Επικαιρότητα
1 Χωρίς τριβές και διαφωνίες οι ηγέτες της «ΕΕ-27» ενέκριναν το βράδυ της Πέμπτης 18/10/2007 τη νέα «ευρωπαϊκή συνθήκη», που φιλοδοξεί να διαδεχθεί το καταψηφισμένο από τους λαούς Σύνταγμα της ΕΕ. Και να συμπληρώσει το βασικό δίκαιο πάνω στο οποίο στηρίζεται σήμερα η ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα. Οι μεγάλοι νικητές στη συνάντηση κορυφής της Λισσαβώνας είναι αναμφισβήτητα η Πολωνία και η Βρετανία και κατά δεύτερο λόγο η Ιταλία. Η Πολωνία, με την ανυποχώρητη στάση της, πέτυχε την αναγνώριση του δικαιώματος της μειοψηφίας να αναστέλλεται για εύλογο (;) χρονικό διάστημα η λήψη αποφάσεων με τις οποίες διαφωνεί. Ο συμβιβασμός αυτός αποτελεί «μισή» νίκη για τα μικρά ασθενή κράτη-μέλη, που θα μπορούν να μπλοκάρουν όποιες αποφάσεις θεωρούνται επιζήμιες για τα εθνικά και οικονομικά τους συμφέροντα. Με το δεδομένο ότι το βέτο καταργείται και η αρχή της ομοφωνίας στη λήψη αποφάσεων αντικαθίσταται με την αρχή της πλειοψηφίας, η απόφαση «αναστολής για εύλογο χρονικό διάστημα» αποτελεί εκδήλωση σεβασμού στα δικαιώματα της μειοψηφίας. Όμως η παραχώρηση αυτή πάσχει, καθώς μπαίνει ο περιορισμός της αναστολής μόνον για εύλογο χρονικό διάστημα. Και πώς θα καθοριστεί αυτό το εύλογο διάστημα; Επιπλέον η Πολωνία εξασφάλισε να αποσπάσει τη γραπτή διαβεβαίωση ότι αυτή η συμφωνία δεν θα μπορεί να μεταβληθεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της. Εξάλλου και η Βρετανία εξασφάλισε αξιόλογα πλεονεκτήματα στην προσπάθεια εξυπηρέτησης των εθνικών της συμφερόντων. Με τη νέα συνθήκη της Λισσαβώνας η Βρετανία πέτυχε την εξαίρεσή της από μια σειρά κοινών πολιτικών, εφόσον οι επιλογές (αποφάσεις) αυτές αναφέρονται σε κατάργηση ή περιορισμό των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και σε θέματα εσωτερικής ασφάλειας. Ο βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν συνέχισε την παράδοση της ειδικής ευνοϊκής μεταχείρισης της χώρας του. Είναι φυσικά άξιος συγχαρητηρίων, γιατί έδειξε πως η τωρινή κυβέρνηση των Εργατικών έχει κάποιες ευαισθησίες στον τομέα των εργασιακών σχέσεων. Και η εξαίρεση αυτή προδικάζει σκληρές αποφάσεις της ΕΕ στους τομείς των εργασιακών-κοινωνικών δικαιωμάτων και της εσωτερικής ασφάλειας.
2Η Ιταλία πέτυχε και αυτή τον στόχο της, να διατηρήσει ισοψηφία στο
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με τη Γαλλία και τη Βρετανία (73 έδρες), κυρίως για λόγους εθνικού γοήτρου. Ακόμη και η Αυστρία πέτυχε να παύσει για πέντε χρόνια κάθε ενόχληση (δίωξη) εναντίον της από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, για τις ποσοστώσεις που εφαρμόζει στις εγγραφές αλλοδαπών φοιτητών στα αυστριακά πανεπιστήμια. Και η «νεοφώτιστη» Βουλγαρία εξασφάλισε αυτό που επιθυμούσε, δηλαδή το δικαίωμα να γράφει με το κυριλλικό αλφάβητο τη λέξη «ευρώ». Ο επιμένων νικά! Τι πέτυχε η Ελλάδα; Μα, ως συνήθως, τίποτε! Δεν ζήτησε και δεν πέτυχε. Ψήφισε τη νέα συνθήκη με ενθουσιασμό. Δεν είχαμε εμείς αιτήματα; Δεν υπήρχαν για την Ελλάδα προβλήματα; Η κυβέρνηση δεν έκρινε σκόπιμο να ζητήσει την εφαρμογή των αρχών της τελωνειακής ένωσης στις σχέσεις Τουρκίας και Κύπρου, όπως υπάρχει σχετική υποχρέωση της «φίλης» και «συμμάχου» μας γειτονικής χώρας; Ούτε έκρινε σκόπιμο να ζητήσει μια γραπτή διαβεβαίωση της Συνόδου Κορυφής ότι τα Σκόπια δεν θα γίνουν δεκτά στην ΕΕ με το όνομα που θέλουν να επιβάλουν; Διαπιστώθηκε ότι στη Σύνοδο Κορυφής της Λισσαβώνας υπήρχε η απόφαση να γίνουν δεκτά τα αιτήματα που θα υποβληθούν από τα κράτη-μέλη, προκειμένου να προχωρήσει η έγκριση της νέας συνθήκης και να τεθεί σε εφαρμογή από το 2007. Γιατί χάσαμε και αυτή την ευκαιρία; Η ελληνική αντιπροσωπεία κορυφής (Καραμανλής – Μπακογιάννη) πήγε απροετοίμαστη στη Λισσαβώνα. Απλώς για να δώσει παρουσία και να κερδίσει μια αναμνηστική φωτογραφία. Εκεί έχασε η Ελλάδα το προνόμιο της άσκησης βέτο. Όταν τεθεί σε εφαρμογή η νέα συνθήκη, η χώρα μας δεν θα έχει τη δυνατότητα της άσκησης βέτο ούτε για τα Σκόπια ούτε για την Τουρκία ούτε για κανένα άλλο πρόβλημα. Απλώς θα μπορεί με τη συμπαράταξη και άλλου κράτους-μέλους να δημιουργεί μια μειοψηφία για να επιτυγχάνει αναστολή λήψης απόφασης για «εύλογο» χρονικό διάστημα. Από αφέντες γίναμε ζητιάνοι και με τη δική μας συγκατάθεση! Αυτό θα πει τυφλή υποταγή! Τώρα περνάμε στη φάση επικύρωσης της συνθήκης από τα Κοινοβούλια των κρατών-μελών ή με τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να ζητήσουν με επιμονή δημοψήφισμα, για να κατανοήσει ο ελληνικός λαός σε βάθος τις ρυθμίσεις που εισάγει η νέα συνθήκη. Εάν δεν γίνει δημοψήφισμα, η ευθύνη της κυβέρνησης και της σημερινής Βουλής θα είναι βαρύτατη. Και μια πλειοψηφία μόλις 2 εδρών δεν μπορεί να σηκώσει μια τόσο βαριά ευθύνη.