Οι ανεύθυνοι

Όλοι θέτουν τους δικούς τους όρους. Κόμματα, συνδικάτα, φορείς, πολιτικά πρόσωπα παίζουν το δικό τους παιγνίδι, αδιαφορώντας αν μετά από μια δεκαετία η κρίση που θα ξεσπάσει δεν θα μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Το Ασφαλιστικό δεν είναι όμως ένα θέμα για να αποκομίσουν κόμματα και φορείς το πολιτικό τους όφελος για να αυξήσουν την εκλογική τους πελατεία να εδραιώσουν τις εξουσίες τους στα συνδικάτα.

Τους όρους λοιπόν δεν μπορούν να τους θέτουν τα μικροκομματικά συμφέροντα, αλλά η κοινή λογική και οι ανάγκες των εργαζομένων, των πολιτών.

Πριν απ’ όλα, συνεπώς, χρειάζεται ειλικρινής απογραφή:

Πρώτον: Πού βρισκόμαστε σήμερα; Μπορούν όλοι να συμφωνήσουν τουλάχιστον στη βασική αφετηρία της συζήτησης;

Δεύτερον: Να καθοριστούν οι πόροι και οι πηγές χρηματοδότησης. Να σταματήσει το πάγωμα των χρεών στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, τα «δανεικά και αγύριστα».

Τρίτον: Να ενοποιηθούν με ορθολογικά κριτήρια τα Ταμεία, χωρίς αυτό να συνεπάγεται μείωση των αποδοχών ή των δικαιωμάτων στο μέλλον.

Δεν μπορούν λοιπόν ούτε αυτά τα στοιχειώδη να συζητήσουν τα κόμματα και οι φορείς; Αποτελούν απάντηση οι αποχές, οι αποχωρήσεις, οι όροι και οι πανταχόθεν εκβιασμοί;

Φαίνεται ότι τίποτα δεν έχουμε διδαχθεί τόσα χρόνια. Για άλλη μια φορά η ανευθυνότητα, οι αντιπαραθέσεις, οι κομματικές σκοπιμότητες θα κυριαρχήσουν. Κι «αλίμονο στους νέους» ασφαλισμένους.

ΟΦΙΣ