Τι είπε ο Σαρκοζί για Τουρκία

Έχει όμως ιδιαίτερη σημασία η απάντηση που έδωσε σε μια ερώτηση για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, για το αν θ’ αλλάξει τη θέση του για το θέμα αυτό και για το ποια είναι τα επιχειρήματά του κατά της εντάξεως της Τουρκίας.

Η Ευρώπη πρέπει να έχει σύνορα;

Ο γάλλος Πρόεδρος απάντησε ως εξής: «Μόνο 10% των Βουλγάρων είναι τουρκικής καταγωγής. Δεν υπάρχει σ’ αυτό κανένα φταίξιμο. Είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα. Συζήτησα γι’ αυτό διά μακρών με τον Πρόεδρο της Βουλγαρίας. Το ερώτημα που τίθεται είναι το ακόλουθο: Η Ευρώπη πρέπει να έχει σύνορα; Η Ευρώπη έχει ως προορισμό να διευρυνθεί και να περιλάβει όλες τις χώρες που βρίσκονται στα σύνορά της; Ορισμένοι λένε ”ναι”. Άλλοι, μεταξύ των οποίων και εγώ, λένε ”προσοχή”.

Πιστεύω στην πολιτική Ευρώπη, στη συνεκτική Ευρώπη, στην Ευρώπη της αλληλεγγύης. Είμαστε 27 και το να παίρνουμε αποφάσεις οι 17 είναι ήδη τρομακτικό. Εάν δεχθούμε αύριο την Τουρκία, αυτό σημαίνει ότι θα δεχθούμε μεθαύριο την Ουκρανία. Αυτό σημαίνει ότι υποδεχόμαστε, κάτι άλλωστε που το εύχομαι και εγώ, το σύνολο των βαλκανικών χωρών, που είναι ευρωπαϊκές χώρες. Ποιος θα μπορούσε να με κατακρίνει, γιατί θέλω να ενταχθούν προηγουμένως οι ευρωπαϊκές χώρες; Η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα, η Τουρκία είναι ένας μεγάλος πολιτισμός. Πρέπει να έχουμε άριστες σχέσεις. Η Τουρκία όμως βρίσκεται στη Μικρά Ασία. Είναι θέμα γεωγραφίας. Δεν είναι τίποτε άλλο. Γίνεται λόγος για ένταξη της Τουρκίας από το 1963 και αυτό δεν έχει γίνει. Γιατί, εάν το πράγμα ήταν τόσο απλό; Το 2025 η Τουρκία θα έχει εκατό εκατομμύρια κατοίκους και εμείς, όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι, είμαστε τετρακόσια πενήντα εκατομμύρια.

Το πρόβλημα δεν είναι ανεκδοτολογικό. Δεν πρόκειται απλώς για ένταξη της Τουρκίας αλλά για ένταξη μιας χώρας που θα έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό, τα μεγαλύτερα δικαιώματα ψήφου και τον μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών. Γνωρίζετε ότι οι χώρες που εντάχθηκαν τελευταίες στην ΕΕ, έχουν όλες μαζί ογδόντα εκατομμύρια κατοίκους;

Κοιτάξτε τον σεισμό που έχει προκαλέσει αυτό στην οργάνωση της Ευρώπης. Εδώ πρόκειται για ένταξη εκατό εκατομμυρίων κατοίκων. Αυτό αξίζει, τέλος πάντων, να το σκεφτούμε, να το συζητήσουμε, να αντιληφθούμε καλά τι θα κάνουμε μ’ αυτό στην Ευρώπη.

Θα ήθελα να πω γι’ αυτό και κάτι άλλο. Γι’ αυτό πρότεινα να συσταθεί μια ομάδα δέκα ”σοφών”, η οποία να σκεφθεί για το ευρωπαϊκό όνειρο. Η Βουλγαρία το αποδέχθηκε και την ευχαριστώ γι’ αυτό.

Ποια Ευρώπη θέλουμε για το μέλλον; Όλες π.χ. οι χώρες της Μεσογείου έχουν ως προορισμό να ενταχθούν στην Ευρώπη; Εάν δεχθούμε την Τουρκία, με ποια επιχειρήματα θα πούμε όχι στην Αλγερία, στον Λίβανο, στο Ισραήλ, στο Μαρόκο, στην Τυνησία; Με ποια επιχειρήματα θα πούμε ”όχι” στη Λευκορωσία και στην Ουκρανία; Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα επρόκειτο πια για την πολιτικώς αλληλέγγυα Ευρώπη που θέλουμε, αλλά μια υποπεριφέρεια του ΟΗΕ! Αυτή είναι η πρώτη μου παρατήρηση».

Δεν θα αποσταθεροποιήσουμε την Ευρώπη για να

σταθεροποιήσουμε και να

εκδημοκρατίσουμε

την Τουρκία

«Είδα την περασμένη εβδομάδα στη Νέα Υόρκη τον τούρκο πρωθυπουργό Ερντογάν. Του είπα τη θέση μου. Του είπα επίσης να προσέχει τις υποκρισίες. Πολλές χώρες λέγουν ότι είναι υπέρ της εντάξεως της Τουρκίας. Σκέφτονται όμως ακριβώς το αντίθετο. Τίθεται επίσης ένα δεύτερο ερώτημα: πώς βοηθούμε την Τουρκία να προχωρήσει προς τη δημοκρατία και το κοσμικό κράτος; Ορισμένοι λένε: ”ο καλύτερος τρόπος να τη βοηθήσουμε είναι να την εντάξουμε στην Ευρώπη”. Εγώ απαντώ: ”προσοχή, είναι καθ’ όλα αξιέπαινος ο στόχος να βοηθήσουμε τη σταθεροποίηση και τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με τίμημα την αποσταθεροποίηση της Ευρώπης και ενός σχεδίου πολιτικής συνοχής της Ευρώπης”. Ένα τρίτο στοιχείο, που δεν μπορεί να συνεχισθεί έτσι και που ζητώ να συζητηθεί στην Ευρώπη, είναι το καθεστώς των χωρών που βρίσκονται στα σύνορα της Ευρώπης.

