Η… υπεροψία της μοναδικής αλήθειας!
Τη φτιάχνουν κάτω από τις περιστάσεις που αντιμετωπίζουν…», ίσως επικαλεσθεί ο πρόεδρος του ΣΥΝ, προκειμένου να αιτιολογήσει τον ευρωβουλευτή Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος στις 25 Μαΐου 2002, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ψήφιζε την Έκθεση «σχετικά με τα πανεπιστήμια και την ανώτατη εκπαίδευση στο ευρωπαϊκό χώρο της γνώσης» (2001/2174 [ΙΝΙ]) και η οποία στην παράγραφο 23 προβλέπει:
• «Ιδιωτικά πανεπιστήμια
23. Πιστεύει (το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ή ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα αποτελούν μέρος του ευρωπαϊκού εκπαιδευτικού συστήματος και συμβάλλουν στην ανάπτυξή του…».
Στη συνέχεια ο κ. Αλαβάνος, ως ηγέτης και εκφραστής της Ανανεωτικής Αριστεράς, κατά τις διδαχές του καθηγητή της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, Simon Blackburn, στο σύγγραμμά του «Ηθική», «μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το σφάλμα μας ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες εμφάνισής του…», μεταπήδησε στη «Γενιά του άρθρου 16» και έκτοτε κατακεραυνώνει τους ιερόσυλους που τάσσονται υπέρ της αναθεώρησης του συγκεκριμένου άρθρου του Συνταγματικού Χάρτη της Χώρας και της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων!
Αλλά εδώ και 2.500 χρόνια ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» του, με δηκτικό τρόπο, αυτός ο «Συντηρητικός», παρατηρούσε:
n «Οι δημοκράτες πολιτικοί μπορεί να είναι αρκετά κακοί, αλλά εκείνοι που καλύπτονται πίσω από τον ισχυρισμό ότι γνωρίζουν το καλύτερο για εμάς έχουν την τάση να είναι πολύ χειρότεροι…».
Ο πρόεδρος του ΣΥΝ κατά παραγνώριση της πολιτικής ηθικής, η οποία διέπει από την οργανωμένη εμφάνισή της, εδώ και 100 χρόνια, την ελληνική Αριστερά, η οποία θεωρούσε και θεωρεί έγκλημα καθοσίωσης την τακτική των «δύο όψεων», από όσους διακονούν τις ιδέες της, και πολύ περισσότερο εκ μέρους εκείνων που ενασκούν ηγετικό ρόλο, απολησμόνησε τον ευρωβουλευτή Αλέκο Αλαβάνο και την ψήφο του υπέρ της «Διαδικασίας της Μπολόνια» και των ιδιωτικών πανεπιστημίων!
Στην πολιτική ηθική της Αριστεράς, και εν γνώσει ότι «το σφάλλειν ανθρώπινον», προβλήθηκε η αυτοκριτική, αν και σε δίσεκτους χρόνους πήρε μορφή αποκρουστική. Πάντως ουδέποτε απέλιπε τον «άνθρωπο της Αριστεράς» η αυτογνωσία και ως εκ τούτου πάντοτε εκρίθη εξοβελιστέα η «τακτική των δύο όψεων»…
Ήδη από την εποχή του ο Μοντεσκιέ, στα νάματα των ιδεών του οποίου εντρύφησε η ευρωπαϊκή, αλλά και η ελληνική, Αριστερά και διαμόρφωσε την πολιτική ηθική της, είχε παρατηρηθεί και οριοθετηθεί η έννοια της «κατάχρησης εξουσίας», και στην προκειμένη περίπτωση η στάση του «ευρωβουλευτή Αλαβάνου» προς τον «πρόεδρο του ΣΥΝ Αλέκο Αλαβάνο», σε συνδυασμό με την «τακτική των δύο όψεων», επί του θέματος των ιδιωτικών πανεπιστημίων, δεν απεγκλωβίζεται αυτού του στοιχείου.
• «Το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος που έχει εξουσία ρέπει προς την κατάχρησή της είναι μια αιώνια εμπειρία…».
Η μελέτη των ιδεολογιών αποκαλύπτει –και είναι απορίας άξιο πώς αυτό διαφεύγει της αλαζονικής παντογνωσίας της ηγεσίας του ΣΥΝ– τον ρόλο που διαδραματίζει η δράση του ηγέτη στην επιλογή του μέλλοντός μας.
Συγκεκριμένα,
n «οι ιδεολογίες αποτελούν είδη πολιτικής σκέψης, που διαθέτουν και διαχέουν πολιτική επιρροή και προσφέρουν πλαίσια λήψης αποφάσεων…».
Η κοινωνική ευθύνη και η ειλικρίνεια, συνοδά στοιχεία της έννοιας Αριστερός, από το βάθος της Ιστορίας και τον Κοινωνιστή της Αρχαιότητας Δημοσθένη τον Δήλιο μέχρι τη σημερινή εποχή της Παγκοσμιοποίησης, θεωρείται από τους ιστορικούς του σοσιαλισμού, εν οις και ο δικός μας Γεώργιος Σκληρός («Σύγχρονα Προβλήματα του Ελληνισμού»),
• «η εμπροσθοφυλακή και ο δημιουργός ενός νέου πολιτισμού, ολότελα αντιθέτου σʼ όλα με τον σημερινό αστικό πολιτισμό, που με τις διάφορες υπερβολές και καταχρήσεις του αρχίζει πια να γηράσκει και να εκφυλίζεται σε πολλά σημεία…».
Το πρότυπο αυτό, άραγε, αντισταθμίζεται με τις μεγαλαυχείς… διακηρύξεις του προέδρου του ΣΥΝ, της «Γενιάς του άρθρου 16», ενώ η Έκθεση «σχετικά με τα πανεπιστήμια και την ανώτατη εκπαίδευση στον ευρωπαϊκό χώρο της γνώσης» πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από τον ουρανό της Κουμουνδούρου;
Ίσως η απορία αυτή να αποτελεί το ρήμα για τους ρομαντικούς της Αριστεράς, ενώ άλλαι αι βουλαί της ηγεσίας του ΣΥΝ, η οποία, κυριαρχούμενη από το σύνδρομο του κατόχου της «μοναδικής αλήθειας», αντιμετωπίζει με τη συνήθη της υπεροψία την κοινή διαπίστωση των από «κτίσεως κόσμου» κοινωνικών αγωνιστών:
• «Όργανο κάθε επανάστασης, κάθε κινήματος Ανανέωσης, είναι ο υπεύθυνος άνθρωπος, εκείνος που είναι εσωτερικά οπλισμένος με τη δύναμη της ειλικρίνειας να υπερβεί τη συμβατικότητα, τον ατομισμό καθώς και τα υποκειμενικά σχήματα της ζωής…».
Ίσως, η ηγεσία του ΣΥΝ στην περίπτωση της υπερψήφισης από τον ευρωβουλευτή Αλέκο Αλαβάνο της Έκθεσης της Cristina Gutierrez Cortines για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων εν τη Εσπερία, ενώ άλλα διακηρύσσει εν Ελλάδι, να έχει κατά νου τον δηκτικό ορισμό περί ανθρώπου (πολίτη) του Εντγκάρ Μορέν:
* «Ο άνθρωπος είναι ζώον της κατηγορίας των θηλαστικών, της τάξης των πρωτευόντων θηλαστικών, της οικογένειας των ανθρωποειδών, του γένους homo, του είδους sapiens…»!