Τα πάντα θυσία στο ευρώ;

Μας προβληματίζει όμως αυτή η σπουδή της κυβέρνησης να επιλύσει ένα μη επείγον πρόβλημα, τη στιγμή που τόσα και τόσα επείγοντα θέματα περιμένουν από καιρό να ασχοληθεί κάποιος κυβερνητικός αξιωματούχος με την επίλυσή τους. Κατεπειγόντως ενασχόληση με το Ασφαλιστικό, ενώ ακόμη δεν έχει χτυπήσει «κόκκινο». Και φυσικά δεν θα ήταν λύση να το αφήσουμε να καταρρεύσει, αλλά έχουμε χρόνο να το δούμε και να το μελετήσουμε με ψυχραιμία. Κοινωνικά θέματα τεραστίου ενδιαφέροντος, όπως είναι το Ασφαλιστικό, δεν αντιμετωπίζονται υπό το κράτος πανικού και με πιεστικά χρονοδιαγράμματα. Ο πανικός και η πίεση του χρόνου οδηγούν σε λάθος λύσεις. Και στο Ασφαλιστικό τα λάθη θα είναι μοιραία για όλους μας, καθώς σχεδόν όλοι κάποια μέρα θα βρεθούμε συνταξιοδοτούμενοι.

Στα γρήγορα και χωρίς μεγάλη δημοσιότητα καταρτίστηκε η «Επιτροπή Σοφών» (ή Επιτροπή Αναλυτή) για να μελετήσει το θέμα. Δεν έχω τίποτε με τους «σοφούς» αυτούς, αλλά μένω κατάπληκτος με τη «σοφία» τους, που κατέληξε σε παιδαριώδεις εισηγήσεις. Βρήκαν οι «σοφοί» τη λύση. Μείωση των συντάξεων και τελειώσαμε! Χωρίς να μελετήσουν ή να προβληματιστούν πάνω στις επιπτώσεις (κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές) που θα έχει η υλοποίηση του μέτρου αυτού. Οι «σοφοί» της Επιτροπής Αναλυτή θεώρησαν, καθώς φαίνεται, τους συνταξιούχους κοινωνικό βάρος και αποφάνθηκαν ότι είναι συμφέρον να πεταχτούν στον Καιάδα. Στα γρήγορα η κυβέρνηση, με τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, έθεσε το Ασφαλιστικό και την επίλυσή του ως πρώτη προτεραιότητά της. Στα γρήγορα ο υπουργός Απασχόλησης κάλεσε τους ενδιαφερόμενους φορείς για διάλογο πάνω στο θέμα αυτό, χωρίς να τους δώσει τον χρόνο να μελετήσουν, να σκεφτούν και να προβληματιστούν. Γιατί τόση βιασύνη, κύριε πρωθυπουργέ, για τη μεταρρύθμιση ενός καθεστώτος με τεράστιες κοινωνικές προεκτάσεις; Ποιες δυνάμεις σάς πιέζουν για τη μεταρρύθμιση αυτή;

Σημειώνουμε ότι πιέσεις για τη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού ασκεί η ΕΕ, με τον αρμόδιο για τα δημοσιονομικά επίτροπο Χοακίν Αλμούνια, στα κράτη που εμφανίζουν υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα και υψηλό δημόσιο χρέος. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και η Ελλάδα. Πιέσεις επίσης ασκεί και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για τη μείωση των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Οι πιέσεις αυτές της ΕΕ και της ΕΚΤ δεν πηγάζουν από κανένα ενδιαφέρον των κοινοτικών αξιωματούχων για τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης των δεινώς δοκιμαζόμενων συνταξιούχων, αλλά από τη λατρεία τους προς το ευρώ. Φοβούνται ότι τα ελλείμματα και το υψηλό δημόσιο χρέος εξασθενίζουν τη θέση του ευρώ στο διεθνές νομισματικό σύστημα. Θέλουν να εδραιώσουν την ισχύ του ευρώ πάση θυσία. Και δεν ενδιαφέρονται εάν τα μέτρα που προτείνουν για τον σκοπό αυτόν είναι από οικονομική άποψη σωστά, αν εξυπηρετούν την κοινωνία και αν βρίσκονται μέσα στο πλαίσιο των σκοπών που καλείται να υπηρετήσει ένα νόμισμα. Βλέπουν τη λειτουργία του ευρώ ως επενδυτικού νομίσματος, μόνο που αποκλειστικός τους σκοπός είναι η σταθερότητα της ισοτιμίας του, που κατ’ αντανάκλασιν θα παρέχει σταθερότητα και στους πάσης φύσεως και παντός σκοπού επενδυτές. Και θέλουν τα πάντα να γίνονται θυσία για τη σταθερότητα του ευρώ. Και με την προβολή κάθε εύλογης και πείθουσας δικαιολογίας. Η κοινωνική διάσταση της λειτουργίας του νομίσματος δεν τους απασχολεί. Το αν θα θυσιαστούν ύψιστα κοινωνικά αγαθά στον βωμό της νομισματικής σταθερότητας είναι για τους «τεχνοκράτες» αυτούς εντελώς αδιάφορο.

