Ο Βενιζέλος βουλιάζει σιγά σιγά στον βάλτο του «εκσυγχρονισμού»
Ακόμη χειρότερα γι’ αυτόν, τα εκφυλιστικά φαινόμενα αυτής της χωρίς φραγμούς προσωπικής αναμέτρησης έχουν απογοητεύσει μεγάλο μέρος του κόσμου του ΠΑΣΟΚ, που πιθανότατα δεν θα πάει στις κάλπες να ψηφίσει. Μοναδική όμως ελπίδα του Βαγ. Βενιζέλου να κάνει κάτι είναι να πάνε πολλοί να ψηφίσουν ώστε να αξιοποιήσει το κύρος που έχει στους ευρύτερους κύκλους των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και το οποίο πραγματικά είναι μεγάλο. Στους στενούς όμως οπαδούς και στα μέλη του ΠΑΣΟΚ έχει πια διαμορφωθεί συντριπτικός συσχετισμός υπέρ του Γ. Παπανδρέου, πράγμα που πρακτικά σημαίνει πως όσο λιγότεροι πάνε να ψηφίσουν τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ήττα του Βαγ. Βενιζέλου. Σε μια τέτοια περίπτωση απειλείται να προσλάβει διαστάσεις συντριβής.
Οι καιροσκόποι
τον εγκαταλείπουν
Παράλληλα, έτσι που διαμορφώνεται και δείχνει να παγιώνεται ο συσχετισμός δυνάμεων, όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που κρατούσαν καιροσκοπική στάση για να προσκολληθούν στον διαφαινόμενο νικητή τάσσονται σιγά σιγά με τον Γ. Παπανδρέου, όπως έκανε ήδη η Βάσω Παπανδρέου στη συγκέντρωση στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Σπόρτινγκ.
Τα ίδια κάνει και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, τα ίδια έκανε και ο Θ. Πάγκαλος. Μόνο ο Π. Ευθυμίου και η Άννα Διαμαντοπούλου δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει δημόσια τη θέση τους, αλλά πολύ δύσκολα πλέον θα ταχθούν υπέρ του Βαγ. Βενιζέλου.
Αλγεινή εντύπωση πάντως έχει προκαλέσει η απύθμενα οπορτουνιστική στάση του Μίμη Ανδρουλάκη και της Μαρίας Δαμανάκη. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ερχόμενος σε σύγκρουση με τα αισθήματα της πλειοψηφίας των οπαδών του ΠΑΣΟΚ, τους μάζεψε το 2004 από τον «κάλαθο των αχρήστων» της Αριστεράς, η οποία τους είχε περιθωριοποιήσει, και τους έκανε με το ζόρι βουλευτές, στην ίδια κατηγορία με τον Μάνο και τον Ανδριανόπουλο, μέσω του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Ιδίως τη Δαμανάκη την είχε και σε θέση συνεχούς προβολής.
Και όμως, οι αχάριστοι αντί να μη διστάσουν καθόλου να ταχθούν με το μέρος του όταν ξέσπασε η κρίση ηγεσίας και να αποτελούν έστω την «αριστερή» πτέρυγα της ομάδας του Γιώργου έσπευσαν και οι δύο να αποστασιοποιηθούν! Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ακόμη δεν έχουν ταχθεί δημόσια υπέρ του Γ. Παπανδρέου, παρ’ όλο που ο Μίμης Ανδρουλάκης έκανε ήδη την «πολιτική κωλοτούμπα» και από εκεί που τη νύχτα των εκλογών ήθελε να αλλάξουν όλα τώρα διαπιστώνει τα θανάσιμα λάθη του… Βενιζέλου!
Αιχμάλωτος των σημιτικών
Η ουσία είναι πως ο Βενιζέλος μετά το στρατηγικό λάθος που τον έκαψε πολιτικά, το ότι πήγε δηλαδή και συναντήθηκε με τον Σημίτη τη Δευτέρα των εκλογών με αποτέλεσμα να αποξενωθεί αμέσως από την πλειοψηφία των μελών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ που δεν είναι με τους αλήστου μνήμης «εκσυγχρονιστές», αιχμαλωτίστηκε σε έναν κύκλο που τον οδηγεί πια από το ένα τακτικό λάθος στο άλλο.
Καθώς αυτοί οι άνθρωποι είναι Δεξιοί στην ουσία της ιδεολογίας τους, ώθησαν έπειτα από λίγες μέρες τον Βενιζέλο στο να εκχωρήσει στον Παπανδρέου τον τίτλο του «Αριστερού» (αν είναι δυνατόν!) και ο ίδιος ο Βενιζέλος να επικρίνει διαρκώς τον Γιώργο ότι θέλει ένα «ιδεολογικά καθαρό ΠΑΣΟΚ» που θα είναι όμως… λίγο μεγαλύτερο από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ!
