Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΗΣΕ – ΑΡΑΓΕ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ;

Βαγγέλης Βενιζέλος, που είχε ξεκινήσει ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί, αλλά μέσα σε μία μόλις εβδομάδα είχε κατορθώσει να χάσει την υπεροχή του λόγω των πολιτικών του λαθών, πήρε τελικά 38,5% και έτσι επιβεβαίωσε και με την ψήφο των φίλων του ΠΑΣΟΚ ότι αποτελεί το αδιαμφισβήτητο δεύτερο ηγετικό στέλεχος του κόμματος, μετά τον Γιώργο Παπανδρέου.

Οι υπόλοιποι κατά φαντασίαν δελφίνοι (Διαμαντοπούλου, Χρυσοΐδης, Πάγκαλος, Β. Παπανδρέου κ.λπ.) βρίσκονται δέκα σκάλες κάτω, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι ούτε καν ο Κώστας Σκανδαλίδης δεν μπόρεσε να φτάσει όχι το 10% που ήλπιζε, αλλά ούτε το 6%.

Όσο για τις προπαγανδιστικές μικροαπατεωνιές που έγιναν κατά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, όπου για 24 ώρες έδινε η Χαριλάου Τρικούπη αποτελέσματα μόνο από το 25%(!) των εκλογικών τμημάτων που ήταν έτσι επιλεγμένα ώστε να βγάζουν τον Γιώργο Παπανδρέου με 60% και τον Βαγγέλη Βενιζέλο με 33% για να δείχνουν τη νίκη ως θρίαμβο, αφού το 60% είναι σχεδόν διπλάσιο από το 33%, αυτές ήταν αναμενόμενες από ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ που είχε αναγάγει την παραπλάνηση και χειραγώγηση του κόσμου μέσω των ΜΜΕ σε επιστήμη κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας.

Αλήθειες και ψέματα

Ήταν μια σκληρή, ανελέητη εσωκομματική αναμέτρηση, γεμάτη μίσος ανάμεσα στις αντιμαχόμενες παρατάξεις. Το χάσμα πέρασε μέχρι κάτω κάτω στη βάση του ΠΑΣΟΚ και φυσικά δεν πρόκειται να γεφυρωθεί ποτέ, όπως ποτέ δεν γεφυρώθηκε π.χ. το χάσμα ανάμεσα στους «ανδρεϊκούς» και τους «εκσυγχρονιστές». Αυτό όμως δεν εμπόδισε το ΠΑΣΟΚ να κερδίσει τις εκλογές και να κυβερνήσει οχτώ ολόκληρα χρόνια, οπότε ούτε τώρα χρειάζεται δραματοποίηση αυτού του γεγονότος, του διχασμού του ΠΑΣΟΚ σε «παπανδρεϊκούς» και «βενιζελικούς». Ούτε ωφελούν σε τίποτα οι δακρύβρεκτες εκκλήσεις για ενότητα εκ των υστέρων.

Στα κόμματα εξουσίας, η εξουσία και η νομή της αποτελούν τον συνεκτικό παράγοντα -ούτε η ιδεολογική και πολιτική ενότητα ούτε η αλληλοεκτίμηση των στελεχών.

Στη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης ειπώθηκαν πολλές αλήθειες, όταν τα ίδια τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ μίλησαν για λαμόγια, για στελέχη που πλούτισαν, για άλλους που έχουν μυστικούς οικονομικούς πόρους κ.λπ. Όλα αυτά είναι αλήθεια. Επιβεβαιώθηκαν από μέσα όλα αυτά που διαισθάνεται και πιστεύει ο λαός για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι ομολογούν και οι ίδιοι την ποιότητα πολλών από τους συντρόφους τους.

Γράφουμε ότι είναι θετικό γιατί ελπίζουμε -αφελώς;- το ΠΑΣΟΚ να μη μείνει μόνο στη διάγνωση, αλλά να προχωρήσει και στη θεραπεία μέσω της απομάκρυνσης αυτών των στελεχών από υπεύθυνες θέσεις. Για να δούμε…

Ζήτημα πρώτο, η στάση του Γιώργου

Το σημείο το οποίο θα καθορίσει τη νέα πορεία του ΠΑΣΟΚ, όμως, δεν είναι άλλο από την αλλαγή ή όχι της πολιτικής του πανηγυρικά επανεκλεγμένου αρχηγού του, του Γιώργου Παπανδρέου.