Επιθυμούν μόνο να δουν το ευρώ να αναγνωρίζεται ως ασφαλές καταφύγιο του μεγάλου κεφαλαίου. Επενδυτικού και κερδοσκοπικού. Αυτές οι πιέσεις φαίνεται ότι έχουν προκαλέσει τη βιασύνη και τον πανικό της κυβέρνησης να βρει εδώ και τώρα λύση στο ασφαλιστικό μας πρόβλημα. Κάτω από την πίεση αυτή βρίσκεται και η συνταγή για την επίλυσή του, την οποία αξιοποίησαν δεόντως οι «σοφοί» της Επιτροπής Αναλυτή και την οποία θα αξιοποιήσει μελλοντικά και η κυβέρνηση! Απλώς όλη η προσπάθεια εντοπίζεται τώρα στο να βρεθεί η λογικοφανής αιτιολογία που να εμφανίζει τη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού ως επείγουσα και κοινωνικώς και οικονομικώς αναγκαία! Η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης το απαιτεί, για να απορροφηθούν όσο

γίνεται οι κοινωνικοί κραδασμοί.

Στον βωμό του ευρώ μέχρι τώρα θυσιάστηκε η ευημερία της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων, δημιούργησαν την «αειφόρο» λιτότητα και έσπρωξαν στην υπερχρέωση και στη φτώχεια όλους τους χαμηλοεισοδηματίες. Ενώ τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων σπρώχτηκαν προς τα πάνω. Στον βωμό του ευρώ θυσιάστηκαν (και θυσιάζονται) οι εξαγωγές των ασθενών οικονομιών που μετέχουν στην ΟΝΕ και μαζί με τις εξαγωγές θυσιάστηκε και η απασχόληση (από τον περιορισμό της εξαγωγικής ζήτησης) και φούντωσε η ανεργία. Στον βωμό του ευρώ θυσιάστηκαν τα εθνικά νομίσματα και αυτή η νομισματική μεταρρύθμιση έφερε τη μεγάλη ακρίβεια στην αγορά, που με τη σειρά της οδήγησε στην εξαθλίωση πολλές κατηγορίες πολιτών. Στον βωμό του ευρώ θυσιάστηκε το κυριαρχικό δικαίωμα κάθε κράτους της Ευρωζώνης να καθορίζει τη νομισματική του πολιτική ανάλογα με τις εξελίξεις (και τα συμφέροντα) της οικονομίας του. Στον βωμό του ευρώ θυσιάστηκε το κοινωνικό κράτος και η δημόσια περιουσία για την κάλυψη των ελλειμμάτων και τη μείωση του δημοσίου χρέους. Δηλαδή για ένα νόμισμα ασταθές και με φθίνουσα αγοραστική δύναμη θυσιάσαμε την ευημερία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και την ανάπτυξη. Και τώρα μας ζητάνε να θυσιάσουμε και τα κεκτημένα με αγώνες συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα! Για τους εργαζομένους «Μινώταυρος» το ευρώ και «Πύθος των Δαναΐδων» η παγκοσμιοποίηση. Και ποιος ξέρει στο μέλλον τι άλλα ακόμη θα ζητήσουν η ΕΕ και η

ΟΝΕ να θυσιαστούν, εν ονόματι της σταθερότητας του ευρώ. Και για όλα αυτά τον λογαριασμό τον πληρώνει ο εργαζόμενος. Και η κερδοφορία των κάθε λογής επενδυτών θριαμβεύει. Καμιά ηθική δεν έχει διατηρηθεί στις κοινωνικές σχέσεις. Αυτό παρατηρείται όταν η έννοια της Δικαιοσύνης, ως θεμέλιου λίθου της κοινωνικής συμβίωσης και της κοινωνικής συνοχής, τίθεται στο περιθώριο και θεοποιείται το κέρδος και ο αδικαιολόγητος πλουτισμός.

