ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ… ΤΟ ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ

Τήν ομορφιά ελάτρεψα
ως γόνος τών Ελλήνων
αψύς ως καί απείθαρχος
τήν κεφαλή μήν κλίνων.

Ανέβαινα εις τούς Ναούς
κι έτρεχα στά μουσεία
ροφών τήν καλλιέπεια
καί πάντων τήν ουσία.

Τήν φύσιν τήν εθαύμαζα
κι όλως τήν αγαπούσα
κι εις ύπνους βυθιζόμουνα
μέ έξω τήν πατούσα.

Τάς κόρας τάς ελληνικάς
μέ τήν σπουδαία μύτη
τάς έβλεπα εις τάς οδούς
μέ αίσθησιν προφήτη,

… κι έλεγα υπερήφανος
πώς η φυλή μας είναι
τών πάντων ωραιότερη
καί τό ‘νιωθαν κι εκείναι.

Εις τό σχολείο μαθητής
καί εις τάς παρελάσεις
χαιρόμουν τό παράστημα
κι έλεγα: Μήν χαλάσεις

… Δία μου, τό παράστημα
καί τήν κορμοστασιά τους
όταν ο διάβολος εμβεί
βάναυσα στά κορμιά τους.

Τί Πραξιτέλης έλεγα
τί Σκόπας, τί Φειδίας;
κι οι σίελοι μού έτρεχαν
μέχρι καί αηδίας.

Ένιωθα μές στά σκέλια μου
τό τάραγμα τής φύσης
τό πέος νά ορθώνεται
πού ‘λεγες νά τό φτύσεις.

Τοσούτη ήτο η ηδονή
μέ αφορμή τό κάλλος
πού σάν ξεζαλιζόμουνα
έλεγα: Είμαι άλλος.

Διότι αυτή η βάπτισις
μέ είχε μεταλλάξει
πού νόμιζα ημίθεος
είμαι πρώτος τή τάξει.

Όμως τά χρόνια πέρασαν
– τά χρόνια τής βλακείας.
(Πώς πίστεψα ο άθλιος
σέ τόσας μαλακίας;)

Τώρα κοιτάζω τήν Βουλή
τήν τών αντιπροσώπων
νά βρώ τόν «έναν» Έλληνα
βάζοντας μέγαν κόπον.

Αρχίζοντας εξ αρχηγών
καί υπουργών συνάμα,
κλάμα μέ πιάνει καί θρηνώ,
μαύρο μέ πιάνει κλάμα.

Ο ένας μοιάζει Κύκλωπας
ο άλλος Λωτοφάγος
η τρίτη Καρυάτιδα
πού κόντυνε είς μάγος.
Ο τέταρτος μέ λείψανο
κι ο πέμπτος μέ βουβάλι
κι οι υπόλοιποι στά έδρανα
κρεμμύδια σέ τσουβάλι.

Καί χάνομαι βαρύθυμος
στάς αγυιάς τής Πόλης
ως πόρνη κλαυθμυρίζουσα
εξώλης καί προώλης.

Πώς έγινε τό γένος μας
γένος τής ασχημίας;
Γιατί ποτέ δέν τό ‘γραψε
κανένας Καζαμίας;

Πού όδευσαν τά όνειρα
διά φυλήν ωραία;
Πώς τόσο ασχημύναμε
απότομα, μοιραία;

Και θέλομεν καί Σκόπια
άνευ Μακεδονίας
πού νά μας πάρει ο διάολος,
κι ο δαίμων τής πορνείας.

Βάλτε τούς πέντε Αρχηγούς
σέ σύνταξιν ορθίους
καί παραβάλλετε αυτούς
μέ τούς Αρχαίους Θείους.

Άν λέγω ψέματα Λαέ
εσύ νά μέ δικάσεις,
όσο γιά τήν πεντάδα μας
κοίτα νά τήν γυμνάσεις.

Τουλάχιστον νά μοιάζουσι
μέ σάτυρους τού Πάνα.
(Φύση, γιατί τούς γέννησες,
γιατί μωρή πουτάνα;)
…………………………………..
………………………………….
………………………………….
Σκεπτόμενος καί ονειροπολών περί τού αρχαίου κάλλους,
εις καμία περίπτωση δέν εννοώ ότι η ομορφιά καί τό σφρίγος
είναι απόδειξη ευφυΐας. Έλα όμως πού καί η ασχήμια
δέν αποτελεί εκ τών ών ούκ άνευ τής εξυπνάδας.