Πού οδεύει το ΠΑΣΟΚ;

Οι μετέχοντες στον λεγόμενο τρίτο πόλο, παρά την εκφραζόμενη προς τα έξω φιλοδοξία τους να λειτουργήσουν ως ισορροπιστές, είναι καθαρόαιμοι καιροσκόποι και ωφελιμιστές που περιμένουν να δουν προς τα πού θα γείρει ΟΡΙΣΤΙΚΑ η πλάστιγγα για να πάρουν θέση (Ελπίζω στην Εθνική Συνδιάσκεψη να τοποθετηθούν όλοι απερίφραστα υπέρ του ενός ή του άλλου από τους τρεις υποψήφιους, ώστε να αποσείσουν τις περί οπορτουνισμού κατηγορίες που δεν τους προσάπτει μόνον η αφεντιά μου…).

Πολύ χειρότεροι από τους προαναφερθέντες είναι ορισμένοι από εκείνους που έσπευσαν να ταχθούν υπέρ του Βενιζέλου -λίγοι πάντως είναι αυτοί- και επιχειρούν δειλά στην παρούσα φάση, όπου οι μηχανισμοί και το επώνυμο του Γιωργάκη μοιάζει να του δίνουν το προβάδισμα, να αποστασιοποιηθούν από την αρχική τους επιλογή, ω του αίσχους τους!

Στο σημερινό ΠΑΣΟΚ, όπως αποδείχθηκε μετά τη σβουριχτή σφαλιάρα της απροσδόκητης ως προς την έκτασή της εκλογικής ήττας, υπάρχει και λειτουργεί κάθε καρυδιάς καρύδι. Κάτι που δεν ήταν τόσο ευδιάκριτα ορατό προηγουμένως, αφού ο καθένας απέφευγε επιμελώς να βγάλει τα άπλυτα των άλλων στη φόρα (Αλήθεια, η Βάσω Παπανδρέου, που μίλησε για πλουτίσαντες επί κυβερνήσεων Σημίτη, γιατί δεν έχει το θάρρος να τους κατονομάσει; Αποδέχεται δηλαδή να τους υφίσταται εσαεί το ΠΑΣΟΚ στην υποθετική και δυσχερέστατη περίπτωση που τη 12η Νοεμβρίου θα παραμείνει ενωμένο παρά τις ανεπούλωτες πληγές του;).

Το μεγάλο στοίχημα για το ΠΑΣΟΚ, σε περίοδο μάλιστα που όχι μόνο δεν βρίσκεται στην εξουσία (που όσο να ‘ναι μπορεί να συγκαλύψει και τα πιο αδυσώπητα μίση), αλλά υπόκειται και στο βαθύτερο ψυχολογικό ρήγμα της μέχρι τώρα ιστορίας του από υπαιτιότητα των αλληλοσπαρασσόμενων στελεχών του, είναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ η 12η και όχι η 11η Νοεμβρίου.

Τότε θα φανεί αν θα εξευρεθούν αποτελεσματικές «συγκολλητικές ουσίες» που θα καταστήσουν εφικτή, όχι βέβαια τη συμφιλίωση, αλλά τη ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ των νικητών με τους ηττημένους ή και αντίστροφα των ηττημένων με τους νικητές (Έγραψα σχολαστικά και το «αντίστροφο», διότι εφόσον ηττηθούν οι υποστηρικτές του εμφορούμενου από ιδιοκτησιακή νοοτροπία υποψήφιου αρχηγού, τότε δεν θα πρέπει να αποκλείεται και η διάσπαση).

Ένα ποσοστό -μη προσδιορίσιμο ασφαλώς, αλλά και ουδόλως αμελητέο- εκείνων που θα ψηφίσουν Γιωργάκη θα το πράξουν επειδή φοβούνται ακριβώς τη διάσπαση. Διότι ψυχανεμίζονται ότι εάν ηττηθεί ο «Μπένι» κίνδυνος διάσπασης δεν θα υπάρξει. Καθότι ο τελευταίος, κατά πολύ ευφυέστερος (και πονηρότερος), θα αναμένει υπομονετικά (και νομιμοφρόνως) τον νικητή ΣΤΗ ΣΤΡΟΦΗ. Δηλαδή στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές ή στις ευρωεκλογές, περιμένοντάς τον να σκοντάψει…

Αφήνω που το σκόνταμμα ενδέχεται να επισυμβεί και στις εθνικές εκλογές, αν ο Καραμανλής, παρά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει και τις χονδροειδείς αδεξιότητες της κυβέρνησής του με πρωτεργάτη τον εντελώς ακατάλληλο για το κρίσιμο αξίωμα που κατέχει Αλογοσκούφη, προκηρύξει εντός διετίας εθνικές εκλογές, προκειμένου να εφαρμοστεί στις μεθεπόμενες ο σχεδιαζόμενος νέος -και ευνοϊκότερος για το πρώτο κόμμα- εκλογικός νόμος.

