Η ΔΕΞΙΑ ΣΤΡΟΦΗ ΚΛΟΝΙΖΕΙ ΣΥΘΕΜΕΛΑ την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία

Όσα συμβαίνουν στη Γερμανία, εκεί που γεννήθηκε η σοσιαλδημοκρατία πριν από περίπου έναν αιώνα, είναι πέρα ως πέρα αντιπροσωπευτικά. Το ερώτημα που δεσπόζει τον τελευταίο καιρό στον μουντό γερμανικό ουρανό αφορά τη διάρκεια ζωής της κυβέρνησης συνασπισμού που συγκρότησαν πριν από δύο χρόνια οι σοσιαλδημοκράτες με τη Δεξιά. Η ανησυχία εντείνεται όσο πλησιάζει το 2008, οπότε αναμένονται ορισμένες κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις σε τρία κρατίδια (Έσση, Βαυαρία και Κάτω Σαξονία) και οι σοσιαλδημοκράτες βλέπουν μπροστά τους τον κίνδυνο τα ποσοστά τους να καταγράψουν νέο αρνητικό μεταπολεμικό ρεκόρ. Αξίζει να αναφέρουμε ότι παράγοντας αφύπνισης των σοσιαλδημοκρατών αποτελεί το κόμμα της Αριστεράς, που συγκροτήθηκε πριν δύο χρόνια με ηγέτες τον αποπεμφθέντα από τους σοσιαλδημοκράτες Όσκαρ Λαφοντέν και τον αρχηγό του Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, Α. Γκίζι, και με την πρώτη εμφάνισή του έλαβε το 8,7% των ψήφων και τώρα οι δημοσκοπήσεις το ανεβάζουν ακόμη και στο 12%!

Συνέδριο διχασμού στη Γερμανία

Η κρίση που ξέσπασε στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) πριν από δύο εβδομάδες και απειλεί την ενότητα της κυβέρνησης -όσο κι αν φαίνεται παράξενο- δεν έχει ως επίκεντρο τα μέτρα που λαμβάνει η σημερινή κυβέρνηση, αλλά τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που υιοθέτησε η προηγούμενη κυβέρνηση του Γκέρχαρντ Σρέντερ στο πλαίσιο του πακέτου «Ατζέντα 2010». Τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, ο ηγέτης του κόμματος, Κουρτ Μπεκ, ζήτησε να μην εφαρμοστεί ένα συγκεκριμένο μέτρο, που προβλέπει τη δραστική μείωση του χρόνου επιδότησης των ανέργων. Την πρότασή του αυτή μάλιστα θα τη θέσει σε ψηφοφορία στα μέλη του κόμματος που θα συγκεντρωθούν κατά τα τέλη Οκτωβρίου στο πλαίσιο του προγραμματισμένου συνεδρίου τους, προτείνοντας συγκεκριμένα το επίδομα ανεργίας να δίνεται για 18 μήνες και όχι για 12 για όσους είναι μέχρι 45 χρονών και για τους μεγαλύτερους να επεκταθεί στους 24 μήνες.

Ως φανατικός πολέμιος των μαχητικών φιλεργατικών θέσεων του Μπεκ (ο οποίος εκλέχτηκε στην ηγεσία πριν από έναν χρόνο) εμφανίζεται ο προηγούμενος ηγέτης του κόμματος, Φραντζ Μιντεφέρινγκ, που τώρα είναι αναπληρωτής καγκελάριος και υπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση της Μέρκελ. «Ο Μπεκ διαπράττει ένα πολύ μεγάλο λάθος. Συστήνω στο κόμμα μου να το σταματήσει», δήλωσε στο τελευταίο τεύχος του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ», προαναγγέλλοντας για το συνέδριο του κόμματος μια οξύτατη σύγκρουση. Τουλάχιστον εκεί το διακύβευμα θα αφορά πολιτικές θέσεις και όχι πρόσωπα…

Εκφυλισμός στη Γαλλία

Στη Γαλλία, αντίθετα, η κατάσταση που επικρατεί στο Σοσιαλιστικό Κόμμα περιστρέφεται γύρω από πρόσωπα και εξαντλείται στις ατομικές τους στρατηγικές, έχοντας προ καιρού ξεπεράσει το στάδιο της σήψης. Την ταπεινωτική -τρίτη στη σειρά- ήττα που υπέστησαν οι σοσιαλιστές από τη Δεξιά στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές τη διαδέχτηκε ένας ακόμη μεγαλύτερος διασυρμός του κόμματος, που ομολογουμένως δεν τον περίμενε κανείς.

