Σʼ αυτούς που οδύρονται για την απόσυρση του σχολικού βιβλίου της Ιστορίας
Αν η κ. Ρεπούση και οι συνεργάτες της «κατέβαιναν» στις εκλογές, το 3% το είχαν εξασφαλισμένο – χωριστά βεβαίως από την υποστήριξη και κάποιων ισχυρών (πλην αθέατων…) παραγόντων: ευθύς ως ο υπουργός Παιδείας ανήγγειλε την απόσυρση του επίμαχου βιβλίου, ξετρύπωσαν από το θαλάμι τους οι υποστηριχτές της συγγραφικής ομάδας. Και να δάκρυα υποστήριξης και να «κατάρες» κατά των… σκοταδιστών που εν τέλει πέρασαν τη γραμμή τους και δεν άφησαν, τάχα, την… εκπαιδευτική κοινότητα (η μπουρδολογία στο αποκορύφωμά της!) να αποφασίσει (!) για την καταλληλότητα του βιβλίου. Ακόμη και συνέδριο πανευρωπαϊκό (στο άψε σβήσε) πραγματοποιήθηκε (οι μηχανισμοί σε πλήρη ετοιμότητα ως συμπαγής ομάδα κρούσης εναντίον των «αντιδραστικών»… εθνικιστών)…
Αν πραγματικά θέλατε εσείς οι… «προοδευτικοί», ένα σοβαρό βιβλίο, γιατί δεν υποστηρίξατε το προηγούμενο; Ήταν άραγε αντιδραστικό ή μήπως το αποσυρθέν είναι τάχα τόσο ρηξικέλευθο (λέξη που φτάνει στον Όμηρο και σημαίνει τον πρωτοπόρο, αυτόν που ανοίγει δρόμο…), έτσι που να αποκαλύπτεται σ’ αυτό ολόκληρη η κρυμμένη ιστορική αλήθεια, που απέκρυβαν, τάχα, ως τώρα όλοι οι ιστορικοί; Ξαφνικά, εγένετο φως: η συγγραφική ομάδα εμφανίστηκε από το πουθενά (ή μήπως από κάποια «πειραματικά εργαστήρια»;) και μας είπε: Να η αλήθεια που σας την έκρυβαν! Αν αύριο μεθαύριο, αφελείς κομπάρσοι κάθε καινοτομίας, εμφανιστεί μια άλλη ομάδα και στο όνομα του προοδευτισμού διακηρύξει τη σχετικοποίηση της αξίας των Ελληνικών – μα δεν το ακούσαμε; προάγγελος δεν ήταν ότι τα αγγλικά πρέπει να γίνουν δεύτερη επίσημη γλώσσα;- τι θα πείτε; Εντάξει, ας περάσει κι αυτό; Μα δεν έχετε καταλάβει, όλοι εσείς που ελαφρά τη καρδία υποστηρίζετε την ομάδα Ρεπούση – Λιάκου ότι στόχος της δεν είναι η ιστορική αλήθεια, έστω και κατά προσέγγιση, αλλά η καταστροφή, η συνειδητή αποδόμησή της; Οι συγγραφείς του βιβλίου εν πλήρη συνειδήσει επιδιώκουν να βυθίσουν τη νέα γενιά σε γνωστικό και αξιακό χάος, να διασπάσουν τη συνέχεια των γενεών και να εκμηδενίσουν όχι μόνον την επιστημονικά τεκμηριωμένη γνώση, αλλά και τη βιωμένη από γενιά σε γενιά αίσθηση της ιστορικής εξέλιξης: Κεντρικό τους δόγμα είναι ότι η βιωμένη, η παραδομένη, ακόμη και η επιστημονικά τεκμηριωμένη ιστορική γνώση είναι απατηλή, αφού στηρίζεται σε μια μετέωρη κατασκευή, σ’ ένα «φάντασμα», το Έθνος… Ιστορική, γλωσσική συνέχεια είναι… παραμύθια κι έτσι μπορούμε, αν περάσει αυτή η άποψη, να περιορίσουμε και τη γλώσσα μας στη διδασκαλία της τελευταίας περιόδου της, της Δημοτικής.
