Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΣΤΗΝ… ΠΡΟΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ

Ο θεσσαλονικιός πολιτικός αρχικά θεωρούσε ότι θα μπορούσε να κερδίσει με την επίκληση και μόνον του επιχειρήματος: «ο Γιώργος έχασε τέσσερις φορές από τον Καραμανλή, εγώ μπορώ να τον κερδίσω». Ο Βενιζέλος γνωρίζει καλά την «πρεμούρα» που έχουν οι ΠΑΣΟΚοι -κυρίως τα μεγαλομεσαία στελέχη- για την άμεση επιστροφή στο «γκουβέρνο», προκειμένου να συνεχίσουν να «κόβουν και να ράβουν», παραμένοντας οι ίδιοι κι απαράλλαχτοι, θαρρείς και δεν αποδοκιμάστηκαν κι αυτοί -αλλά μόνον ο αρχηγός τους- από τους ψηφοφόρους.

Η στρατηγική αυτή, συνεπικουρούμενη από την αμέριστη υποστήριξη των «φιλικά διακείμενων προς το ΠΑΣΟΚ» εφημερίδων και καναλιών, θεωρούσε ότι θα ήταν αρκετή για να του δώσει τη νίκη.

Τα δεδομένα άλλαξαν δραματικά, καθώς ο Γιώργος δεν αποδέχτηκε να «παίξει στο γήπεδο» του Ευάγγελου, με τους κανόνες και την επιδιαιτησία των δημοσιογράφων, αλλά προσπάθησε να επιβάλει -και τα κατάφερε- τους δικούς του κανόνες και να σύρει τον συνδιεκδικητή της προεδρίας στο δικό του γήπεδο, με διαιτητές τα οργανωμένα μέλη του ΠΑΣΟΚ, την επονομαζόμενη «ψυχή της παράταξης».

«Το ερώτημα δεν μπορεί να περιοριστεί στο ποιον θέλουμε για αρχηγό, αλλά στο τι ΠΑΣΟΚ θέλουμε, με ποια ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα και ποια οργανωτική δομή», ήταν η απάντηση του Γιώργου, που συνοδεύτηκε με καλά σχεδιασμένες κινήσεις.

Πρώτη κίνηση, η παρουσίαση του δικού του πλαισίου-απάντησης στο ερώτημα για το «τι ΠΑΣΟΚ θέλουμε». Ο Γιώργος, ήταν σαφής και συγκεκριμένος. Μίλησε για την Αριστερά, τις αξίες και τις ιδέες της, που συγκινούν βαθιά το λεγόμενο «ιστορικό ΠΑΣΟΚ». Μίλησε, επίσης, για αλλαγή οργανωτικής δομής και τρόπου λειτουργίας του κόμματος, καθώς και για τη λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων, με ρόλο, αρμοδιότητες και ευθύνες. Μόνο ένα τέτοιο ΠΑΣΟΚ, αριστερόστροφο -φιλολαϊκό και Ανδρεοπαπανδρεϊκό- μπορεί να κερδίσει τη ΝΔ, είναι η πεμπτουσία του επιχειρήματός του.

ΔΕΥΤΕΡΗ κίνηση, η οξύτατη -έμμεση ή ευθεία- επίθεση στους συμμάχους του Βενιζέλου. Τον τύπο, τον Σημίτη και τους… εκσυγχρονιστές. Ο Γιώργος επιτέθηκε με σφοδρότητα στα «μεγάλα συμφέροντα» και στα «εξωθεσμικά κέντρα» που, όπως είπε «θέλουν να χειραγωγήσουν το ΠΑΣΟΚ και να επιβάλουν τις λύσεις τους στη δημοκρατική παράταξη». Υπενθυμίζοντας εντέχνως τη στάση των ίδιων εφημερίδων την εποχή της αποστασίας, υποχρέωσε τους εκδότες που τον «είχαν τελειωμένο» σε στροφή και σε άρδην εγκατάλειψη της επιλογής κραυγαλέας υποστήριξης του Βενιζέλου. (Χωρίς προσχήματα σε αυτήν την κατεύθυνση μίλησε ο Στέφανος Τζουμάκας, που τα είπε «έξω από τα δόντια», απειλώντας θεούς και δαίμονες με νέες αποκαλύψεις). Παράλληλα, στοχοποίησε τον Κώστα Σημίτη και τους «δικούς του», φορτώνοντάς τους τα αίτια της ήττας του ΠΑΣΟΚ το 2004 και φέτος.

