ΑΣΠΡΑ ΜΟΥΡΑ ΜΑΥΡΑ ΜΟΥΡΑ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ; ΜΟΥΡΜΟΥΡΑ

Τυγχάνει τό παράπονο
νά καταργεί τό δίκιο
καί νά ποιεί ανδρείκελο
τόν άνδρα τόν αντρίκειο.

Μίγμα παλιάς Ανατολής
μ’ αυτό τών Βαλκανίων
τό δίκιο έγιν’ αχταρμάς
καί ένδυμα ψωνίων.

Περιπατείς καί γίνεσαι
αυτήκοος καί μάρτυς
νά ανταλλάσσεται η Πατρίς
μέ τ’ άθλιο «περί πάρτης».

Ο Έλλην τώρα ομιλεί
μόνον διά τό συμφέρον
όχι τής κοινωνίας μας
αλλά αυτού κι εταίρων.

Οι έταιροι ταιριάζουνε
καί γίνοντ’ ένα όλοι
όπως ταιριάζουν τα βρακιά
καί οι χεσμένοι κώλοι.

Τοσαύτη ομοιότητα
σού προκαλεί τό δέος
(όπως τό έγραφε παλιά
τό έντυπο Ασμοδαίος).

Οι πάντες τό παράπονο
τό θεωρούν ως όπλο
μά η πραγματικότητα
είναι πώς είναι κόλπο.

Κλάψε εδώ, κλάψε εκεί
εισέρχεσαι στήν μάχη
ανήμπορος καί θλιβερός
καί μ’ άδειο τό στομάχι.

Παράπονα η σύνευνος
ο γιός, ως καί η κόρη
παράπονα στίς σκαλωσιές
εργάτες καί μαστόροι.

Παράπονα οι υπάλληλοι
τ’ αφεντικά επίσης,
παράπονα κι η γκόμενα
εάν δέν τήν πηδήσεις.

Παράπονα κι οι πλούσιοι
καί στήν Βουλή οι πάντες.
Όλοι ζητούν τά μέγιστα
καί πιό πολλές αβάντες.

Άς τό αλλάξουμε λοιπόν
τό όνομα Ελλάδα
κι άς τήν ονοματίσουμε
ως Παραπονιάδα.

Τότε θά είμαστε σωστοί
καί προκαλούντες λύπη
άπαντες θά δακρύζουμε
λές καί μάς βρήκε γρίπη.

Παραπονιάρικη Ελλάς
άδεια από πολίτες
οι νίκες πού ενίκησες
τώρα εγίναν ήττες.

Ο δούλος κλαίει ολημερίς
γιατί βαθιά, βαθιά του,
δέν ρέει αίμα λεβεντιάς
αλλά η συμφορά του.

Αυτό τό ξέρουν οι ταγοί
καί οι εθνοσωτήρες
καί σέ μεταχειρίζονται
όπως τίς κακομοίρες.

Σκεφτείτε, άχ λεβέντες μου,
νά σέ λυπούνται εκείνοι
πού όταν περνάνε, ο Λαός
αρμόζει νά τούς φτύνει.

Οποία η κατάντια μας
κι ο ωχαδελφισμός μας
ρωτώντας τόν καθρέφτη μας
ποιός είν’ ο εαυτός μας.

Ανατολίτες, αδαείς,
κλαίμε γιά μιάν θεσούλα
όπως εις τόν προαγωγό
η πόρνη καί η τσούλα.

Όμως τό κλάμα δέν μπορεί
νίκες νά κατορθώσει.
Τό μόνο είναι σίγουρο
ότι θά σέ σκοτώσει.

Μήν κλαίς παραπονιάρικα
οι τέσσαρες μάς πάνε.
ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΟΥΣ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ
ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ‘ΝΑΙ.
……………………………………………..
…………………………………………….
Τό δάκρυ καί τό παράπονο
δέν φέρνουνε ποτέ τήν νίκη.
Έρχονται πάντα
καί μέ συνέπεια, μετά τήν ήττα.