Αλήθειες και ψέματα για το Aσφαλιστικό

Αυτή είναι η πρώτη αλήθεια γύρω από το ασφαλιστικό πρόβλημα. Η δεύτερη αλήθεια, συνεπώς, είναι ότι δεν μπορεί ο κρατικός προϋπολογισμός, όπως ισχυρίζεται η ΓΣΕΕ, να αναλάβει το κράτος οποιαδήποτε χρηματοδότηση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος της χώρας, αφού αυτό συνεπάγεται αύξηση των υπαρχόντων και επιβολή νέων φόρων, για την οποία δεν υπάρχουν περιθώρια από τις αρχές ήδη της δεκαετίας του 1990, λόγω του εντεινόμενου ευρωπαϊκού φορολογικού ανταγωνισμού, αλλά και της δεινής κατάστασης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Ύστερα, είναι γνωστό ότι οποιαδήποτε αύξηση της άμεσης ή έμμεσης φορολογίας στη χώρα μας λειτουργεί ως «λαδιά» σε ολόκληρο τον κορμό της οικονομίας, δημιουργώντας ένα πληθωριστικό υπόβαθρο που αποβαίνει πάντοτε εις βάρος των χαμηλότερων εισοδηματικών τάξεων της χώρας μας.

Συνεπώς, τα αίτια της κατάρρευσης και μη αντοχής του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα πρέπει να αναζητηθούν στις ακόλουθες περιπτώσεις, οι οποίες δεν επιδέχονται καμιά αμφισβήτηση από πουθενά και στις οποίες πρέπει να επικεντρωθεί η σχετική συζήτηση:

Πρώτον, στη μεγάλη έκταση της εισφοροδιαφυγής για την οποία έχει μεγάλο δίκαιο η ΓΣΕΕ και για την οποία δεν λαμβάνεται κανένα σχεδόν μέτρο για τον περιορισμό της.

Δεύτερον, στη μεγάλη έκταση της εισφοροαποφυγής και κυρίως από μερικές δημόσιες ζημιογόνες και προβληματικές επιχειρήσεις και οργανισμούς που θα κλείσουν, αν γίνουν απαιτητές οι εισφορές με αναγκαστικά μέτρα (πλειστηριασμοί, κλείσιμο κ.λπ.). Ας διαλέξουμε, συνεπώς, ή πληρωμή των εισφορών αυτών ή κλείσιμο των επιχειρήσεων αυτών, όπως λ.χ., της Ολυμπιακής Αεροπορίας!

Τρίτον, στο δημογραφικό πρόβλημα που παίρνει συνεχώς εφιαλτικές διαστάσεις, αλλά περί άλλα τυρβάζει η ελληνική Πολιτεία.

Τέταρτον, στις διάφορες στρεβλώσεις που έχουν επέλθει στο ανταποδοτικό σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης, όπου μερικοί γίνονται συνταξιούχοι χωρίς να δικαιούνται από τις εισφορές τους και τα χρόνια προσφοράς στο ασφαλιστικό σύστημα και όπου το βάρος της δαπάνης αυτής πρέπει να επωμιστούν οι σημερινοί εργαζόμενοι, οι μελλοντικοί γνήσιοι συνταξιούχοι ή ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή οι άσχετοι με το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα φορολογούμενοι.

Τα γράφουμε όλα αυτά για όλους εκείνους που θέλουν τον διάλογο για τη μεταρρύθμιση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος της χώρας και για εκείνους που έσπευσαν να αποχωρήσουν ή να δηλώσουν ότι δεν θα συμμετάσχουν. Γιατί ο διάλογος είναι καλός όταν οδηγεί σε κοινωνική συναίνεση, ύστερα όμως από την παρουσίαση αδιάσειστων επιχειρημάτων που έχουν ως τελικό όφελος τη χώρα, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους φορολογούμενους. Και τους τελευταίους δεν πρέπει να τους ξεχνάει κανείς. Γιατί είμαστε όλοι μας μισθωτοί και συνταξιούχοι, εργαζόμενοι, εργατοϋπάλληλοι, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, αγρότες, καταναλωτές.