ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ

Ήδη με προηγούμενες νομοθετικές παρεμβάσεις και κυρίως με τους νόμους Μητσοτάκη – Σιούφα (Ν. 2084/1992) και Σημίτη – Ρέππα (Ν. 3029/2002), τους πιο σκληρούς και αντιασφαλιστικούς μέχρι σήμερα νόμους στην ΕΕ, κυρίως στο ζήτημα της μείωσης των συντάξεων, περιθώρια για άλλες νομοθετικές παρεμβάσεις δεν υπάρχουν, αφού το σύστημα στο σύνολό του έχει μετατραπεί σε μόνιμη δεξαμενή παραγωγής φτωχών συνταξιούχων στο παρόν και στο μέλλον.

Σήμερα, επτά στους δέκα συνταξιούχους στην πατρίδα μας λαμβάνουν σύνταξη κάτω των 600 ευρώ. Η φτώχεια ανάμεσα στους συνταξιούχους θα διευρυνθεί περαιτέρω από την 1/1/2008, αφού με τον Ν. 3029/2002, όπως προαναφέραμε, ακραίας νεοφιλελεύθερης φιλοσοφίας, λόγω του νέου τρόπου υπολογισμού των συντάξεων που θεσπίζει, θα οδηγήσει σε δραστική μείωση των συντάξεων στο μέλλον για τους συνταξιούχους του Δημοσίου, του Στρατού, των Σωμάτων Ασφαλείας, των ΔΕΚΟ και των τραπεζών. Γι’ αυτό, είχα καλέσει έγκαιρα τα κόμματα της Αριστεράς και τα συνδικάτα δημοσίου και ιδιωτικού τομέα να αντιδράσουν σθεναρά για να αποτρέψουν την ψήφιση και την υλοποίηση του συγκεκριμένου συνταξιοκτόνου ως προς τις βασικές του διατάξεις νόμου.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι ανεξάρτητα από τη συμμετοχή ή όχι των κομμάτων της Αριστεράς και των συνδικάτων στον διάλογο, όλοι πρέπει να αγωνισθούμε, προκειμένου να αποτραπεί οποιαδήποτε άλλη νομοθετική παρέμβαση σε θεσμικά ζητήματα (όρια ηλικίας, μείωση συντάξεων και άλλα), αφού το σύστημά μας δεν αντέχει άλλους φτωχούς, μισθωτούς, συνταξιούχους και πολίτες. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, στην παρούσα φάση ο αγώνας θα πρέπει να επικεντρωθεί άμεσα στις πιο κάτω κατευθύνσεις:

1 Στην άμεση αναστολή της συγκεκριμένης ρυθμίσεως του νόμου Ρέππα, που από 1/1/2008 μειώνει τη σύνταξη σε αρκετές χιλιάδες ασφαλισμένους.

2 Στην άμεση συγκρότηση επιτροπής με επικεφαλής τον ίδιο τον κ. Γκαργκάνα, που θα ελέγξει τη διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων από το 1951 μέχρι σήμερα (δέσμευση αποθεματικών, άτοκη κατάθεση αυτών ή έντοκη κατάθεση με χαμηλό επιτόκιο, σκάνδαλα χρηματιστηρίου και ομολόγων κ.ο.κ.), προκειμένου να αποδοθούν τα χρήματα, έντοκα και αναδρομικά στα ασφαλιστικά ταμεία.

3 Την αυστηρή τήρηση των υποχρεώσεων της κυβέρνησης ως προς την απόδοση του 1% του ΑΕΠ, την εξόφληση των οφειλών των κρατικών οργανισμών προς τα ασφαλιστικά ταμεία, την αύξηση τουλάχιστον στο διπλάσιο της κρατικής ενίσχυσης προς το ΙΚΑ, καθώς και θέσπιση ανάλογης κρατικής ενίσχυσης προς τα άλλα ασφαλιστικά ταμεία.

4 Τη δημιουργία ενός νέου αποθεματικού από τη φορολόγηση του λεγόμενου “νέου πλούτου” (προϊόντα ιδιωτικοποιήσεων, χρηματιστηριακών συναλλαγών, τραπεζικών εργασιών, υπεραξίας ακινήτων, μετοχών, ομολόγων και άλλων αξιών με διαφανείς διαδικασίες διαχείρισής του).

5 Εξεύρεση άλλων πόρων για τη στήριξη του κοινωνικού κράτους από πόρους της ΕΕ.

Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί να γίνει μια ειλικρινής συζήτηση για την επίλυση του χρονίζοντος και σοβαρού προβλήματος του ασφαλιστικού ζητήματος της πατρίδας μας. Και προπάντων, δεν πρέπει να επιτρέψουν τα συνδικάτα και τα κόμματα της Αριστεράς, είτε με τη συμμετοχή τους στον διάλογο είτε με την απουσία τους, την ψήφιση νομοθετικών ρυθμίσεων που θα στοχεύουν τους νέους και τις γυναίκες της Ελλάδος, για τους οποίους και ορισμένες άλλες κυβερνήσεις στην ΕΕ και προσφάτως δυστυχώς και κάποιοι μιμητές τους στην Ελλάδα προετοιμάζουν ένα ιδιότυπο κοινωνικό apartheid, στερώντας τους δικαιώματα στην εργασία και την κοινωνική ασφάλιση, προκειμένου να δοθεί μια συγκυριακή και αμφίβολης σκοπιμότητας λύση στο ασφαλιστικό ζήτημα.