Νέο συμβούλιο, παλιά προβλήματα

Από το καλοκαίρι του 2007 υπάρχει μια νέα πραγματικότητα στα media. Ο νόμος Ρουσόπουλου ενισχύει σε προκλητικό βαθμό την ισχύ των επιχειρηματιών, σε πλήρη αντίθεση με την προεκλογική ρητορεία (2002-04) περί βασικού μετόχου. Οι επιχειρηματίες μπορούν να ελέγχουν απευθείας 6 ραδιοφωνικούς σταθμούς σε όλη την Ελλάδα και άλλους τόσους, με κάποιο ισχυρό παρένθετο πρόσωπο, ως δύο τηλεοπτικούς, ενώ δεν υπάρχει καμία απαγορευτική διάταξη για τον Τύπο και το Internet. Στην πράξη οι ρυθμίσεις αυτές μπορεί να οδηγήσουν σε κολοσσιαίες συγχωνεύσεις για τα ελληνικά δεδομένα των ΜΜΕ. Και οι συγχωνεύσεις είναι η άλλη λέξη που χρησιμοποιούν οι επιχειρηματίες για τις απολύσεις.

Στον τομέα των πνευματικών δικαιωμάτων, καμία από τις δύο ενώσεις, δημοσιογράφων και ιδιοκτητών, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει κάνει κάποια σοβαρή προσπάθεια, για να σταματήσει την κλοπή των κειμένων. Και οι δύο πλευρές δείχνουν πως δεν τους αφορούν οι τρομερές απώλειες από τη μη καταβολή πνευματικών δικαιωμάτων.

To παράδειγμα του «Ελεύθερου Τύπου», που προώθησε προς υπογραφή από δημοσιογράφους αποκλειστικές συμβάσεις, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου για το τι μπορεί να συμβεί στον Τύπο. Οι δημοσιογράφοι δεν θεωρούνται επαγγελματίες κατοχυρωμένοι, ενώ από το περιεχόμενο της σύμβασης καταργείται η συλλογική σύμβαση εργασίας. Δεν γίνεται διαχωρισμός μεταξύ ημερήσιου και κυριακάτικου φύλλου, ενώ εντάσσει και το Internet ως προέκταση της εργασίας των ίδιων συντακτών.

Το μεγαλύτερο ζήτημα όμως είναι το δομημένο ομόλογο του ΤΣΠΕΑΘ. Είναι μια ιστορία που αφορά το παρόν και το μέλλον των εργαζομένων στα ΜΜΕ. Εκεί πρέπει να δοθούν ξεκάθαρες απαντήσεις για τα πρόσωπα, τα χρήματα, τους λογαριασμούς, τις διαμεσολαβήσεις και τους υποστηρικτές.