Δεν κάνει να τρώμε ανθρώπους

Την παραβίαση αυτών των αρχών την είδαμε για μια ακόμη φορά, μέσα σε διάστημα μίας βδομάδας, σε δύο περιπτώσεις. Σε εκείνη του Γιώργου Βούτση, γιου του Νίκου Βούτση, και σε εκείνη του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Στην πρώτη περίπτωση η Αστυνομία δεν έδωσε το όνομα -καθώς έτσι ορίζει η νομοθεσία περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων- αλλά διοχέτευσε, ως φαίνεται, τη φήμη περί «γιου πολιτικού στελέχους του ΣΥΝ». Έτσι όλοι γνώριζαν, χωρίς να μπορούν να γράψουν, αλλά τουλάχιστον οι περισσότεροι σεβάστηκαν την περιπέτεια της υγείας του πατέρα του, Νίκου Βούτση. Μόνο κάτι απίστευτοι δεξιοί αρθρογράφοι, με παράλληλες κρατικές δουλειές, είδαν πως «προστατεύεται η Αριστερά, επειδή είναι απλώς η

Αριστερά».

Η δεύτερη περίπτωση έχει επίσης πολιτικό περιεχόμενο, ειδικού βάρους. Οι ίδιοι οι καθηγητές ήταν εκείνοι που βγήκαν στα «παράθυρα» και έκαναν σεμινάρια εγχειρήσεων, με τους δημοσιογράφους να έχουν αποκτήσει και μεταπτυχιακό στη συγκεκριμένη χειρουργική ειδικότητα, μέσα σε 24 ώρες. Οι συνθήκες του Ωνασείου, αλλά και του Χέρφιλντ, επαναλαμβάνονται με έναν απίστευτο κυνισμό, διότι προέχει η μάχη της εξουσίας. Όπως στο παρελθόν υπήρχαν οι φωτογραφίες των παιδιών του Καραμανλή, οι προσβλητικές αναφορές στο πρόσωπο του Ά. Σπηλιωτόπουλου κ.ά.

Από την άλλη η νομοθεσία των προσωπικών δεδομένων χρησιμοποιείται ως άλλοθι από τους κυβερνώντες για την απόκρυψη των τεράστιων ποσών που δίνονται σε στελέχη της κρατικής μηχανής χωρίς καμία διαφάνεια. Και την ίδια ώρα τα ίδια αυτά στελέχη απαντούν, υπό την κάλυψη των προϊστάμενών τους, με υπέρογκες αγωγές στον δημοσιογραφικό έλεγχο της διαχείρισής τους.

Συμπερασματικά, δύο πράγματα πρέπει να αλλάξουν: Ο νόμος περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων, έτσι ώστε οι ασθενείς, τα παιδιά, οι αδύναμοι να μπορούν να προστατευτούν πραγματικά, και οι δημοσιογραφικές μας συνήθειες. Πρέπει να σταματήσουμε να τρώμε ανθρώπους.