Τα δίκια του Γ. Παπανδρέου
Άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ στην πραγματικότητα είχε φλερτάρει με την ήττα από το 2000 όταν ο Κ. Σημίτης κέρδισε στο νήμα με μια μονάδα διαφορά. Από το 2000 έως το 2004 ακολούθησαν 4 χρόνια φθοράς που κατέστησαν νομοτελειακή την ήττα ενός κόμματος που ασκούσε επί 20 χρόνια την εξουσία, αφαιρούμενου του διαλείμματος Μητσοτάκη, 1990-’93.
– Ας έρθουμε τώρα στην πρόσφατη ήττα του 2007. Απαρχής να επισημάνουμε πως στις εκλογές του 2007 το ΠΑΣΟΚ είτε είχε αρχηγό τον Γ. Παπανδρέου είτε τον Ε. Βενιζέλο είτε τον… Πάπα της Ρώμης θα έχανε! Και θα έχανε γιατί η κυβέρνηση Καραμανλή είχε μόλις καλύψει το ήμισυ του «επταετούς πολιτικού κύκλου» στον θώκο της εξουσίας. Εδώ να επισημάνουμε ότι κατά κανόνα κάθε πρωθυπουργός από το ’74 έως και σήμερα αποσπά από το εκλογικό σώμα «δεύτερη ευκαιρία». Πόσω μάλλον ο Κώστας Καραμανλής που κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του δεν συγκροτήθηκε κοινωνικό αντιπολιτευτικό ρεύμα που είναι η αναγκαία συνθήκη, ώστε να χάσει τη «δεύτερη ευκαιρία». Έτσι η ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2007 μπορεί να κριθεί ως νομοτελειακή -εδώ το μόνο θέμα προς συζήτηση είναι το εύρος της ήττας κι όχι η ίδια η ήττα. Οπότε ο Γιώργος Παπανδρέου την πρώτη «πραγματική ευκαιρία» διεκδίκησης εκλογής νίκης θα την είχε στις επόμενες εκλογές, οπότε και ο Κώστας Καραμανλής θα είχε διαγράψει τον επταετή του κύκλο στην εξουσία και θα είχε μπει στη φάση της ραγδαίας φθοράς. Άρα είναι άδικο να στερηθεί μιας πρώτης πραγματικής ευκαιρίας ο Γιώργος Παπανδρέου.
– Επιπρόσθετα, το πρόσωπο του ηγέτη, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, δεν παίζει αποφασιστικό ρόλο στη νίκη ή την ήττα ενός κόμματος. Αυτό που παίζει ρόλο σε σχέση με τον ηγέτη είναι το «πολιτικό του πιστεύω», το «πολιτικό του όραμα», που σε κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες μπορεί να καταναγκάζει το εκλογικό σώμα να συγκροτεί κοινωνικό ρεύμα υπεράσπισης του τέτοιου «πιστεύω» ή του τέτοιου «οράματος». Κάτι ανάλογο συνέβη σε μεγάλη έκταση με το «πιστεύω» του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 και κάτι ανάλογο, σε μικρότερη κλίμακα και σε περιορισμένο ακροατήριο, συνέβη το 1996 με το «πιστεύω» του Κ. Σημίτη, που είχε απήχηση σ’ ένα τμήμα της «πεφωτισμένης» Κεντροδεξιάς. Σήμερα μεταξύ Παπανδρέου – Βενιζέλου, σε επίπεδο «πιστεύω», οι διαφορές δεν είναι κραυγαλέες. Προσωπικά διακρίνουμε στον Γ. Παπανδρέου «βάθος σκέψης» και στον Ε. Βενιζέλο «ρητορική δεινότητα και αστραπιαία πολιτικά αντανακλαστικά». Έτσι καταλήγουμε στο διά ταύτα που λέει πως δικαιούται ο Γιώργος Παπανδρέου να έχει την πρώτη του (ίσως και τελευταία) ευκαιρία!