ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ

Αγκαλιαζόντουσαν, φιλιόντουσαν, πανηγύριζαν, λες και είχαμε καταγάγει κάποια περήφανη νίκη, μεγαλύτερη και από αυτήν του ’40. Η διπλωματία μας και πρώτη η κεφαλή αυτής με τους παρατρεχάμενους, μπροστά στη μεγάλη νίκη των Μεσογειακών, θα κάτσουν τώρα να χολοσκάσουν με μια… χαμένη υπόθεση σαν το Σκοπιανό; Θα αφήσουμε τον γάμο να πάμε για πουρνάρια; Αλλά και εκείνη η απονομή των βραβείων «ΑΡΙΩΝ»; Ήταν και αυτή μια σοβαρή διπλωματική δουλειά προτεραιότητας, άλλωστε είχε πολλή γκλαμουριά.

Καλά δεν έχουν δουλειά στο ΥΠΕΞ και τρέχουν στα εύκολα και τα τερπνά; Θα μου πεις, καταδέχονται αυτοί να ασχοληθούν με τις προκλήσεις του Μιλοσόσκι; Έχουν άλλες προτεραιότητες οι άνθρωποι. Η χώρα είναι βυθισμένη στο χάος, με ένα πλήθος σοβαρά, οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά, ηθικά, προβλήματα και αυτοί χτενίζονται. Ένα ένα τα θέματα μπαίνουν στο ράφι. Καταντήσαμε μια κοινωνία φτωχών και ταλαίπωρων ανθρώπων στην οποία κυριαρχεί η διαφθορά και η ανηθικότητα, μας περιφρονούν όλοι, μέχρι και οι Σκοπιανοί. Με συντάξεις και μισθούς πείνας, μια χώρα γεμάτη ζητιάνους στους δρόμους, στα φανάρια, στο Μετρό και τα άλλα μέσα συγκοινωνίας, στις εκκλησιές, ολούθε. Μια χώρα όπου οι εργατοώρες ξοδεύονται αλόγιστα από το ανοργάνωτο και σκοπίμως ασύνδετο κράτος στις ουρές, στους γκισέδες των δημοσίων υπηρεσιών, στον ΟΑΕΔ, στην ανεργία, στα δημόσια καταστήματα, όπου κάθε φορά και ένα καινούργιο δικαιολογητικό θα σοφιστούν, αρκεί να σε διώξουν, για να μη σε εξυπηρετήσουν. Μια Πολιτεία κατ’ όνομα, όπου σύστημα υγείας δεν υπάρχει, η παιδεία είναι ανύπαρκτη, η δημόσια διοίκηση δικτατορική και η γραφειοκρατία ολοκληρωτική.

Η κυβέρνηση, συνεπής προς τη προηγούμενη τακτική της, θωπεύει τα προβλήματα, αφήνει τον καιρό να φεύγει και στο τέλος θα ζητήσει νέα πίστωση χρόνου για να ολοκληρώσει το έργο που δεν άρχισε ποτέ. Για την αντιπολίτευση μη γίνεται λόγος, ίσως η κ. Παπανδρέου έδωσε το στίγμα της, μιλώντας γι’ αυτούς που πλούτισαν στην εξουσία. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα της σημερινής Ελλάδος. Όλοι, και κυρίως οι εκάστοτε εξουσιαστές, εφορμούν ακάθεκτοι κατά του δημόσιου ταμείου, με στόχο τον πάση θυσία πλουτισμό. Πόσο ανάλγητος πρέπει να ‘σαι για να βλέπεις τη δυστυχία των συνανθρώπων μας, και συ να εξορμάς μαζί με τους κομματικούς συντρόφους σου για να τα κονομήσετε. Πόσο απάνθρωπος πρέπει να ‘σαι, όταν επιτίθεσαι στους συνταξιούχους των 350 ευρώ, με ύπουλους και άδικους φόρους και με συνεχείς ανατιμήσεις βασικών αγαθών, ώστε να αποτελειώσεις αυτόν τον κόσμο, πνίγοντας τον στο πέλαγος της ακρίβειας, μέχρι στην κυριολεξία να τους πιεις το αίμα.