Πρόκειται περί απίστευτων πολιτικών ανοησιών δεξιών εγκεφάλων. Προώθησαν μάλιστα, μέσω των ανθρώπων τους στο «Βήμα» και στα «Νέα», μια χολερική αρθρογραφία γύρω από το πόσο μεγάλη καταστροφή θα ήταν για το ΠΑΣΟΚ αν έκανε αριστερή στροφή – αν κάνει δηλαδή αυτό που ζητάει σύσσωμη η βάση του και η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας!
Μέχρι που επιστράτευσαν μια φαιδρή ανάλυση, πως δήθεν καταστράφηκε το Εργατικό Κόμμα της Αγγλίας μόλις έστριψε προς τα αριστερά το 1979, χωρίς όμως να πουν ότι μέχρι τότε είχε ακολουθήσει μια τόσο δεξιά γραμμή που όχι μόνο το «μούτζωσαν» οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα το 1979, αλλά και η δεξιά του πτέρυγα είχε σηκώσει τόσο πολύ κεφάλι λόγω της δεξιάς γραμμής ώστε… έφυγε από το κόμμα και πήγε στην κεντροδεξιά, τους φιλελεύθερους και πήραν το… 25% των ψήφων!
Ο Γιώργος «Αριστερός»,
ο Βαγγέλης «Δεξιός»
Με αυτές τις ανοησίες των «εκσυγχρονιστών» συμβούλων του όμως, ο Βενιζέλος αυτοπεριορίστηκε στον ρόλο του εκφραστή της «Δεξιάς», δήθεν «μεγάλης» και «πλειοψηφικής» πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ, κάνοντας ένα ανέλπιστο δώρο στον Παπανδρέου.
Μπορεί να ήταν υπουργοί του Σημίτη και ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος, αλλά προφανώς στη συνείδηση όλων των Ελλήνων ο Γιώργος ήταν δέκα φορές περισσότερο ταυτισμένος με τον Σημίτη απ’ όσο ο Βαγγέλης. Αυτό τόσο εξαιτίας του ρόλου που είχε παίξει ο Γ. Παπανδρέου στην εκλογή του Σημίτη ως πρωθυπουργού όσο και λόγω του γεγονότος ότι στα εθνικά θέματα Σημίτης και Παπανδρέου είχαν γίνει συνώνυμο της πιο ενδοτικής γραμμής και στα ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό και στις σχέσεις υποτέλειας προς την Αμερική κ.λπ. Επιπλέον, τον Γιώργο Παπανδρέου είχε ορίσει πραξικοπηματικά ο Σημίτης διάδοχό του και όχι φυσικά τον Βαγ. Βενιζέλο.
Είναι απορίας άξιο πώς μετά απ’ όλα αυτά κατόρθωσε ο Βαγ. Βενιζέλος να θεωρείται αυτός απολογητής της πολιτικής του Σημίτη και ο Γιώργος Παπανδρέου να είναι ο… «αντάρτης» (!) που απορρίπτει και καταδικάζει τον «καθεστωτισμό» των κυβερνήσεων Σημίτη!
Πώς την «πάτησε» τόσο τραγικά ένας όντως ευφυής άνθρωπος σαν τον Βενιζέλο; Πώς του την έφερε έτσι σε ένα τόσο κορυφαίο θέμα ένας άνθρωπος σαφώς μετριότερων ικανοτήτων, όπως είναι ο Γ. Παπανδρέου; Θα πρέπει να προβληματιστεί σοβαρά γιʼ αυτό ο Βαγ. Βενιζέλος και να συνειδητοποιήσει ότι οι πολιτικές επιλογές, και η εκ των προτέρων επίγνωση των συνεπειών τους, έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από την προσωπική ευφυΐα.
Το «εγώ» είναι γραμμή
δίχως αύριο
Τα γεγονότα απέδειξαν ότι ο Βαγ. Βενιζέλος, παρότι ήταν ο μοναδικός αδιαφιλονίκητος διεκδικητής της προεδρίας από τον Γ. Παπανδρέου και παρότι ήταν αποφασισμένος να θέσει θέμα ηγεσίας αμέσως μετά την ήττα -και σωστά έκανε- δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένος για έναν ανοιχτό προεκλογικό αγώνα. Μάλλον νόμιζε ότι ο Γιώργος θα παραιτηθεί και θα του δώσει την εξουσία στο πιάτο.
Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί δεν είχε απολύτως κανένα επεξεργασμένο πρόγραμμα και σχέδιο κινήσεων που να το υπηρετεί με στόχο να πείσει τις εκατοντάδες χιλιάδες μέλη, οπαδούς και ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ με τρόπο τέτοιο που να τους κινητοποιήσει να προσέλθουν στις κάλπες για να τον υπερψηφίσουν.
Αυτός εισήγαγε τον όρο «το όλον ΠΑΣΟΚ», το οποίο φιλοδοξούσε να εκφράσει, αλλά με τις άστοχες πολιτικές κινήσεις του κατάφερε σε ένα μόνο εικοσιτετράωρο να έχει κόψει τις γέφυρες επικοινωνίας με όλες τις πτέρυγες του ΠΑΣΟΚ πλην των «εκσυγχρονιστών» – κι αυτών όχι όλων!
Ελλείψει προγράμματος εστίασε όλη του την εκστρατεία στο ότι αυτός μπορεί να νικήσει τον Καραμανλή, πράγμα απολύτως σωστό κατʼ αρχάς και το οποίο του το αναγνωρίζει ακόμη η πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Παραγνώρισε όμως τη «λεπτομέρεια» ότι οι εκλογές μόλις έγιναν και το ΠΑΣΟΚ τις έχασε, πράγμα που σημαίνει ότι σʼ αυτήν τη συγκυρία έπρεπε να πείσει τους ΠΑΣΟΚτζήδες ότι είναι καταλληλότερος για αρχηγός του κόμματος επίσης! Σε αυτό το πεδίο απέτυχε παταγωδώς.
Το χειρότερο είναι ότι η γραμμή «ψηφίστε με γιατί είμαι ο καταλληλότερος να νικήσω τον Καραμανλή» είναι μια γραμμή που αποτελεί βάση εφόρμησης σε περίπτωση νίκης, αλλά συνιστά γραμμή αυτοκαταστροφής σε περίπτωση ήττας. Είναι γραμμή δίχως αύριο.
Αν πας μόνο με τη γραμμή «εγώ μπορώ να νικήσω τον Καραμανλή» και χάσεις από τον Γιώργο Παπανδρέου, τον οποίο έχει κατατροπώσει ήδη τρεις φορές ο Καραμανλής, τότε δεν σου μένει κανένας εσωκομματικός σύμμαχος μετά την ήττα! Δεν μπορείς να πας πουθενά.
Περιμένοντας τη νέα κρίση
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αν το ΠΑΣΟΚ συντριβεί πάλι στις ευρωεκλογές μετά από ενάμιση χρόνο, θα ξεσπάσει νέα κρίση ηγεσίας στην αναμενόμενη περίπτωση εκλογής του Γ. Παπανδρέου και πάλι ως προέδρου του κόμματος.
Στην πραγματικότητα το ΠΑΣΟΚ θα πέσει σε ακόμη βαθύτερη κρίση από τη σημερινή, αν ο Γ. Παπανδρέου δεν αλλάξει ριζικά πολιτική σε σχέση με αυτή που ο ίδιος χάραζε αυτά τα τριάμισι χρόνια. Η πολιτική του ήταν εντελώς Δεξιά, παρά τον σημερινό χαρακτηρισμό του ως δήθεν «Αριστερού». Ας μη γελιόμαστε, τον Γ. Παπανδρέου θα τον βγάλει πρόεδρο το «ανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ, το οποίο αυτός μέχρι τώρα περιφρονούσε βαθύτατα και ήθελε ουσιαστικά να το εξαφανίσει!
Αυτή είναι μια μεγάλη αντίφαση και θα λυθεί πολύ σύντομα! Ή ο Γιώργος θα αλλάξει πολιτική και θα εναρμονιστεί με τα αισθήματα και τις προσδοκίες αυτών των ανθρώπων που θα τον ξαναβγάλουν πρόεδρο ή θα συνεχίσει την ίδια πολιτική που είχε μέχρι τώρα, οπότε αυτός ο κόσμος θα απογοητευθεί, θα αδρανοποιηθεί και το ΠΑΣΟΚ θα καταρρεύσει και πάλι οργανωτικά.
Τότε η επόμενη κρίση, στην οποία θα εμφανιστούν τρεις, τέσσερις ή πέντε μνηστήρες για την ανάληψη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, θα οδηγήσει σε φαινόμενα διάλυσης, ανάλογα με εκείνα που σήμερα αποσυνθέτουν το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.