Προκειμένου να γίνουν πειστικά τα επιχειρήματά του, ο Γιώργος Παπανδρέου συνόδεψε τον λόγο του με μια πρωτοφανή σε εύρος και σε βάθος αυτοκριτική για τα λάθη και τις παραλείψεις του, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα ότι «έκανε αυτά τα λάθη, χάρη στην ανάγκη της ενότητας και του στόχου για γρήγορη επάνοδο στην εξουσία».

Παράλληλα, αξιοποίησε στο έπακρο τη συμπόρευση του Σημίτη με τον Βενιζέλο στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος (κυρίως τον μεταξύ τους διάλογο που έφτασε στον Τύπο καθώς διεμείφθη μπροστά στους δημοσιογράφους), κερδίζοντας όλο το «αντισημιτικό μπλοκ» που και ευάριθμο και φανατικό είναι.
ΤΡΙΤΗ κίνηση, η ευθεία κατηγορία στον στενό πυρήνα των υποστηρικτών του Βενιζέλου, για «υπονομευτική δράση» όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ο ίδιος ο Παπανδρέου αρκέστηκε σε υπονοούμενα, αφήνοντας τη… βρώμικη δουλειά στους στενούς του συνεργάτες. Πετσάλνικος, Καστανίδης, Παπαϊωάννου, Παπουτσής θυμήθηκαν και θύμισαν τις τρικλοποδιές στις περυσινές δημοτικές εκλογές, τις δηλώσεις Φλωρίδη (για τις ελεύθερες απολύσεις), Παπαντωνίου (υπέρ των αποκρατικοποιήσεων τύπου Αλογοσκούφη) και Παπαδόπουλου (για το Ασφαλιστικό), καθώς και τα υπονοούμενα που εκτόξευαν οι Κουλούρης, Μιλένα και Τόνια για τον «ανίκανο Παπανδρέου».

Σε όλα αυτά, ο Παπανδρέου εμφανίστηκε ιδιαίτερα πειστικός. Ωστόσο, «έμεινε ανοιχτός» σε δύο σημεία, τα οποία επεδίωξαν κάποιοι αντίπαλοί του να αξιοποιήσουν.

– Το πρώτο σχετίζεται με τη βαθιά αυτοκριτική του. «Αφού αναγνωρίζεις ότι έκανες τόσα λάθη, γιατί δεν παραιτείσαι», τον επέκριναν κάποιοι υποστηρικτές του Βενιζέλου.

– Το δεύτερο αφορά στις εγγυήσεις που παρέχει ότι στην περίπτωση που κερδίσει, αυτήν τη φορά θα καταφέρει να τα αλλάξει όλα.
Οι άνθρωποι του επιτελείου του Γιώργου γνωρίζουν αυτές τις «τρύπες» στην επικοινωνιακή του στρατηγική και ετοιμάζουν απαντήσεις, που θα βγουν στη φόρα στο επόμενο διάστημα.

Ενώ ο Παπανδρέου δείχνει να πορεύεται βάσει κάποιου σταθερού σχεδίου, ο Βαγγέλης Βενιζέλος φαίνεται να αναπροσαρμόζει διαρκώς την τακτική του, πράγμα που δημιουργεί σύγχυση στους υποστηρικτές του αλλά και στην εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ, στην οποία απευθύνεται.
Τη μια εμφανίζεται ως «μελλοντικός ηγέτης» και την άλλη μιλά για «συλλογική ηγεσία». Μιλά για αριστερόστροφο ΠΑΣΟΚ, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να αναλύσει συγκεκριμένα τι ακριβώς εννοεί. Εμφανίζεται ιδιαίτερα ενωτικός στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου και δύο ημέρες μετά καταγγέλλει οικογενειοκρατία, πρίγκιπες και μηχανισμούς, κατηγορώντας τον Παπανδρέου ότι θα τον διώξει από το ΠΑΣΟΚ. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να καταχεριάζει ο ίδιος συνεργάτες και υποστηρικτές του Παπανδρέου – με φράσεις όπως το «πρέπει να ντρέπεται ο Πολυζωγόπουλος» ή καταγγέλλοντας υπαλλήλους για υβριστικά SMS.