Δεν υπάρχουν, λένε, λεφτά για κοινωνική πολιτική. Δεν υπάρχουν λεφτά για το Ασφαλιστικό. Δεν υπάρχουν λεφτά για το Ταμείο φτώχειας ούτε και για θέρμανση. Δεν υπάρχουν εν γένει λεφτά σ’ αυτό το κράτος. Όταν όμως πρόκειται για την τσέπη τους, όταν πρόκειται για την μπουρζουαζία των νεόπλουτων που οι ίδιοι έφτιαξαν, για να ‘χουν πλούσια στηρίγματα ισχυρών συνεταίρων, τότε παραδόξως τα χρήματα υπάρχουν. Όταν οι κουμπάροι και τα συγκροτήματα ζητούν έργα υπερτιμολογημένα, το χρήμα ρέει άφθονο. Τι ωφελήθηκε ο λαός μας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που στοίχισαν τρεις φορές παραπάνω από το κανονικό; Που βρεθήκανε τα δεκαπέντε δισ. ευρώ για να φάνε όλοι, ακόμα και οι ξένοι επιτήδειοι που μας φορτώσανε την ασφάλεια και χίλια δυο άλλα άχρηστα πράγματα, με παραγγελίες των εδώ εγκάθετων τους; Τώρα και στους Μεσογειακούς ήρθε η ώρα των άλλων των παραπονεμένων, που πάντα οι καημένοι εκφράζουν την πικρία τους «οι άλλοι γιατί;». Άλλωστε ο νέος υπουργός του Αθλητισμού το είπε καθαρά ότι θα γίνουν πολλά έργα στη Θεσσαλία για τους αγώνες.

Πέντε νοσηλευτές δεν μπορούν να προσλάβουν για να λειτουργήσουν οι εντατικές, για να μην πεθαίνει ο κοσμάκης, όμως σε πανηγύρια, τελετές και διοργανώσεις είναι πρώτοι. Με έκπληξή μου προχθές έμαθα ότι ο Πρόεδρος της Γαλλίας παίρνει περίπου το ένα τέταρτο των χρημάτων που λαμβάνει μια διευθύντρια της ΕΤ Βορείου Ελλάδος. Οι βουλευτές μας ζήτησαν αύξηση αποδοχών, γιατί, λεει, δεν τους φθάνουν τα λεφτά και ξαναθυμήθηκα εκείνο τον ολλανδό πρώην βουλευτή, που είχε μείνει άφωνος από την ευρηματικότητα των ελλήνων συναδέλφων του, να τα παίρνουν απ’ όλες τις μεριές.

Αλήθεια, ξέρεις εσύ, νέε επιστήμονα των επτακοσίων ευρώ, που ονειρεύεσαι να κάνεις οικογένεια και φυσικά δεν μπορείς, πόσα παίρνει ένας βουλευτής; Θέλω να συζητήσω μαζί σου, γιατί πραγματικά εσύ είσαι το μεγάλο θύμα αυτής της αδιέξοδης πολιτικής. Λοιπόν κάτσε και γράψε γιατί όταν θα σου τα λέω δεν θα πιστεύεις τ’ αφτιά σου. Ο κοινός αγώνας με τους δικαστές, για τα αναδρομικά και τις αυξήσεις, είχε ουρά τους βουλευτές και βέβαια όχι τυχαία. Εκείνος ο αγώνας δεν πήγε χαμένος, γιατί έφερε χοντρή αύξηση και μεγάλα αναδρομικά. Σύγχυση δικαστικής και νομοθετικής εξουσίας, που αποτελεί τον ορισμό της διαπλοκής. Θα φθάσουν λοιπόν τη βουλευτική αποζημίωση στα 9.000 ευρώ.

