Ανατέμνει τον λόγο της αλήθειας;

Δύο αντίρροπες δυνάμεις ενυπάρχουν και αντικατοπτρίζονται στην προσωπικότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου: η ταύτιση της πολιτικής πρακτικής του με την κοινωνική πυραμίδα αξιών («…είμαι το μόνο στέλεχος… που έρχεται με επάγγελμα από την κοινωνία…»), αλλά και ο φόβος που προκαλείται ενδομύχως και διεγείρει τη φαντασίωση του κοινού (εν προκειμένω στον οπαδό, φίλο και ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ), από την παρουσία -εκτός κοινού δείκτη- ευφυΐας, γνώσεων και δυνατοτήτων, με επικρεμάμενο τον κίνδυνο δυσκολίας διατήρησης της επαφής με την πραγματικότητα, εγκλωβισμού σε υπερβολικά φιλόδοξα σχέδια, καθώς και τη δέσμευση για μη ρεαλιστικές ενέργειες.

Η πρώτη ροπή τον θέτει εκτός του «Κύκλου των 343» οικογενειών που από τη σύσταση αυτού του κράτους νέμονται την εξουσία και διαγουμίζουν αυτόν τον τόπο, καθώς αναδείχθηκε σε πρώτο πλάνο με τη διαδικασία που ενυπάρχει στην κοινωνική πυραμίδα αξιών (κοινωνική αναγνώριση στον στενό επαγγελματικό κύκλο, στη συνέχεια στον ευρύτερο, με κατάληξη την ανάδειξη στο βουλευτικό αξίωμα και την πολιτική καταξίωση).

Η ροπή αυτή κατά τον προ αιώνος προσδιορισμό του Γεωργίου Παπανδρέου του Πρεσβύτερου, («Εν Ελλάδι κεφαλή υπερέχουσα, συσπειρωθείτε, πυρρρρ…») εμπεριέχει το αναπόφευκτο της συσπείρωσης εναντίον του του κοινού δείκτη, καθοριστικό διαχρονικό στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας.

Η δεύτερη ροπή που προκαλεί τον ενδόμυχο φόβο πρόσδεσης των εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών, αλλά και της ενάσκησης της εξουσίας, στο άρμα της ατομοκρατίας, παραμένει δυσδιάκριτη στις «20 θέσεις» του Ευάγγελου Βενιζέλου και το ερώτημα παραμένει:

o «Ως πότε θα παραμένει ανεκπλήρωτο το αίτημα για πλήρη και αυθεντική εσωκομματική δημοκρατία, που είναι συνώνυμη με την άμεση και αυτοπρόσωπη συμμετοχή του πολίτη στα κοινά;»

Βεβαίως ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, γνωρίζει τις διδαχές της σύγχρονης Κοινωνιολογίας, ότι «μία δικαιότερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία απαιτεί ένα πολιτικό -και πολύ περισσότερο ένα κομματικό- σύστημα με περισσότερη ουσιαστική και όχι τυπική συμμετοχή». Και αναμφιβόλως εξορκίζει την απόφανση του Ρουσσώ, «η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα των θεών, όχι των ανθρώπων», στο μέτρο που η ρήση αυτή αντιστοιχείται στις σύγχρονες ανάγκες για τη συνεχή διεύρυνση της εσωκομματικής δημοκρατίας.

Το τελευταίο διάστημα ο Ευάγγελος Βενιζέλος φαίνεται να αποτάσσει τον υπεροπτικό, εριστικό και εγωκεντρικό νεαρό καθηγητή και να μεταμορφώνεται σε έναν διαλεκτικό πολιτικό, που αρχίζει να γίνεται αποδεκτός σε ευρεία κλίμακα, λόγω της επιδεικνυόμενης προσφάτως ευγένειας πνεύματος και προθυμίας για συζήτηση.

Η προπέτεια, το επισκίασμα της ραγδαίας πανεπιστημιακής εξέλιξής του και της επιδαψίλευσης φιλοφρονήσεων από τις κατεστημένες ελίτ κολάκευσαν και επέτειναν τον εγωκεντρισμό του νεαρού καθηγητή. Σε σημείο ώστε η πολιτική δράση του να παρομοιάζεται με μονότονο μηχανισμό ρολογιού, ιδιότροπη, σχολαστική και εγωκεντρική.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος υποθηκεύει στον προφορικό λόγο (την ευφράδεια, τη ρητορική δεινότητα) την υπερίσχυση στον πολιτικό ανταγωνισμό όχι μόνο για την ηγεσία του Κινήματος, αλλά και την κατάκτηση της εξουσίας.

Αυτομαγεύεται να πιστεύει, όπως και όσοι κατέχουν τη «δωρεά» αυτή, ότι μέσα στον λόγο υπάρχει κάτι περισσότερο από τις λέξεις: υπάρχει η φωνή. Η φωνή: η χροιά της, η απόχρωσή της, η εκφορά της, ο ρυθμός, η μουσικότητά της, οι δισταγμοί της, τα κομπιάσματά της, τα ξεσπάσματά της, και οι παύσεις της. Μια φράση, αναλόγως με την εκφορά της, καίει, θερμαίνει, ψυχραίνει, παγώνει…

Στις «20 θέσεις» του επίδοξου για την ηγεσία ενός Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος -και στον βαθμό που ανταποκρίνεται το ΠΑΣΟΚ σ’ αυτόν τον προσδιορισμό – ουδόλως διαφορίζεται το νεοφιλελεύθερο («Το «είναι» του ανθρώπου εξαρτάται από το «έχειν» του…») από την ανάγκη του κράτους κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης. Και το κυριότερο:

o «Η λειτουργία μιας Δημοκρατίας της συμμετοχής απαιτεί μια ισχυρότερη αίσθηση κοινότητας, αλληλεγγύης και συντροφικότητας μεταξύ των μελών της κοινωνίας…».

Επίσης, στις «20 θέσεις», διασκελίζεται το αίτημα της εποχής για απεξάρτηση της πολιτικής, των κομμάτων, από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό τους εκ μέρους εξωθεσμικών κέντρων.

Είναι βέβαιο ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν υποτιμά πως η οικονομική δύναμη επηρεάζει αποφασιστικά τα κέντρα αποφάσεων, κυβερνήσεις και κόμματα, από τη στιγμή που διαθέτει τις κατάλληλες προσβάσεις με τη χρηματοδότηση του προεκλογικού αγώνα των κομμάτων, τον έλεγχο των ΜΜΕ, καθώς και την «απεργία επενδύσεων», που παραλύει τον οικονομικό σχεδιασμό των «ανυπάκουων» κυβερνήσεων ή κομμάτων…

Μια ιδεολογική (σοσιαλιστική) εκκρεμότητα υπερίπταται, ως φάντασμα, των «20 Θέσεων» του διεκδικητή της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ:

* Στη σκιά της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας μας μορφάζει η οικονομική ολιγαρχία και με το αιτιολόγημα της λειτουργίας «κράτους δικαίου» μάχεται για την εγκατάλειψη του «κράτους πρόνοιας», ενώ συστηματικά καλλιεργείται ο ατομισμός, η ιδιώτευση. Τα οράματα εξορκίζονται ή εκχυδαΐζονται και η «τηλεοπτική δημοκρατία» αποθεώνεται!

Ανατέμνει τον «λόγο της αληθείας» ο Ευάγγελος Βενιζέλος; Ο «πανδαμάτωρ» χρόνος θα το καταδείξει…