Πολιτική συνείδηση και «κοινή γνώμη»

Στα αλήθεια, θεωρεί το Πολιτικό Συμβούλιο ότι το μοντέλο του «δημοψηφίσματος» του 2004 μπορεί να αποτελέσει πρότυπο; Ποιος θα ελέγξει στην πράξη ψηφοφόρους που θα προσέρχονται την ώρα της ψηφοφορίας για να εκλέξουν τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ; Ποιος θα εμποδίσει κατευθυνόμενες «ομάδες», που κάλλιστα μπορεί να μην ανήκουν σε ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, να ψηφίσουν μαζικά; Είναι θέμα ποσοστών το πρόβλημα της νόθευσης του αποτελέσματος με τον τρόπο αυτό ή στην πραγματικότητα ακύρωση της ουσίας της δημοκρατικής ψήφου;

Τι θα γίνει, τελικά, αν μέσα στο χάος αυτό αμφισβητηθεί το εκλογικό αποτέλεσμα από τον «χαμένο» – ιδίως σε περίπτωση μικρής διαφοράς;
Ή μήπως μια τέτοια εξέλιξη χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα από ορισμένους, ώστε να δικαιολογήσουν τη δρομολόγησή τους σε νέες πολιτικές πρωτοβουλίες;

Αν το «δημοψήφισμα» του 2004 αποτέλεσε μια πολιτική κωμωδία, μια γιορτινή διαδικασία, ένα παρόμοιου τύπου «δημοψήφισμα» μπορεί σήμερα να οδηγήσει σε πολιτική τραγωδία και στη διάσπαση.
Άλλωστε, η εκλογή του προέδρου ενός κόμματος, που θέλει να έχει ισχυρή κοινωνική αναφορά και σαφείς ιδεολογικούς προσανατολισμούς, δεν είναι υπόθεση της κοινής γνώμης και των εντυπώσεων που δημιουργούνται από τα ΜΜΕ. Τα κριτήρια επιλογής είναι πολύ πιο αυστηρά, πολύ πιο δεσμευτικά από επιφανειακές επιλογές που οδήγησαν και στο παρελθόν στον «καταλληλότερο» που έσυρε το ΠΑΣΟΚ στη σημερινή ιστορική κρίση.

ΟΦΙΣ