Άκου τώρα τη συνέχεια, από πού μαζεύουν επιπλέον χρήματα: από τις επιτροπές της Βουλής μέχρι 4.000 ευρώ, επίδομα ταχυδρομείου, επίδομα γραφείου, έξοδα κίνησης, τζάμπα τηλέφωνα κινητά και σταθερά (το φέσι των τηλεφώνων είναι απίστευτο), επίδομα γάμου, επιδόματα παιδιών, ατέλειες συγκοινωνιακές, τζάμπα αεροπορικά εισιτήρια, μισθούς επιστημονικών συνεργατών, μισθούς αποσπασμένων υπαλλήλων, αστυνομικούς και, για να μη μου διαφύγει, ένα αυτοκίνητο υπερπολυτελείας με καθεστώς leasing, που βέβαια το πληρώνει κι αυτό το κράτος. Αυτοκίνητο πάντα καινούργιο και πάντα τζάμπα, όπως αρμόζει σε έναν πατέρα του έθνους. Ξέχασα να σου πω ότι έχουν και μια σουίτα σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο των Αθηνών.

Βάλτα, πρόσθεσέ τα για να πάθεις και συ αποπληξία και πες μου: Δεν είναι αυτό αναλγησία; Θα ‘πρεπε να ‘χω υπομονή για να σου πω τι παίρνει και πόσα προνόμια έχει ένας τέως υπουργός, αλλά πραγματικά κομπιάζω. Στο κάτω κάτω ψάξε και συ κάτι μόνος σου, για να γίνεις ένας ενεργός πολίτης που δεν θέλει να τον κοροϊδεύουνε και να τον ποδοπατούνε. Ο κύριος Αθανασόπουλος, που διευθύνει τη ΔΕΗ, έκανε μια χοντρή αύξηση αποδοχών των υφισταμένων του διευθυντών. Θα παίρνουνε από 15.000 ευρώ τον μήνα χώρια τα άλλα. Γιατί όχι; Μήπως από την τσέπη του θα τα έδινε ο άνθρωπος; Άλλωστε όταν παίρνουν αυτοί, κάποια στιγμή έρχεται και η σειρά του.

Μου θυμίζει τον αλήστου μνήμης πρόεδρο της Γενικής Τράπεζας, που διόρισε το 1984, αν θυμάμαι καλά, η κυβέρνηση, ο οποίος επειδή οι μέχρι τότε στρατηγοί πρόεδροι της τράπεζας ήταν άμισθοι, όρισε τον μισθό του ακριβώς όπως τον μισθό του διοικητού της Εθνικής Τράπεζας. Από τότε άρχισε ο κατήφορος της Γεν. Τράπεζας, την οποία χρεοκόπησαν το 1998 τα σαΐνια του ΥΠΕΘΑ, με τον πάντα γνωστό υπουργό, που μπήκαν στη διοίκησή της. Και βέβαια η περίπτωση της ΔΕΗ ή της τράπεζας ή ακόμη και των βουλευτών δεν είναι τίποτε μπροστά στο γενικό τσιμπούσι που γίνεται με το δημόσιο χρήμα. Διευθυνταράδες και σύμβουλοι οργανισμών, δημοσίων επιχειρήσεων, ΔΕΚΟ, Ταμείων, υπηρεσιών, τραπεζών, Ραδιοτηλεόρασης, πρόεδροι ανεξαρτήτων αρχών, ΟΤΑ, διπλοθεσίτες (και νομάρχης και στην τράπεζα), επταθεσίτες (όπως ο κουμπάρος), μας έχουν σφάξει στην κυριολεξία.

Άραγε αν όλος αυτός ο πακτωλός του χρήματος διοχετευόταν στην κοινωνική πολιτική, ποια θα ήταν τα αποτελέσματα. Ποια θα ήταν η εικόνα της Ελλάδος, αν για παράδειγμα έβγαινε κάποτε και στη χώρα μας ένας πρωθυπουργός και έλεγε ότι όλοι οι μισθοί των διευθυντών της νέας μπουρζουαζίας, κατά το Σύνταγμα, θα είναι μικρότεροι από αυτόν του προέδρου του ανωτάτου δικαστηρίου; Δεν θα ήταν εσαεί ο εκλεκτός του λαού; Ποιος μπορεί να σταματήσει αυτήν τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος; Όμως, νέε μου, πάλεψε μέσα στη μιζέρια που σε καταδίκασε η πατρίδα σου και μην ελπίζεις ότι θα φανεί τέτοιος πρωθυπουργός στη χώρα μας. Φως στο τούνελ δεν υπάρχει. Η ελπίδα πέθανε. Εδώ μόνο η αναλγησία βασιλεύει.