Αυτή την ΕΘΝΙΚΗ ΘΕΛΟΥΜΕ

Η εξήγηση είναι απλή, η Τουρκία έχει να χάσει στην έδρα της από το 1997! Και όχι μόνο την κερδίζεις μέσα στο σπίτι της αλλά και με χαρακτηριστική άνεση, απλότητα και… θέαμα. Βέβαια η τουρκική ομάδα ήταν κατώτερη των περιστάσεων, πραγματοποιώντας μια από τις χειρότερες εμφανίσεις της τα τελευταία χρόνια. Και η τεσσάρα που μας «έριξε» στον νόμο της σχετικότητας περιλήφθηκε…

Και στο ότι, μάλλον, ο «θεός» της μπάλας κοιμόταν εκείνη την ημέρα. Ας επανέλθω όμως στο παιχνίδι της Εθνικής μας. Μετά το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, όπου η ομάδα χαρακτηρίστηκε τυχερή, και την αποτυχημένη προσπάθεια συμμέτοχής της στο προηγούμενο Μουντιάλ, έπρεπε να απόδειξει πως δεν ήταν απλώς ένα πυροτέχνημα. Άρχισε μια ανανέωση που δείχνει τους καρπούς της, έχοντας καλύτερη απόδοση από παιχνίδι, σε παιχνίδι με αποκορύφωμα την μεγαλειώδη εμφάνιση μέσα στο «Αλί Σαμί Γεν». Παίζοντας στα τελευταία της παιχνίδια της ένα επιθετικό 4-3-3 με διπλό και πανέξυπνο ρόλο στον έναν από τους τρεις επιθετικούς. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι τον Αμανατίδη.

Ένα 4-3-3, όταν στο EURO ’04 στην Πορτογαλία έπαιζε κατά βάση ένα ιδιόμορφο 5-3-2. Τώρα προσπαθεί να επιβάλει το παιχνίδι της με το εναρκτήριο λάκτισμα, πράγμα άγνωστο για τις προηγούμενες Εθνικές ομάδες, στη συνέχεια ελέγχει τον ρυθμό και με μια άμυνα, κατά τη γνώμη μου μέχρι στιγμής στα προκριματικά την καλύτερη, πνίγει τον αντίπαλο με πρέσινγκ και η αυξομείωση της πίεσης γεμίζει με άγχος τον αντίπαλο. Εν ολίγοις δείχνει να ξεπερνά το μεγάλο όνομα Ζαγοράκης. Και βέβαια υπάρχουν αδυναμίες και βέβαια πρέπει να βρει ακόμη περισσότερες εφαρμογές στα συστήματα για να μπορεί να αντιπαρατεθεί και με μη ευρωπαϊκές ομάδες. Ας πάει όμως για μια φορά ακόμη στο ΕURO να προσπαθήσει να φτάσει όσο ψηλότερα μπορεί, να δημιουργήσει ακόμη περισσότερους ΕΛΛΗΝΕΣ παίχτες υψηλού επίπέδου και θα έρθει και το Μουντιάλ

Ο Κυρ-ενωσίτης