Καλά, θα ρωτήσουν εύλογα πολλοί, προβλέπεις ότι και αυτές τις εκλογές θα τις κερδίσει ο Καραμανλής με αντίπαλο τον Γιωργάκη; Καθόλου. Στις εκλογές όλα είναι πιθανά. Από την άλλη πλευρά, οι πάντες γνωρίζουν ότι τα κρίσιμα ζητήματα τα προσδιορίζουν οι Βρυξέλλες (συνταξιοδοτικό, δημόσιο έλλειμμα κ.λπ.) και το όποιο επίχρισμα αριστεροσύνης εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ δεν θα πείσει τους καταδυναστευόμενους οικονομικά πολίτες να μην ξαναψηφίσουν ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, κόμματα δηλαδή που δίνουν τη μάχη τους στους δρόμους.

Και ερχόμαστε τώρα στο καίριο θέμα της νέας φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ, όποιος και να είναι ο αρχηγός του (και υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι δεν θα διασπαστεί). Πρώτα πρώτα «αναγέννηση της παράταξης», όπως ευαγγελίζεται ο Ευάγγελος, με τα ίδια «υλικά» -«υλικά» μάλιστα αλληλομισούμενα και αλληλοϋποβλεπόμενα- ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Επιστροφή στην εποχή -ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ- του Ανδρέα ούτε εφικτή ούτε επιθυμητή είναι από τους δύο μονομάχους. Πρωτίστως επειδή κανένας εκ των δύο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΔΡΕΑΣ, αλλά και επειδή αμφότεροι είναι αυθεντικοί μαθητές του Σημίτη, τον οποίο δεν είχαν διστάσει μάλιστα να υπερακοντίσουν σε πτυχές του ψευδεπίγραφου «εκσυγχρονισμού».

Σφοδρός επικριτής του Σημίτη ο γράφων, θλίβεται βαθύτατα που αναγορεύτηκε σε ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟ ΤΡΑΓΟ από εκείνον ο οποίος έλαβε το «δαχτυλίδι» της διαδοχής και ο οποίος μόλις προ ημερών μάς αποκάλυψε ότι δεν ήταν «δαχτυλίδι», αλλά… «σταυρός μαρτυρίου»! Αλλά και ο έτερος Καππαδόκης δεν πάει πίσω. Με γοργούς βηματισμούς αποστασιοποιείται από τον Σημίτη, λες και θα εφαρμόσει, εάν εκλεγεί, διαφορετική πολιτική από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του δασκάλου του, ο οποίος, ας μην το ξεχνάμε, όταν ανέλαβε την εξουσία και εξασφάλισε και την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, φρόντισε ΝΑ ΕΞΑΛΕΙΨΕΙ ΤΙΣ ΑΝΔΡΕΪΚΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ.

Το ζητούμενο σήμερα για το ΠΑΣΟΚ είναι να εγκαταλείψει πάραυτα τις μέχρις εξουθενώσεως (και διανθισμένες με χυδαιότατες ύβρεις) προσωπικές αντεγκλήσεις και να παρουσιάσει δι’ ενός εκάστου των τριών υποψηφίων συγκεκριμένα, δεσμευτικά και εφαρμόσιμα προγράμματα που να γνωστοποιηθούν και στους δυνάμει ψηφοφόρους τους. Επίσης ο κάθε υποψήφιος οφείλει να δηλώσει κατηγορηματικά ότι, εφόσον εκλεγεί, θα λειτουργεί ως ΠΡΟΕΔΡΟΣ (και όχι ως ανεξέλεγκτος αρχηγός) με αξιόμαχο επιτελείο δίπλα του που θα απαρτίζεται και από στελέχη των δύο ηττηθέντων.

Δεν ξέρω γιατί η υποψηφιότητα Σκανδαλίδη (τον οποίο προσωπικά θεωρώ μακράν ως καλύτερο από τους άλλους δύο) μου δημιουργεί αισιοδοξία ότι οι υποφώσκουσες τάσεις για διάσπαση θα αποτραπούν. Σημαντικότατο ρόλο προς την κατεύθυνση αυτή θα διαδραματίσει, πιστεύω, και ο Κώστας Λαλιώτης. Πάντως και η διάσπαση να μην αποφευχθεί, μικρό το κακό. Διότι θα συνεπιφέρει, αργά ή γρήγορα, και τη διάσπαση της ΝΔ.

ΥΓ.: Σε άρθρο μου στις 23 Σεπτεμβρίου με τίτλο: «Ο εμφύλιος στο ΠΑΣΟΚ καλά κρατεί» είχα ταχθεί ΥΠΟ ΟΡΟΥΣ υπέρ του Γ. Παπανδρέου με το σκεπτικό: «Εκ δύο κακών το μη χείρον βέλτιστον». Τότε όμως δεν είχε υπάρξει ακόμα η υποψηφιότητα Σκανδαλίδη.