Τα βαθύτερα αίτια της ήττας του ΠΑΣΟΚ
Η ουσία του πράγματος βρίσκεται αλλού. Αφορά την αλλοίωση της πολιτικής φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ από το 1996 και μετά, όταν τις τύχες του Κινήματος ανέλαβε ο Κώστας Σημίτης. Η διακυβέρνηση Σημίτη υπήρξε καταλυτική για τη σημερινή εμφάνιση του ΠΑΣΟΚ, την αποσύνδεσή του από την κοινωνία και τα προβλήματα των ελλήνων πολιτών.
Μια από τις πιο καταστρεπτικές εμμονές του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη ήταν η λεγόμενη σύγκλιση. Μάλιστα σε ένα βιβλίο του -εκδόθηκε πριν από λίγους μήνες- με τίτλο «Στόχοι, στρατηγική, προοπτική», αναφέρει στη σελ. 16 ότι «η σύγκλιση είναι και ήταν το όραμα της μετά-ΟΝΕ εποχής…».
Αυτήν την εμμονή του Κώστα Σημίτη, ο ελληνικός λαός την πλήρωσε ακριβά στο παρελθόν, την πληρώνει όμως σε έναν βαθμό και σήμερα. Η εμμονή ότι η ονομαστική σύγκλιση θα μας έφερνε -με έναν πρωτόγονο αυτοματισμό ίσως- την πραγματική σύγκλιση ήταν στρατηγικό σφάλμα του συστήματος που αποκαλέσαμε ορθώς «σημιτισμό», και το οποίο στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια απλή παραμόρφωση του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ, της αʼ περιόδου (1981-1996).
Ο «σημιτισμός» δέσμευσε παράλογα και αδικαιολόγητα, για αρκετά χρόνια, όλα τα μέσα οικονομικής πολιτικής (νομισματική, δημοσιονομική, εισοδηματική, συναλλαγματική και φυσικά φορολογική) για να ικανοποιηθούν δύο κεντρικοί στόχοι των «αρχιτεκτόνων» της ΟΝΕ, κ. Γιάννου Παπαντωνίου και -αργότερα- του Νίκου Χριστοδουλάκη: α) Να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα και β) να επιτευχθεί η αποκλιμάκωση του πληθωρισμού.
Μπροστά στους δύο αυτούς υπέρτατους στόχους οι «σημιτικοί» θεοποίησαν τα προγράμματα λιτότητας, ελέγχοντας τη ζήτηση και όχι αυξάνοντας την προσφορά. Επίσης, καθοδήγησαν συνθήκες υπερτιμημένης δραχμής -τότε- υπακούοντας «οικονομίστικα» στο Μάαστριχτ… Μας είχαν μιλήσει, εκείνα τα χρόνια, για τη λεγόμενη «σκληρή δραχμή».
Εκείνη η πολιτική του «σημιτισμού», της δεύτερης περιόδου ΠΑΣΟΚ, πυροδότησε ασύμμετρες ανωμαλίες στην οικονομία και επηρέασε δυσμενώς την ανάκαμψη, την ανταγωνιστικότητα, την παραγωγή και τα επιτόκια.
Θυμόμαστε την απεγνωσμένη προσπάθεια που κατέβαλαν την περίοδο 2002-2003 οι μαθητευόμενοι μάγοι του «σημιτισμού», να σταντάρουν τη δημοσιονομική προσαρμογή με φορολογικά – εισπρακτικά μέτρα και μόνο. Χωρίς κάποια ιδιαίτερη κοινωνική μελέτη-έρευνα για την επίδραση αυτών των μέτρων, ειδικά στην ανάπτυξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Τα περισσότερα λουκέτα των «μικρών» τα είχαμε την περίοδο αυτήν. Και όχι μόνο. Τότε φούντωσε κυριολεκτικά η φτώχεια στη χώρα. Αυτό το ζήτημα, καθόλου απλό για να το ξεπεράσει ή να το «κουκουλώσει» κανείς, προκάλεσε σημαντικά ρήγματα στον κοινωνικό ιστό της Ελλάδας, με ανυπολόγιστες συνέπειες και για το άμεσο μέλλον, στον βαθμό που δεν λαμβάνονται σημαντικά μέτρα για τη θεραπεία της κοινωνικής αυτής κατάστασης από τους νεοφιλελεύθερους, συνεχιστές του ίδιου έργου, υπουργούς της κυβέρνησης Καραμανλή.