Κοιτάξτε βρισκόμαστε σήμερα σε μια πολύ επικίνδυνη θέση. Είτε λέμε ”ναι” και εντάσσουμε μια νέα χώρα εκατό εκατομμυρίων, πράγμα που δεν είναι καθόλου μικρή απόφαση, είτε λέμε ”όχι” και στην περίπτωση αυτήν ταπεινώνουμε μια χώρα εκατό εκατομμυρίων.

Δεν μπορούμε να σκεφθούμε μια θέση συνεταίρου, που θα είναι κάτι λιγότερο από ένταξη; Γιατί να εγκλωβισθούμε σε μια θέση τύπου όλα ή τίποτε; Όλα, εάν είναι ένταξη, και τίποτε, εάν δεν είναι; Σκεφθήκατε ότι εάν η Τουρκία ενταχθεί, το πρόβλημα των Κούρδων θα καταστεί ευρωπαϊκό πρόβλημα; Σκέφτεστε ότι στα σχολεία οι βούλγαροι μαθητές θα μαθαίνουν ότι τα σύνορα της Ευρώπης φτάνουν προς το παρόν στη Συρία και στο Ιράκ; Και τι να πούμε στους άλλους; Όταν θα είμαστε τριάντα πέντε, σαράντα, πενήντα στην Ευρώπη, ποιος θα μπορεί να μου πει ότι η Ευρώπη θα έχει μια πολιτική ταυτότητα; Ποιος θα μπορεί να μου πει ότι η Ευρώπη θα μπορεί να παίρνει θέση διεθνώς; Ενώ τώρα χρειαζόμαστε ήδη σαράντα οκτώ ώρες για να πάρουμε την πιο μικρή απόφαση, θα συνεδριάζουμε για μία εβδομάδα πενήντα, για να επιτύχουμε τους πιο μικρούς συμβιβασμούς;

Προσπαθώ λοιπόν να βρω έναν δρόμο που δεν θα ταπεινώνει την Τουρκία και δεν θα αποσταθεροποιεί την Ευρώπη. Που θα προσδένει την Τουρκία στην Ευρώπη, χωρίς να την εντάσσει. Ο δρόμος αυτός νομίζω ότι είναι ο δρόμος της λογικής. Θα έλεγα με την ευκαιρία αυτή ότι πρέπει να μιλούμε με ειλικρίνεια στους τούρκους φίλους μας. Είναι ένα μεγάλο έθνος, ένας μεγάλος πολιτισμός. Αξίζουν να τους αντιμετωπίζει κανείς με έναν λόγο αλήθειας. Δεν θέλω να τους αποκλείσω. Αντιθέτως. Τους έχουμε ανάγκη. Λέγω όμως απλώς ότι η Ευρώπη είναι ένα πολιτικό σχέδιο των ευρωπαϊκών χωρών και ότι η ενοποίηση όλης της Ευρώπης, με το θέμα ιδίως των Βαλκανίων, δεν τελείωσε. Μου φαίνεται ότι θα ήταν πολύ τυχοδιωκτικό να εντάξουμε την Τουρκία, χωρίς να έχουμε προηγουμένως σκεφθεί ποιο μέλλον θέλουμε για την Ευρώπη.

Και με αυτό θα τελειώσω. Πρέπει να μπορώ να λέω αυτά που λέω χωρίς να διατρέχω τον κίνδυνο να κατηγορηθώ ότι είμαι κατά των Τούρκων. Σε διαφορετική περίπτωση, θα φτάσουμε στην Ευρώπη σ’ ένα σύστημα όπου κανένας δεν θα λέει το παραμικρό, κανένας δεν θα θέλει να πει τίποτα και κανένας δεν θα μάχεται για το ευρωπαϊκό ιδεώδες. Σε κάθε περίπτωση, μαζί έχουμε κάνει ό,τι έχουμε κάνει για να εθνοποιήσουμε την ήπειρό μας. Πριν ν’ ανοιχθούμε σε άλλες χώρες, σε άλλες περιοχές του κόσμου, μου φαίνεται ότι πρέπει προηγουμένως να τελειώσουμε τα ευρωπαϊκά μας σχέδια. Αλλά μήπως πρέπει να παραπονιόμαστε για το γεγονός ότι καμιά χώρα δεν θέλει να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλες οι άλλες θέλουν να μπουν; Τελικά ίσως αυτό να είναι η νίκη του ευρωπαϊκού ιδεώδους».

Αυτά ας τα λάβουν υπ’ όψιν όσοι εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν μέχρι ανίας ότι δήθεν συμφέρει την Ελλάδα η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρώπη αναζητώντας ασφάλεια και γεωπολιτικό πλεονέκτημα απέναντι σ’ έναν γείτονα που προβάλλει συνεχώς και απροκάλυπτα αναθεωρητικές και επεκτατικές βλέψεις.

Με ποια λογική εγκαταλείφθηκε η στρατηγική αυτή της Ελλάδος και υιοθετήθηκε ως δήθεν στρατηγικό συμφέρον της η πολιτική του πρωταγωνιστή και του σημαιοφόρου της Τουρκίας στην Ευρώπη;