Ρήγμα Βενιζέλου με τους συνδικαλιστές!
Η ρήξη με τα συνδικάτα είναι προφανές πως, σε ενδεχόμενη εκλογή του κ. Βενιζέλου στο αξίωμα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, προοιωνίζεται εσωκομματικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις και βεβαίως, το πιο σοβαρό, την εκ των πραγμάτων αρνητική στάση που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες θα τηρήσουν απέναντι σε οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές που θα θελήσει να προωθήσει ο νέος πρόεδρος.
Και ενώ από το 1996 έως και τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είτε για λόγους «κομματικού πατριωτισμού» είτε για καθαρά ιδιοτελείς λόγους δεν αντέδρασαν (σ.σ.: με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις) σε μέτρα και νόμους σε βάρος των συμφερόντων των εργαζομένων, η διαφορά στην τωρινή αναμέτρηση είναι κρίσιμη πολιτικά: Το συνδικαλιστικό κίνημα κινήθηκε το 1996 με όρους κορυφής, ενώ τώρα, μόλις πέντε μέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές, συνεδρίασαν οι πρωτοβάθμιες οργανώσεις (σωματεία) και στις διαδικασίες αυτές διαμορφώθηκαν θέσεις πως ως «μηνύματα» έφτασαν και στην κορυφή των Συνδικάτων. Έτσι η λεγόμενη «βάση» προηγήθηκε των τελικών τοποθετήσεων των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που όμως, παράλληλα, λάμβαναν τις δικές τους αποφάσεις.
Το ρήγμα μεταξύ του κ. Βενιζέλου και των Συνδικάτων ξεκίνησε με «ονομαστικές» αντιπαραθέσεις, όταν δηλαδή ο κ. Βενιζέλος συγκρούστηκε με το μέλος του ΠΓ του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρόεδρο της ΓΣΕΕ κ. Χρ. Πολυζωγόπουλο, μετά με τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ Σπ. Παπασπύρο, τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλο και επεκτάθηκε στο σύνολο των ηγεσιών, καθώς η φράση «αυτοί που μιλάνε σήμερα είναι όσοι είχαν, επί Α. Παπανδρέου, φτιάξει κόμματα που δεν ευδοκίμησαν». Μετά μίλησε για «επαγγελματίες συνδικαλιστές», θέτοντας στο στόχαστρο σχεδόν το σύνολο των σημερινών εκπροσώπων. Και ο «πόλεμος άναψε» με τους συνδικαλιστές να αντεπιτίθενται, κατηγορώντας τον υποψήφιο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για «επιδερμική στάση στη διάρκεια που είχε την εποπτεία του τομέα Κοινωνικής Πολιτικής», να υπενθυμίζουν τη στάση που τήρησε στην αμφιλεγόμενη στάση της ΠΑΣΚΕ με «τη μεταρρύθμιση» στον ΟΤΕ, στη συνταγματική αναθεώρηση και σε άλλα πολλά…
Σημειώνεται πως από την πλευρά των συνδικαλιστών της
ΠΑΣΚΕ χαρακτηρίζεται ως «άκρως απογοητευτική» η συγκέντρωση συνδικαλιστών που ο κ. Βενιζέλος διοργάνωσε στην Ελευσίνα την περασμένη Τετάρτη και ερμηνεύεται το γεγονός πως η επιρροή της «αντίπαλης» πλευράς στα Συνδικάτα είναι μηδαμινή.
Η σύγκρουση Βενιζέλου – συνδικαλιστικών ηγεσιών κορυφώθηκε με την επίσημη πια τοποθέτηση των «5» προέδρων (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΣΕΤΕΣ-ΓΣΕΒΕΕ-ΓΕΣΑΣΕ) οι οποίοι σε συνέντευξη Τύπου τοποθετήθηκαν ανοικτά υπέρ της υποψηφιότητας του κ. Γ. Παπανδρέου. Και είναι ευνόητο πως στους μαζικούς αυτούς κοινωνικούς φορείς η πολιτικο-συνδικαλιστική επιρροή των προέδρων αυτών στη πλειοψηφία των μελών που πρόσκεινται στη συνδικαλιστική έκφραση του ΠΑΣΟΚ είναι καταλυτική.
Υπενθυμίζεται πως οι «5» πρόεδροι κατέθεσαν κοινή πολιτική «πλατφόρμα» προς συζήτηση στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ με προοπτική την εκπροσώπηση του κόσμου της εργασίας, της νεολαίας, των αγροτών, των μικρομεσαίων επαγγελματιών: «να γίνει και πάλι, ο εκφραστής των μη προνομιούχων ελλήνων».
Κατά την ίδια συνέντευξη Τύπου κατατέθηκαν 10 θέσεις που θα εξυπηρετούν τον πολιτικό στόχο για «νίκη των δυνάμεων της κοινωνίας» – θέσεις «που απέχουν από λογικές στρογγυλέματος και συμβιβασμών που παράγουν σύγχυση και αντιφάσεις και οδηγούν τον διάλογο μακριά από την πραγματική ουσία των ζητημάτων.
Οι θέσεις αυτές
είναι οι ακόλουθες:
1η: Η κατανόηση των αιτιών της εκλογικής ήττας προϋπόθεση για μια ελπιδοφόρα προοπτική.
2η: Να υπερβούμε την κρίση και τ’ αδιέξοδα της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Το όνομα του ΠΑΣΟΚ είναι η ψυχή του.
3η: Η πολιτική στο προσκήνιο – Όχι στις τεχνικές και τους τεχνικούς της εξουσίας. Όχι στους πολιτικούς managers και στους πρωταθλητές της τηλεθέασης.
4η: Ν’ ανακτήσουμε την ηγεμονία στην κοινωνία και την πολιτική ηγεμονία στην ευρύτερη Αριστερά.
5η: Το ΠΑΣΟΚ είναι κίνημα έκφρασης και στήριξης των μη προνομιούχων Ελλήνων.
6η: Να προσδιορίσουμε την ταυτότητα της σύγχρονης, δημοκρατικής και ανατρεπτικής αριστερής πολιτικής.
7η: Δίκαιη κοινωνία – Ολόκληρη κοινωνία το πρόσταγμα που μας εμπνέει και μας κινητοποιεί.
8η: Δημοκρατική, ομόσπονδη, πολυπολιτισμική, κοινωνική Ευρώπη.
9η: Η Ελλάδα του μέλλοντος χρειάζεται Εθνική, Κοινοτική Συμφωνία.
10η: Κόμμα κάθετης δημοκρατικής δομής και «ιεραρχίας», με οριζόντια δικτυακή ανάπτυξη, μπορεί ν’ ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις. Κόμμα, ισχυρός ιμάντας αμφίδρομης μεταφοράς ιδεών και τάσεων.