Πολύ σωστά όλα όσα ειπώθηκαν για τις ευθύνες του Σημίτη και των «εκσυγχρονιστών» στην απαξίωση του ΠΑΣΟΚ στα μάτια του κόσμου. Βεβαίως, και η εικόνα αυτή δεν διορθώνεται μόνο και μόνο επειδή ο Κ. Σημίτης απομακρύνθηκε από την αρχηγία πριν από τέσσερα χρόνια.

Δεν θα υποκριθούμε όμως ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει καμιά ευθύνη για την εκλογική συντριβή του 2007. Έχει και παραέχει, και μάλιστα την πρωτεύουσα.

Πρώτα πρώτα ο Γ. Παπανδρέου ήταν ο πιο «κολλητός» υπουργός του Σημίτη, πρωτεργάτης των απαράδεκτων θέσεων των κυβερνήσεων των «εκσυγχρονιστών» στα σοβαρότερα εθνικά θέματα. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν που βγήκε και τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του Σχεδίου Ανάν! Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν που κουβάλησε στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ τον Ανδριανόπουλο και τον Μάνο. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν που έφτιαξε το ευρωψηφοδέλτιο του 2004 και το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του 2007, με τα οποία γέλασε και το παρδαλό κατσίκι.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι που ήθελε να δώσει «λευκή επιταγή» στην κυβέρνηση της ΝΔ για τη συνταγματική αναθεώρηση. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι που θέλει την ίδρυση ιδιωτικών δήθεν πανεπιστημίων, όπου διάφοροι απατεώνες θα στήσουν εταιρείες έκδοσης «πανεπιστημιακών» πτυχίων έναντι αδρής αμοιβής, υποβαθμίζοντας μέχρι τα Τάρταρα την ανώτατη παιδεία στη χώρα μας…

Αλλαγή πολιτικής, όχι αυταρχισμός

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και οι πολιτικές του θέσεις, δεν είναι ούτε οι «υπονομευτές» ούτε τα ΜΜΕ.

Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Περιμένει από αυτόν να αλλάξει πολιτική πάνω απ’ όλα. Οι συνεργάτες που πλαισίωσαν τον Γιώργο σε αυτήν την πιο κρίσιμη ώρα της πολιτικής του καριέρας (αυτοί τους οποίους περιφρονούσε από το 2004 ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ!) του προσέφεραν μια ανεκτίμητη υπηρεσία: καθώς οι ίδιοι ανήκουν στο «ανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ των πατριωτικών και κοινωνικών αρχών, χάρισαν στον Γιώργο την εικόνα του «αριστερού» σε σχέση με τον Βενιζέλο.

Αυτό κινητοποίησε τον «σκληρό πυρήνα» του ΠΑΣΟΚ του 25%, ο οποίος ρίχτηκε με απίστευτη μαχητικότητα στην αναμέτρηση, αισθανόμενος ότι υπερασπίζεται το ΠΑΣΟΚ που αγάπησε από επίδοξους… σφετεριστές!

Η εικόνα του Αριστερού σε καμιά περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στην πολιτική του Γ. Παπανδρέου μέχρι τις 11 Νοέμβρη. Κατάλαβε άραγε ποιοι τον έβγαλαν και γιατί; Και αν το συνειδητοποίησε, είναι άραγε διατεθειμένος να ακολουθήσει πολιτική που να εναρμονίζεται με τις προσδοκίες αυτού του κόσμου;

Σε όλη την εσωκομματική προεκλογική περίοδο, πάντως, δεν έδειξε κανένα δείγμα πολιτικής μεταστροφής. Αυτοκριτική για πολιτικές θέσεις δεν έκανε απολύτως καμία.

Το μόνο που έλεγε και συνεχίζει να επαναλαμβάνει είναι ότι δήθεν υπήρξε «πολύ υποχωρητικός απέναντι στους υπονομευτές» του, πράγμα που προδιαθέτει μόνο για αύξηση του εσωκομματικού αυταρχισμού του και όχι για αλλαγή γραμμής.

Τι θα κάνει με τη «σαβούρα»;

Υπάρχει ελπίδα αλλαγής, πάντως. Η εσωκομματική σύγκρουση έφερε σοβαρή αλλαγή στο προσωπικό περιβάλλον του Γιώργου. Όσο διαρκούσε η προεκλογική περίοδος, άκουγε ανθρώπους που μέχρι τότε δεν φρόντιζε να αξιοποιήσει… Θα συνεχίσει να τους ακούει, σε ό,τι αφορά φυσικά τα πολιτικά θέματα, και τώρα που επανεξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ;

Μακάρι να το κάνει. Στο χέρι του είναι η επιλογή, γιατί αυτό θα συνιστά πραγματικά αλλαγή πολιτικής που θα ωφελήσει και τον ίδιον και το ΠΑΣΟΚ και τη χώρα.

