Η ασφαλιστική μεταρρύθμισις
Ούτως, ο ασχοληθείς ειδικώς οικονομολόγος κ. Πλάτων Τήνιος διαπιστώνει ότι «δεν υπάρχει ανεπάρκεια πόρων στην χώρα μας για κοινωνική πολιτική. Απλώς υφίσταται κακή κατανομή των: ξοδεύουμε εκεί όπου άλλες ώρες απέχουν και δεν δαπανούμε όπου οι άλλοι δίδουν έμφαση».
«Στην Ελλάδα, γράφει ο κ. Τήνιος, τα ελλείμματα του ΙΚΑ και των άλλων Ταμείων είναι δημιούργημα του συστήματος και όχι της δημογραφικής πίεσης». (σ.σ.: γήρανσης του πληθυσμού). «Δεν χρειάζεται αύξηση των ορίων ηλικίας, μείωση των συντάξεων ή ο περιορισμός των δικαιούχων» αλλά μάλλον η χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης μέσω της σταδιακής εξορθολόγησης των ασφαλιστικών παροχών, η οποία, για να επιτευχθή, χρειάζεται συνολική επανεξέταση απ’ την αρχή των σημερινών ασφαλιστικών παροχών».
Δηλ. σύγκρουσι με τα κατεστημένα συμφέροντα, που βεβαίως δεν θα παραιτηθούν των κεκτημένων μέσω ενός «εποικοδομητικού διαλόγου». Είναι ουτοπία να το πιστεύει η «νέα διακυβέρνηση».
1ον παράδειγμα κακής κατανομής: «Η συνταξιοδότηση μητέρων ανηλίκων παιδιών σε ηλικία 50 ετών (αντί 60) κοστίζει πολλαπλάσια στο ΙΚΑ ενώ τα «παιδιά» (13 -18 ετών) ελάχιστα απαιτούν μητρική φροντίδα» (σ.σ.: πέραν του ότι οι Ελληνίδες σπανίως τεκνοποιούν πέρα των 40 ετών).
Η προσχηματική επίκληση του δημογραφικού προβλήματος στην περίπτωση των μητέρων 50 ετών, δεν προσφέρει ουσιαστική βοήθεια στην αύξηση του πληθυσμού, σπαταλά όμως κοινωνικούς πόρους, που θα μπορούσαν να διατεθούν στους ανεπαρκείς βρεφονηπιακούς σταθμούς, όπου υπάρχει μεγάλη έλλειψη.
2ον παράδειγμα στατιστικής παραπληροφορήσεως του Ασφαλιστικού: «Ένας συνταξιούχος που εισπράττει περισσότερες της μιας συντάξεις μετρείται ως… χαμηλοσυνταξιούχος, διότι «το μηχανογραφικό σύστημα των συντάξεων αναγνωρίζει τους δικαιούχους μόνον ως επιταγές συντάξεως και όχι ως επώνυμα άτομα»!
Στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωσι, οι συντάξεις γήρατος αντιπροσωπεύουν το 29% των κοινωνικών δαπανών, ενώ στην Ελλάδα το 51% και οι συντάξεις αναπηρίας το 11% έναντι 8% στην ΕΕ.
Ο κ. Τήνιος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η διατήρηση των (συνταξιοδοτικών) προνομίων σημαίνει είτε χαμηλότερη μέση σύνταξι είτε υψηλότερη φορολογία (σ.σ.: μετατόπιση της παραγωγής εκτός χώρας άρα ανεργία και απώλεια ασφαλιστικών εισφορών) είτε αμφότερα».Άρα η πανάκεια της αυξήσεως των εργατικών εισφορών δεν προσφέρεται. Αντιθέτως οι εισφορές πρέπει να μειωθούν, ως λ.χ. στους οικοδόμους, διά τους οποίους «το ΙΚΑ» φθάνει το 50% και πλέον του ημερομισθίου.
Εξ άλλου, ο κ. Μιλτιάδης Νεκτάριος, πρώην διοικητής του ΙΚΑ, υποστηρίζει ότι «η κρίση της κοινωνικής ασφάλισης επιτείνεται από τα χρηματοδοτικά αδιέξοδα του τεραστίου δημοσίου χρέους (σ.σ.: που μαζί με το ιδιωτικόν αντιστοιχεί στο υπερδιπλάσιο του ακ. εθν. εισοδήματος ή 750 δισ. ευρώ) και προτείνει:
1. «Διαχρονική ισότητα των ασφαλισμένων και κατάργηση των διαφορών συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών».
2. «Σταδιακή αύξηση της κανονικής ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 68-70» (ως εφαρμόζεται σήμερα στις ΗΠΑ) και «σημαντική αύξηση της σύνταξης σε περιπτώσεις αναβολής λήψης της, από τον δικαιούχο».
3. «Καθιέρωση αυστηροτέρων κριτηρίων παροχής συντάξεων αναπηρίας» (και των λεγομένων βαρέων επαγγελμάτων, κατ’ εμέ).
4. «Η σύνταξη να είναι ίση με τη διάμεσο των αποδοχών και οι εισφορές να κατανέμονται ισομερώς μεταξύ εργαζομένου και εργοδότη. Η διαφοροποίηση της ασφαλιστικής κάλυψης θα δικαιολογείται μόνο σε επίπεδο επικουρικής ασφαλίσεως».
5. «Για την πλήρη συνταξιοδοτική κάλυψη του πληθυσμού, ο κ. Νεκτάριος προτείνει «τη χρησιμοποίηση του Φόρου Προστιθεμένης Αξίας», δηλ. την αύξησι του από το 19% στο 23%.
Πάντα ταύτα εγγράφοντο βεβαίως στα τέλη του 1997 (βλ. ΕΠΙΚΕΝΤΡΑ τευχ. 4ο του ΚΠΕΕ). Έκτοτε παρήλθε μία 10ετία, χωρίς ουσιαστικώς ν’ αλλάξει τίποτε στο Ασφαλιστικόν, εξ αιτίας της ατολμίας των κυβερνήσεων.
Σήμερον, η λύσις του προβλήματος είναι περισσότερον επώδυνος, καθώς έχουν περιορισθή οι εργαζόμενοι στην αναλογία 1,7 προς συνταξιούχους αντί 4:1 και πάντως, οιαδήποτε «ρύθμιση» -για να διαρκέσει- πρέπει πρώτα να τεθή υπό την βάσανο ενδελεχούς αναλογιστικής μελέτης, διά την επομένη 50ετία και μετά να εφαρμοσθή απαρεγκλίτως. Με θρησκευτική ευλάβεια, όπως οι νόμοι του Σόλωνος και όχι με αριστερίστικούς ταρτουφισμούς, ως η προστασία ληστών-Τραπεζών, γόνων επιφανών συντρόφων.
www.ccollmer.com