Συνέβη όταν ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί άρχισε να στρατολογεί στη Δεξιά τα σημαντικότερα στελέχη των σοσιαλιστών. Χωρίς να καταβάλει καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια, πήρε εν είδει λαφύρου από τους ηττημένους σοσιαλιστές τον Μπερνάρ Κουσνέρ και τον διόρισε υπουργό Εξωτερικών, τον Ζακ Λαγκ, τον οποίο τοποθέτησε σε μια προεδρική επιτροπή με αντικείμενο την επεξεργασία μιας θεμελιακής θεσμικής μεταρρύθμισης και για φινάλε (μέχρι στιγμής πάντα) τον Ντομινίκ Στρος Καν, τον οποίο διόρισε πρόεδρο στο μισητό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, υπεύθυνο για την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων στον Τρίτο Κόσμο.

Οι μεταγραφές του Σαρκοζί, όσο θεαματικές κι αν ήταν, δεν έπεσαν από τον ουρανό. Το έδαφος για το πέρασμα των σοσιαλιστών στη Δεξιά είχε ωριμάσει από την περίοδο που υλοποιούσαν τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Ο Ντομινίκ Στρος Καν, για παράδειγμα, που πήγε στο ΔΝΤ, είχε διατελέσει κατ’ επανάληψιν υπουργός στις προηγούμενες σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Από το 1997 μέχρι το 1999 ήταν υπουργός Οικονομικών και νωρίτερα υπουργός Βιομηχανίας. Από αυτήν τη θέση μάλιστα είχε αναλάβει την ιδιωτικοποίηση του εθνικού τηλεπικοινωνιακού φορέα, Φρανς Τέλεκομ, και του εθνικού αερομεταφορέα, Αιρ Φρανς. Πιο πρόσφατα είχε καταγγείλει δημόσια το πιο φιλολαϊκό μέτρο που υιοθέτησε η κυβέρνηση του Λιονέλ Ζοσπέν, το 35ωρο. Εξ ίσου βαθιά συντηρητικές θέσεις είχε και ο Κουσνέρ, φανατικός υπέρμαχος των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, το 1999, που τώρα επικρίνει δημόσια τη γερμανική κυβέρνηση, επειδή δεν ακολουθεί μια πιο επιθετική γραμμή απέναντι στο Ιράν -υιοθετώντας πιο αυστηρές κυρώσεις απ’ αυτές που έχει ψηφίσει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ- υποστηρίζει ανεπιφύλακτα την πρόταση του Σαρκοζί για επανένταξη της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (απ’ όπου αποχώρησε το 1966 με πρωτοβουλία του Ντε Γκολ) και δηλώνει στο περιοδικό «Σπίγκελ» ανερυθρίαστα ότι «η εξωτερική μας πολιτική δεν στηρίζεται πλέον στον αντι-αμερικανισμό». Ο μετανοημένος σοσιαλιστής τη βγαίνει από τα δεξιά δηλαδή στον τέως γάλλο Πρόεδρο Ζακ Σιράκ!

Το μπαράζ μεταγραφών που έκανε ο Σαρκοζί συγκάλυψε την ακραία νεοφιλελεύθερη και φιλοαμερικανική πολιτική που εφαρμόζει και ταυτόχρονα οδήγησε στα άκρα την κρίση των σοσιαλιστών, που προέρχεται από την πολιτική γραμμή που υπηρέτησαν και δεν εξαντλείται στα πρόσωπα.

Την ίδια αποφορά αναδύουν όμως και αυτοί που παρέμειναν στο Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Η σημαντικότερη είδηση από την ετήσια συγκέντρωση της σχολής των σοσιαλιστών, που έγινε στην πόλη Λα Ροσέλ τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου, αφορούσε τις προσπάθειες που έκανε ο ηγέτης του κόμματος, Φρανσουά Ολάντ, και η υποψήφια πρόεδρος και συμβία του μέχρι πριν από τρεις μήνες, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, να αποφύγει ο ένας τον άλλον για να μη συναντηθούν και διασταυρωθούν τα βλέμματά τους. Κατά τ’ άλλα, οι «ειδήσεις» από την καθιερωμένη συγκέντρωση των σοσιαλιστών ήταν ότι ο Φρανσουά Ολάντ κατέθεσε το ενδιαφέρον του να διεκδικήσει εκ μέρους των σοσιαλιστών την προεδρία το 2012 και η πρώην συμβία του και μητέρα των τεσσάρων παιδιών τους κατέθεσε κι αυτή το ενδιαφέρον της να διεκδικήσει την προεδρία του κόμματος.

