ΟΧΙ ΕΠΕΙΔΗ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ή Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ

Όχι, αυτό που συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι πολιτική αντιπαράθεση, μάχη θέσεων και απόψεων, διαπάλη ιδεών. Δεν είναι αγώνας επικράτησης σαν αυτούς που ξέρουμε, είναι αγώνας συστημάτων που επιδιώκουν κάτι πολύ σημαντικότερο από τις ιδέες, τα προγράμματα και την ταυτότητα του κόμματος. Παλεύουν για την επιβίωσή τους.
Είναι ένα ιδιότυπο σύγχρονο Φαρ Ουέστ με ελάχιστους κανόνες, σαν τους κλειστούς παράνομους αγώνες κατς, τους «μέχρι θανάτου», όπου απαγορεύονται μόνο τα χτυπήματα που επιφέρουν θάνατο. Κι αυτό όχι για να μην υπάρξουν απώλειες, αλλά για να μην τελειώσει γρήγορα η μάχη άρα και το θέαμα για το πολυπληθές κοινό που έχει γεμίσει τις κερκίδες. Φαίνεται, και δεν είχε εκτιμηθεί αρκούντως το σημείο αυτό, ότι δεν είναι όπως η αναμέτρηση σημιτικών και άλλων το 1996. Εκεί, έκπληκτα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ παρακολούθησαν τον ανύπαρκτο σε κομματική δύναμη Κων. Σημίτη να τους παίρνει το κόμμα μέσα από τα χέρια, αδυνατώντας κάνουν οτιδήποτε. Το αντάλλαγμα που τους έδινε ο νέος αρχηγός τους ήταν η εξουσία. Το δέχτηκαν και του χάρισαν το κόμμα, πιο σωστά του το δάνεισαν, για να κυβερνήσει. Όταν έφυγε ο Κ. Σημίτης επιστρέφοντας το κόμμα, τα στελέχη και ο μηχανισμός αποθέωσαν τον Γιώργο Παπανδρέου, προτρέποντάς τον «να τʼ αλλάξει όλα». Στην πραγματικότητα με τη φράση αυτήν του ζητούσαν να πάρει τη ρεβάνς από τους σημιτικούς και να τους πετάξει έξω, κάτι που ο Γ. Α. Παπανδρέου ορθώς δεν έκανε, μια και η επάρκεια του ηγέτη δεν κρίνεται από το πόσους και πόσο γρήγορα μπορεί να διώξει από το κόμμα. Κρίνεται από τη δυνατότητά του να συνθέτει, αλλά εκεί ο Γ.Α.Π. δεν τα πήγε καλά. ΄Οχι γιατί δεν είχε την ικανότητα σύνθεσης και συνύπαρξης διαφορετικών απόψεων, αλλά γιατί δεν υπολόγισε πόσο βαθύ είναι το χάσμα μεταξύ των απόψεων, αλλά κυρίως μεταξύ όσων εκφράζουν τις διαφορετικές απόψεις.
Στην πραγματικότητα, από τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου και μετά, το ΠΑΣΟΚ είναι δύο κόμματα κι αυτό είχε φανεί ζώντος ακόμα του ιδρυτή, όταν ετοιμαζόταν η ανατροπή του και η αντικατάστασή του από άλλον. Ποιος θα ξεχάσει το αντάρτικο Σημίτη και την επιμονή να εκφράσει την άλλη τάση από την κυρίαρχη, αλλά και τη Βάσω Παπανδρέου, στην ίδια σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής, να πετάει προσβλητικά ένα χαρτί με τη δήλωσή της μπροστά στον Ανδρέα και να αποχωρεί επιδεικτικά; Για ολʼ αυτά, για την ομάδα των τεσσάρων, για το μοίρασμα της εσωκομματικής εξουσίας, για τον ρόλο των πρωτοκλασάτων κανείς ποτέ δεν μίλησε στο ΠΑΣΟΚ και φυσικά τα στελέχη δεν έθεσαν το πρόβλημα: Το πρόβλημα δεν υπήρχε όσο κυβερνούσαν. Όσο ένιωθαν ότι είναι στα πράγματα, ακόμα και με τον Σημίτη πρόεδρο και πρωθυπουργό, που δεν τον συμπαθούσαν.
Όταν χάθηκε η εξουσία, εξέλειψαν αυτομάτως οι λόγοι της συνύπαρξης και ήρθε η ώρα να κάνει το ΠΑΣΟΚ την ανάλυσή του και να προχωρήσει σε αποφάσεις. Δεν το έκανε, και ο Γιώργος Παπανδρέου το παραδέχτηκε αυτό, όπως και ότι αυτό ήταν μεγάλο λάθος. Βέβαια, αυτό θα παρέπεμπε ευθέως σε μια αυτοκριτική του Γ.Α.Π. σε ό,τι αφορά στην επιλογή του να στηρίξει Σημίτη για την προεδρία του κόμματος, στο βαρύ από κάθε άποψη εκείνο συνέδριο του Ιουνίου 1996, όταν τρεις μέρες πριν είχε πεθάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά και σήμερα το ΠΑΣΟΚ προσφέρει θλιβερή πολιτική ατραξιόν στους θεατές-ψηφοφόρους, με ύβρεις, επιθέσεις και επικύρωση του μίσους που κυριαρχεί μεταξύ των εκφραστών των διαφορετικών απόψεων.
Γιατί, ας μη γελιόμαστε, δεν μισούνται οι απόψεις μεταξύ τους. Αλλά οι φορείς, οι εκφραστές τους. Και όσο κι αν είναι μάθημα δημοκρατίας η διαδικασία της 11ης Νοεμβρίου, η πορεία προς αυτήν είναι τόσο αποκαλυπτική για τη γνώμη που έχουν τα στελέχη το ένα για το άλλο, ώστε μετά την 11η Νοεμβρίου η συνύπαρξή τους θα επισύρει τη χλεύη όχι μόνο των πολιτικών αντιπάλων αλλά και των ίδιων των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.
Πώς να το κάνουμε. Δεν είναι ούτε λογικό ούτε αξιοπρεπές και ηθικό να μένεις μετά -όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα- στο ίδιο κόμμα με αυτόν που αποκαλείς «Ντούτσε» και «Φύρερ», ούτε φυσικά ο αποκαλούμενος έτσι να κάνει ότι δεν κατάλαβε.
Για όλους αυτούς τους λόγους έρχεται μια άλλη μέρα για το ΠΑΣΟΚ, μετά την 11η Νοεμβρίου. Όχι επειδή θα νικήσει ο Γιώργος ή ο Βαγγέλης. Αλλά επειδή δεν γίνεται αλλιώς.