Κάθε αντίθετη, στα παραπάνω θέσφατα (!), άποψη είναι επικίνδυνος… εθνικιστικός (!) μύθος, είναι… φασισμός (!) (κάθε διαφωνία άλλωστε σε μετέωρες μπουρδολογίες, σε επιστημονικοφανείς φούσκες δεν κατέληξε να είναι… φασισμός δυνάμει ενός ηλιθίου παμπροοδευτισμού;). Το συγκεκριμένο βιβλίο θα ήταν εθνικό=αληθινό (και το αντίστροφο, για να θυμηθούμε τον Σολωμό) αν προβλημάτιζε τους μαθητές ως προς τα αίτια π.χ. της Μικρασιατικής καταστροφής ή αν αναφερόταν π.χ. με ξεχωριστό σεβασμό στο Έπος του ’40 και στα πάθη του Ελληνισμού, τονίζοντας ταυτόχρονα και τα λάθη και τις παραλείψεις και τις αδυναμίες μας. Και, εν πάση περιπτώσει, εσείς όλοι που χειροκροτείτε το αποσυρθέν βιβλίο, έχετε ξεχάσει ότι ολόκληρη η λογοτεχνική μας παρακαταθήκη, η ίδια η γλώσσα μας, το βαθύτερο εθνικό και κοινωνικό είναι μας, η υπόστασή μας, έχουν άμεση σχέση με τους συνειδητούς αγώνες διαχρονικά των Ελλήνων για ελευθερία και πατρίδα; Έχετε ξεχάσει άραγε, όλοι εσείς οι προοδευτικοί χειροκροτητές της ομάδας Ρεπούση, ότι κάθε αληθινά προοδευτική κίνηση στον Ελληνισμό ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τη διάσωσή του, με την απελευθέρωσή του και τη διασφάλιση των πλέον ικανοποιητικών όρων επιβίωσής του ως εθνικής και λαϊκής κοινότητας; Όλοι εσείς, που θρηνείτε για την απόσυρση του άθλιου βιβλίου της ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, έχετε ξεχάσει ότι από την εποχή του Ομήρου ίσαμε σήμερα η ύπαρξη στέρεης εθνικής ταυτότητας διαπερνούσε τον Ελληνισμό ως ιστορική οντότητα, ακόμη κι όταν αυτός βρέθηκε υπό συνθήκες κατάκτησης και διακινδύνευσε την έσχατη απώλειά της; Και από πότε η μετατροπή της επιστημονικής έρευνας μπορεί να καταλήξει στη λογική του σούπερ μάρκετ: Παίρνω ό,τι και όσα μου πάνε, μου αρέσουν, με βολεύουν; Ή: είναι προοδευτισμός η διάλυση της ιστορικής επιστημονικής γνώσης σε αυθαίρετες κατασκευές ή μήπως αυτή είναι και η έσχατη εξαθλίωση του ιστορικού;
Η πρώτη μεγάλη σωζόμενη τραγωδία είναι οι «Πέρσες» του Αισχύλου. Και η μεγαλύτερη φιλοδοξία αυτού του γίγαντα της Μεγάλης Ποίησης ήταν: στο μνήμα του να γραφεί ότι πολέμησε στον Μαραθώνα, κι όχι ότι υπήρξε ο μέγας τραγικός ποιητής! Αλήθεια, «προοδευτικοί» φίλοι της συγγραφικής ομάδας, οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Σολωμού μήπως είναι δημιούργημα επικίνδυνων… εθνικιστικών τάσεων του ποιητή;
Επιτέλους, λίγη ντροπή δεν θα έβλαπτε…