Αυτή τη διαστρέβλωση της κοινωνικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου την πλήρωσε ακριβά το Κίνημα της Αλλαγής με την ήττα στις εκλογές του 2004. Ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης, μάλιστα, στο βιβλίο του -που αναφέραμε παραπάνω- στη σελίδα 29 διευκρινίζει πως «η κοινωνική πολιτική είναι βασικός πυλώνας της σύγκλισης και όχι παρεπόμενη ή συγκυριακή παρέμβαση», θέλοντας προφανώς να απαντήσει στην κριτική που δέχεται ότι το ΠΑΣΟΚ τη δεύτερη τετραετία αποκόπηκε από την κοινωνία…
Η ήττα τότε, του 2004, δεν ήταν μια στρατηγική ήττα του ΠΑΣΟΚ συνολικά, όπως το γνωρίσαμε από το 1981… Ήταν μια ήττα απλώς της παραμόρφωσης που υπέστη το ΠΑΣΟΚ, μια ήττα του «σημιτισμού».
Σε ό,τι αφορά προσωπικά τον κ. Γ. Α. Παπαδρέου, εμείς πιστεύουμε ότι η ήττα του 2004 όχι μόνο δεν τον αφορά, αλλά αντίθετα, η ανάληψη των ευθυνών της ηγεσίας -έτσι όπως έγινε- μετρίασε αρκετά τα ποσοστά της πτώσης. Αν μάλιστα είχε επιχειρήσει από το 2004 ο κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου να επενδύσει πολιτικά στους επώνυμους αγωνιστές του λεγόμενου πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, όπως π.χ. στους κ. Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, Παναγιώτη Κρητικό, Αναστάσιο Πεπονή, Λευτέρη Βερυβάκη, Αντώνη Λιβάνη, Δημήτρη Τσοβόλα και στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη -ακόμη και στον Στέλιο Παπαθεμελή- θα ήταν εντελώς διαφορετική η πορεία της εκλογικής αναμέτρησης.
Η ήττα του 2004, όμως, φαίνεται ότι αποπροσανατόλισε περισσότερο την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Γιατί διαπιστώσαμε, τότε, ότι ο αντίπαλος του κ. Γ. Παπανδρέου, ο κ. Κ. Καραμανλής, ήλθε και άρχισε να «παίζει μπάλα» στο γήπεδο του ΠΑΣΟΚ! Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, όροι όπως «κοινωνικό Κέντρο»… «κοινωνική συνοχή», «μεσαίος χώρος» κ.λπ. αποτελούσαν την καραμέλα της καθημερινότητας του κ. Κ. Καραμανλή και των ανθρώπων του.
Ήταν φανερό από τότε πως το ΠΑΣΟΚ είχε μόνο έναν δρόμο να διαλέξει, την άμεση επανασύνδεσή του με την κοινωνία των πολιτών με νέους όρους και δεδομένα πολιτικής και οργανωτικής ανασύνταξης. Γιατί η προγενεστέρα περίοδος είχε αποσυντονίσει οργανωτικά το Κίνημα και είχε καταφέρει να εξοστρακίσει την πολιτική από το προσκήνιο. Στην ουσία αυτό που δεν έγινε το 2004 -η πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση της οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ από την τέφρα της- αποτέλεσε τον πρώτο βασικό πυλώνα της νέας ήττας, του 2007. Αυτή είναι και η πρώτη ήττα για τον κ. Γ. Α. Παπανδρέου, όπως ακριβώς μια οριακή ήττα είχε το 2000 ο κ. Κ. Καραμανλής (τηρουμένων των αναλογιών).
Σήμερα, ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου ζήτησε από τη βάση του ΠΑΣΟΚ να του δώσει μια νέα ευκαιρία να φέρει το Κίνημα στον «σωστό δρόμο». Ποιος είναι αυτός; Ας πιστέψουμε το όμορφο τραγουδάκι, «ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία, είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά…». Παιδιά πρέπει να ξαναγράψουν την ιστορία για το πάλαι ποτέ Κίνημα της Αλλαγής. Να ακούσουμε χωρίς μπαμπάκι στ’ αφτιά μας τα παιδιά. Η εμπειρία των παλιότερων και η ορμή των παιδιών -του καινούργιου- θα δείξουν τον σωστό δρόμο στον αυριανό ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, όποιο και να είναι το όνομά του.