Απούσα η οικονομική πολιτική…
Το θολό τοπίο των κυβερνητικών «προτάσεων» παρακάμπτει το θεμελιώδες δικαίωμα του πολίτη να απαιτεί από την Πολιτεία τη διασφάλισή του από την αβεβαιότητα του αύριο στους τομείς της Εργασίας, της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης. Και μάλιστα όταν η τελευταία στηρίζεται στον «νόμο της ανταποδοτικότητας» και της ατομικής οικονομικής συνεισφοράς του πολίτη, στην αναγκαιότητα της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Αντ’ αυτού, οι θολές κυβερνητικές προτάσεις για ανασύνταξη του Συστήματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων εδράζονται στην ατομικιστική αντίληψη ότι το «είναι» του ανθρώπου εξαρτάται από το «έχει» του!
Και το κυριότερο: Παραβλέπεται ότι ο δημόσιος και ιδιωτικός (επιχειρηματικός) πλούτος που έχει παραχθεί -και είναι τεράστιος-, από την επαύριο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την απελευθέρωση της χώρας, χρηματοδοτήθηκε, και δη σχεδόν, δωρεάν από τα αποθεματικά, τις εισφορές δηλαδή των εργαζομένων στα ασφαλιστικά τους ταμεία!
Είναι γνωστό ότι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980 τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων παρέμεναν δεσμευμένα από την Τράπεζα της Ελλάδος με πενιχρό επιτόκιο και αποτέλεσαν τα κεφάλαια με τα οποία χρηματοδοτήθηκε δωρεάν η οικονομική ανάπτυξη της χώρας και στον δημόσιο (έργα υποδομής) και στον ιδιωτικό (επιχειρήσεις) τομέα.
Παρήχθη τεράστιος, μυθώδης, πλούτος, από τον οποίο ουδέ στο ελάχιστο επωφελήθηκαν τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων!
Το παράδοξο δε είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας (επιχειρηματικός) χρησιμοποίησε τον παραχθέντα μυθώδη πλούτο από τις αναγκαστικές χρηματοδοτήσεις εκ των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων σε προκλητικές δαπάνες διαβίωσης και κοσμικών επιδείξεων και κατ’ ελάχιστον σε νέες επενδύσεις…
Παρουσιάζεται δε το οξύμωρο σχήμα, στην Ελλάδα, να πληθύνονται οι μεγιστάνες του πλούτου, το κράτος, λόγω φοροδιαφυγής των τελευταίων και φυγάδευσης των κεφαλαίων τους στο εξωτερικό, να παραμένει φτωχό και αδύναμο να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις έναντι των πολιτών κοινωνικές υποχρεώσεις του!
Η σκανδαλώδης διαχείριση του κοινωνικού αυτού πλούτου, με την ανοχή των εκάστοτε κυβερνήσεων, από το επιχειρηματικό κεφάλαιο είχε προκαλέσει, ακόμη και την αντίδραση του «πατριάρχη της ελληνικής βιομηχανίας», Μποδοσάκη Αθανασιάδη, ο οποίος αντιμετώπιζε την αποχή από επενδύσεις των επιχειρηματιών, είτε σε περιόδους οικονομικής κρίσης είτε στις περιπτώσεις που οι κυβερνήσεις δεν ικανοποιούσαν προκλητικές απαιτήσεις τους, με την προτροπή: «Επενδύσεις, επενδύσεις και πάλι επενδύσεις…».
Όμως, οι έλληνες κεφαλαιούχοι, μεταπράτες στην ψυχολογία και την τακτική, παρέμεναν αμετακίνητοι στη ληστρική οικονομική τακτική τους!
Η κρίση που γνωρίζει σήμερα η χώρα είναι κατ’ εξοχήν οικονομική, παραγωγική. Μειώνεται διαρκώς ο αριθμός των προϊόντων που παράγονται και κατασκευάζονται στην Ελλάδα.
Το αίτημα των εργαζομένων, των ασφαλιστικών ταμείων, «απόδος μοι τα οφειλόμενα», παραμένει, διαχρονικώς επίκαιρο, διαρκώς απαιτητό, από την Πολιτεία και τους επιχειρηματίες και ευρίσκεται σε ευθεία σχέση με το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας.
Τριάντα τρία χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, και παρά την τεράστια εισροή κεφαλαίων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ουδέ καν στο βάθος του ορίζοντα δεν εντοπίζεται η Ελλάδα στο ραντεβού της με ένα σύγχρονο κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας και Αλληλεγγύης. Απουσιάζει η πολιτική στις μεγάλες της διαστάσεις, η Πολιτική ως πρόβλεψη και σχέδιο.
Οι περγαμηνές των οικονομικών του σπουδών -απόφοιτος γαρ της London School of Economics- του επικεφαλής του Οικονομικού Επιτελείου της Κυβέρνησης, υπουργού Εθνικής Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφη, ίσως δεν του… επιτρέπουν να αναγνώσει και να προβληματισθεί από τις σκέψεις «ενός παράχορδου» των πολιτικών δρώμενων της χώρας, του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ο οποίος σε μια από τις συνεδριάσεις της ΚΕ του, εν δίνη ευρισκομένου σήμερα, ΠΑΣΟΚ τόνιζε περί τα τέλη της δεκαετίας του 1980:
• «Η απουσία του πρώτου και μεγάλου πλούτου των εθνών, της Πολιτικής, είναι (σήμερα) η κύρια αιτία που ο Ελληνισμός δεν μπορεί στην αρχή του νέου ιστορικού κύκλου να βρει τον βηματισμό και τον προσανατολισμό του…».
Αν ο αγγλοτραφής Γ. Αλογοσκούφης και ο υποτονθορύζων σε πλάγιο ήχο επί του Ασφαλιστικού, υπουργός Απασχόλησης Β. Μαγγίνας, αποστρέφονται τους «παράχορδους», παραπέμπονται στον Ηράκλειτο, ο οποίος ταυτίζει την αλήθεια με την κοινωνία και το ψεύδος με την ιδιώτευση. Αλλά και στις διδαχές του καθηγητή Μάριου Μπέγζου, ο οποίος, αναφερόμενος στον Φιλελευθερισμό υπό την οπτική της Θρησκείας, σημειώνει:
• «Η ενότητα του ατόμου με την κοινωνία. Με την προτεραιότητα του κοινωνικού απέναντι στο ατομικό στοιχείο διασφαλίζεται η ενότητα του ανθρώπου με την κοινωνία. Η ζωή του ανθρώπου δεν διασπάται σε δημόσια και ιδιωτική ούτε εμφανίζεται η πόλωση του βίου σε ατομικό και κοινωνικό. Ο άνθρωπος είναι “ζώον πολιτικόν” (Αριστοτέλης): καταξιώνεται ως “πολίτης” και αχρειώνεται ως “ιδιώτης”…».