Άλλη «είδηση» απ’ τη σχολή της Λα Ροσέλ είναι ότι επιβεβαιώθηκαν οι φήμες που θέλουν τον δήμαρχο του Παρισιού, που δεν κρύβει τις ομοφυλοφιλικές του προτιμήσεις, Μ. Ντελανοέ, να διεκδικεί την προεδρία του κόμματος…

Εν ολίγοις, απέραντη καμαρίλα και μια λυσσώδη κούρσα χωρίς αρχές, με έπαθλο ένα κομμάτι από την εξουσία, είναι το πολιτικό στίγμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας. Στο πλαίσιο μάλιστα αυτής της κούρσας κανείς πια από τους πρωταγωνιστές δεν έχει τη διαύγεια να δει την πολιτική κατηφόρα που έχουν πάρει και την αποστροφή που δημιουργούν στην κοινωνία. Πολύ περισσότερο σε αυτούς που θεωρητικά εκπροσωπούν…

Αμερικανοποιείται η ιταλική Αριστερά

Στην Ιταλία, η κρίση της Αριστεράς δεν εκφράζεται με φυγόκεντρες και διαλυτικές τάσεις, όπως συμβαίνει στη Γαλλία, τη Γερμανία, αλλά και την Ελλάδα. Βγαίνει στην επιφάνεια από μια πρωτοβουλία συνένωσης των δύο ισχυρότερων κομμάτων της Αριστεράς, των Δημοκρατών της Αριστεράς (που είναι μετεξέλιξη του πανίσχυρου κατά το παρελθόν Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος) και της Μαργαρίτας, που πήραν 31% στις πρόσφατες εκλογές, και από κοινού θα δημιουργήσουν το Δημοκρατικό Κόμμα! Το νέο κόμμα -που συγκροτείται σήμερα επίσημα- δεν θα είναι μόνο κατ’ όνομα αμερικανικό. Θα είναι και στην πολιτική του κατεύθυνση.

Στόχος του πρωθυπουργού Ρομάνο Πρόντι, που ενθάρρυνε τη δημιουργία του, είναι να ξεπεράσει τον κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος, ενισχύοντας τη συνοχή της κυβέρνησής του, σε μια κατεύθυνση όμως δεξιά! Εξ ου και τα εγκώμια του Μπερλουσκόνι, που… τρόμαξε τόσο πολύ βλέποντας τους εχθρούς του να ενώνονται, ώστε τους επαίνεσε δημόσια!

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το συνέδριο για τη δημιουργία του Δημοκρατικού Κόμματος πραγματοποιείται σε μια περίοδο που η κυβέρνηση βάλλεται από τα αριστερά για το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο που κατέβασε και προβλέπει αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης και για τον προϋπολογισμό.

Λίγους μήνες νωρίτερα δε βαλλόταν από συνεχείς και μαζικές λαϊκές συγκεντρώσεις, γιατί συνέχιζε να βαδίζει στον δρόμο που άνοιξε ο «καβαλιέρε», στηρίζοντας την εκστρατεία του Μπους στο Αφγανιστάν και παρέχοντας πλήθος διευκολύνσεων στους Αμερικανούς.

Η αμερικανοποίηση της ιταλικής Αριστεράς και η μετάλλαξη της σε Δημοκρατικό Κόμμα θα κάνει ακόμη πιο εμφανή την ανυπαρξία Αριστεράς στην Ιταλία, καθώς το νέο Δημοκρατικό Κόμμα θα έχει έναν πολύ πιο δεξιό λόγο, παραπέμποντας περισσότερο στη Χριστιανοδημοκρατία, απ’ όπου προήλθε και το κόμμα της Μαργαρίτας. Η εκ των προτέρων επιλογή του δήμαρχου της Ρώμης, Β. Βελτρόνι, για τη θέση του ηγέτη του, επισφραγίζει αυτήν την κατεύθυνση…