Έχει όμως ο Γιώργος και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα να διαχειριστεί. Όλη η «σαβούρα» του διεφθαρμένου και πολιτικά παρωχημένου ΠΑΣΟΚ, μαζί με το σύνολο σχεδόν των «εκσυγχρονιστών» και πρωτίστως των καιροσκόπων «πρωτοκλασάτων», τάχθηκε στο πλευρό του μόλις είδε προς τα που θα γείρει η πλάστιγγα.

Τι θα κάνει με αυτούς; Αυτοί προσωποποιούν το ΠΑΣΟΚ που απεχθάνεται ο κόσμος, αυτοί συμβολίζουν την αλαζονεία, την κοινωνική αδιαφορία, τον παράνομο πλουτισμό και τη διαφθορά. Θα θελήσει να τους παραμερίσει ο Γιώργος Παπανδρέου ή θα υποκύψει στις ορέξεις τους για οργανωτικές θέσεις που θα τους επιτρέψουν να καιροφυλακτούν για να ξαναορμήσουν προς την εξουσία και το μεγάλο φαγοπότι τους;

Ας ελπίσουμε ότι, αν δεν θέλει για πολιτικούς λόγους να τους περιθωριοποιήσει, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα το πράξει τουλάχιστον με κριτήρια προσωπικής πολιτικής αυτοσυντήρησης. Η στάση τους έδειξε καθαρά ότι πήγαν μαζί του μόνο όταν απέτυχαν να συγκροτήσουν έναν πόλο που θα τους επέτρεπε να ορίσουν κοινό υποψήφιο κάποιον από ανάμεσά τους.

Επίσης, το ότι επέλεξαν τον Γ. Παπανδρέου με την υστερόβουλη σκέψη ότι είναι ο πιο αδύναμος από τους δύο υποψήφιους και ότι στις επόμενες εκλογές θα ξαναχάσει, οπότε θα προκύψει και πάλι θέμα αλλαγής αρχηγού, άρα θα έχουν ευκαιρία να διεκδικήσουν τότε και οι ίδιοι την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, με συνθήκες πολύ καλύτερες από τις σημερινές, όπου κανένας τους δεν τολμούσε να αντιπαρατεθεί με τον Βαγγ. Βενιζέλο.

Ο ρόλος του Βαγγέλη Βενιζέλου

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος απέτυχε να κερδίσει τη μάχη για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ εξαιτίας σωρείας δικών του πολιτικών λαθών, τα οποία χρήζουν σοβαρής πολιτικής ανάλυσης. Με το 38,5% που πήρε όμως έγινε ο υπ’ αριθμόν ένα ηγέτης μεταξύ των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, μετά φυσικά από τον πρόεδρο Γ. Παπανδρέου. Σε οποιαδήποτε νέα κρίση ηγεσίας, θα είναι και πάλι το πρώτο φαβορί για τη διαδοχή, πολύ μακράν όλων των άλλων.

Έχει όμως και αυτός θέμα διαχείρισης της επιρροής του. Και το δικό του στρατόπεδο είναι ετερόκλητο από τη στιγμή που τον στηρίζουν τόσο ο Σημίτης όσο και ο Κουλούρης. Οφείλει να προσδώσει πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά στο ρεύμα του. Τώρα έχει τον χρόνο να το κάνει, καθώς δεν πιέζεται από την άμεση ανάγκη συγκέντρωσης ψήφων για την εκλογή του. Αναγκαστικά πρέπει να χάσει κάποιους από τους σημερινούς υποστηρικτές του για να κάνει εκείνα τα πολιτικά ανοίγματα που θα του κρατήσουν ανοιχτή την προοπτική για το μέλλον.

Κορυφαίο σημείο για να το πετύχει είναι η αποδοχή του γεγονότος ότι είναι το νούμερο δύο, όχι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ! Δεν μπορεί πλέον να δρα πολιτικά σαν να είναι ο εν δυνάμει ηγέτης του κόμματος. Ηγείται μειοψηφικού, για την ώρα ρεύματος και πρέπει να αναζητήσει τις πολιτικές επιλογές που θα το καταστήσουν πλειοψηφικό, όπως έκανε π.χ. με το άρθρο 16, όπου η στάση του συνετέλεσε αποφασιστικά στο να καθιερωθεί ως το αδιαφιλονίκητο ηγετικό στέλεχος μετά τον Γ. Παπανδρέου.