερβολικά σκληρή, νομικίστικη, όχι επαρκώς πολιτική. Αλλά ας σκεφθεί λίγο ότι και το δεύτερο μέρος της δικής του πρότασης (με την οποία συμφωνούμε όχι μόνο εμείς, αλλά προσφάτως και η Ντόρα Μπακογιάννη) δεν είναι στην εφαρμογή λιγότερο σκληρό και επιπλέον έχει ως προϋπόθεση την αποδοχή της δικής μας. Εννοούμε την πρόταση Καραμπελιά «να μπει επιτέλους φραγμός στην ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση» και στη λογική «ανοικτών συνόρων». Φαντάζεστε πόσους φρουρούς, ναρκοπέδια, τορπιλακάτους σε πλήρη δράση θα χρειαστεί η Ελλάδα προκειμένου να αναχαιτίσει βίαια τις στρατιές λαθρομεταναστών που εισάγει η μαφία, επειδή γνωρίζει ότι η Ελλάδα νομιμοποιεί όλους όσοι κατάφεραν να περάσουν τα σύνορά της, όπως προτείνει ο Γ. Καραμπελιάς; (δες σχετικά την ανάλογη προειδοποίηση της πρεσβείας του Πακιστάν προς την Ελλάδα «Ελευθεροτυπία», 29 Μαΐου 2007). Μα δεν έχουμε ήδη άπειρα στοιχεία ότι η επαναλαμβανόμενη καταστρατήγηση των ιδίων νόμων από τους ιθύνοντες του ελληνικού κράτους, οι παράνομες «νομιμοποιήσεις» λαθρομεταναστών κατά παράκαμψιν των νομίμων δικαιολογητικών είναι η αιτία της πρωτοφανούς εντάσεως του δουλεμπορίου προς την Ελλάδα; Ότι η Ελλάδα έχει γίνει το Ελντοράντο της λαθρομετανάστευσης, με ποσοστά ξένων -σε ελάχιστο χρονικό διάστημα- τριπλάσια και τετραπλάσια από οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κράτος, ήτοι άνω του 30% του αυτόχθονος πληθυσμού;

Ότι εκρηκτικές καταστάσεις επέρχονται, το βλέπουν πλέον και οι ιθύνοντες, οι οποίοι ελαφρά τη καρδία δημιούργησαν το πρόβλημα. Οι όψιμες διαπιστώσεις του τύπου «η Ελλάδα δεν αντέχει άλλους» μετανάστες (Ν. Μπακογιάννη) ανατρέπουν παλαιότερες, όπως εκείνη την κυνική: «η Ελλάδα δεν γέμισε» (Π. Παυλόπουλος). Οι ιθύνοντες έχουν τεράστιες δυσκολίες να φρενάρουν τον καταστροφικό μηχανισμό που οι ίδιοι έθεσαν σε λειτουργία. Μοναδική τους ελπίδα είναι μια βελούδινη μετάλλαξη του ελληνικού έθνους σε πολυεθνικό κρατικό μόρφωμα, αλλά όλες οι εμπειρίες της Ευρώπης με τον «πολυπολιτισμό» διαψεύδουν την ελπίδα ότι εδώ δεν θα είναι συγκρουσιακός. Δεν θα είναι εύκολο να αποδεχθεί το κόστος τόσων παρανομιών ο ελληνικός λαός.

Για τους λόγους αυτούς ο μόνος δρόμος που απομένει, όσο δύσκολος και να είναι, είναι ένας: η κατίσχυση του νόμου. Οφείλουμε να καταγγείλουμε τη συνωμοσία της ελίτ, η οποία, παρακάμπτοντας νόμους και σύνταγμα της χώρας, μαζί και τη θέληση του ελληνικού λαού, αποπειράται να εγκαθιδρύσει πραξικοπηματικά καθεστώς πολυεθνοτικής κατοχής της Ελλάδας. Κατά την επιταγή αυτών που επιβάλλουν νέα τάξη πραγμάτων στα Βαλκάνια.

Σύμφωνα με αποκάλυψη της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» (21-10-07) οι αλλοδαποί φέτος στη χώρα μας ανέρχονται κατά την ΕΥΠ σε 2,5 εκατομμύρια! (Να μην υποθέσουμε ότι και αυτός ο αριθμός, όπως άλλωστε οι προηγούμενοι, είναι συνειδητά «συντηρητικός» λόγω πολιτικού κόστους;)

Προϋπόθεση της επιτυχίας της αποεθνοποίησης στην εκπαίδευση είναι παράλληλα η δημογραφική αλλοίωση που συντελείται διά της λαθρομετανάστευσης. Αν ερμηνεύουμε σωστά τις πρόσφατες δηλώσεις της πολιτικής ελίτ (η Ελλάδα γέμισε), ο απαιτούμενος αριθμός ξένων προκειμένου να δημιουργηθεί σύντομα η κρίσιμη μάζα που θα ανατρέψει την ελληνική κυριαρχία επί του ελλαδικού χώρου έχει συμπληρωθεί. Η υπεργεννητικότητα των ξένων, ο νόμος Σημίτη που μεγαλώνει τον αριθμό τους επιτρέποντας τη συνένωση των οικογενειών, σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα των Ελλήνων, έχουν συνυπολογιστεί. (Βεβαίως υπάρχει πάντα ο κίνδυνος η κατάσταση να τεθεί εκτός ελέγχου). Αυτό που λείπει ακόμα είναι η άσκηση πολιτικών δικαιωμάτων σε μεγάλη κλίμακα από τους ξένους. Όμως η πρόσφατη γενική πρόβα προς την κατεύθυνση αυτή, η παγκοσμιοποιημένη εκλογή προέδρου του ΠΑΣΟΚ, ήταν σαφές προοίμιο των «εθνικών» εκλογών του μέλλοντος.

Έδειξαν στην ελίτ τον δρόμο για το ζητούμενο: Πώς να κυβερνήσουν την Ελλάδα χωρίς τους Έλληνες… Όμως ο λογαριασμός έγινε πάλι χωρίς τον ξενοδόχο. Οι Έλληνες δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους κουβέντα και η πείρα λέει ότι είναι απρόβλεπτοι!