Εκεί στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη θα πρέπει κάποιος να πει στους υψηλά αμειβόμενους «εμπειρογνώμονες» και «τεχνοκράτες» της ΕΕ και της ΕΚΤ ότι το χρήμα δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι κοινωνικό αγαθό και ως τέτοιο πρέπει να εξυπηρετεί το σύνολο της κοινωνίας. Εφευρέθηκε και καθιερώθηκε για να εξυπηρετεί τον άνθρωπο ως μέσο συναλλαγών και απόκτησης αγαθών και υπηρεσιών και ως μέσο σύγκρισης της αξίας κάθε είδους του υλικού κόσμου. Και πρέπει να διαχέεται προς όλους τους πολίτες μέσα από την αμοιβή της εργασίας και ως εισόδημα μέσα από την αναδιανεμητική λειτουργία του κρατικού προϋπολογισμού (φορολογία για τη διατήρηση του κοινωνικού κράτους). Είναι αδιανόητο το χρήμα να μην υπηρετεί την υπέρτατη αρχή της κοινωνικής συνοχής και να καλούνται συνεχώς οι εργαζόμενοι να στηρίζουν τη σταθερότητα του χρήματος με θυσίες, για να μπορούν άνετα να θησαυρίζουν ελάχιστοι οικονομικά ισχυροί. Σε τέτοιες περιπτώσεις το χρήμα παύει να είναι κοινωνικό αγαθό και μετατρέπεται σε όργανο εξυπηρέτησης μιας τάξης ανθρώπων και μάλιστα ολιγομελούς. Τότε το χρήμα γίνεται ταξικό όργανο. Εκφυλιστικό φαινόμενο μιας ανισόρροπης κοινωνίας. Με όλα αυτά τα μέτρα που πιέζουν για υλοποίηση, οι λάτρεις του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποιημένης αγοραίας οικονομίας και με όλες τις θυσίες που απαιτούν η ΕΕ και η ΟΝΕ από τους ευρωπαίους εργαζομένους, το ευρώ ολισθαίνει με μαθηματική ακρίβεια προς τον κατήφορο της μετατροπής του σε ταξικό χρήμα.

Αν πρόκειται εν ονόματι της σταθερότητας του ευρώ να οικοδομήσουμε μια ασταθή κοινωνία, χωρίς δικαιοσύνη, ισονομία και κοινωνική γαλήνη, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε στους ηγέτες της ΕΕ και τους ιθύνοντες της ΟΝΕ να καταλάβουν ότι οι λαοί της Ευρώπης δεν ανέχονται να στηρίζουν εσαεί ένα ταξικό χρήμα, που καταλήγει σε λίγα θησαυροφυλάκια. Είναι προτιμότερο οι Ευρωπαίοι να φάνε το ευρώ και όχι το ευρώ να φάει τους Ευρωπαίους! Και τελικά αυτό θα γίνει. Οι λαοί της Ευρωζώνης, αγανακτισμένοι από τις συνεχείς θυσίες που δεν έχουν τελειωμό, θα στείλουν στα σπίτια τους τους ευρωλάτρεις πολιτικούς και θα αναδείξουν στην ηγεσία πολιτικούς με ανθρώπινα συναισθήματα. Πολιτικοί ηγέτες των ευρωπαϊκών σαλονιών και των ομαδικών φωτογραφιών που προκαλούν το λαϊκό αίσθημα δεν θα πρέπει να έχουν θέση στο πολιτικό μας σύστημα. Θέλουμε ηγέτες που να υπηρετούν αποκλειστικά και μόνο ένα ανθρωποκεντρικό πολιτικό σύστημα. Που να σκύβουν με συμπόνια πάνω στα προβλήματα των κοινωνικά και οικονομικά αδύναμων πολιτών. Θέλουμε πολιτικούς ηγέτες οικοδόμους της «υπέρ των αδυνάτων πολιτείας». Και όχι προσκυνητές των οικονομικά ισχυρών. Αυτά ας τα έχει υπόψη του και ο ημέτερος πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, για να προγραμματίσει το μεταρρυθμιστικό του έργο και να του δώσει τη σωστή κατεύθυνση. Οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν αρκετά ταλαιπωρηθεί. Τους αξίζει μια καλύτερη μεταχείριση!