Η νέα κοινωνική λεηλασία
Ο προϋπολογισμός του 2008 περιλαμβάνει, τουλάχιστον, 6 δισ. ευρώ πρόσθετους φόρους, αφού ήδη πληρώθηκαν, τουλάχιστον, 3,5 δισ. ευρώ περισσότεροι φόροι το 2007. Ποιοι θα πληρώσουν αυτά τα νέα 6 δισ. ευρώ; Προφανώς, τα πλατιά λαϊκά στρώματα και κυρίως οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, αφού χρόνο με τον χρόνο διευρύνεται το καθεστώς φορολογικής ασυλίας για το μεγάλο κεφάλαιο και τις μεγάλες ακίνητες περιουσίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι φόροι στα νομικά πρόσωπα, δηλαδή στις Ανώνυμες Εταιρείες, θα παραμείνουν το 2008 στα ίδια, περίπου, επίπεδα με το 2007. Άρα τα πρόσθετα 6 δισ. θα προέλθουν από την αύξηση της άμεσης φορολογίας στα φυσικά πρόσωπα και κυρίως από την υπεραύξηση των έμμεσων φόρων, οι οποίοι είναι και οι πιο αντιλαϊκοί του είδους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι θα πληρώσουν για τα εισοδήματά τους το 2008, παρά τη μείωση του φορολογικού συντελεστή κατά 2 μονάδες (από 29% σε 27%), αρκετά μεγαλύτερους άμεσους φόρους, λόγω της μη τιμαριθμοποίησης της φορολογικής κλίμακας. Έτσι, για μισθούς που θα αυξηθούν ονομαστικά το 2008 μόνο κατά 3%, στα όρια του επίσημου πληθωρισμού και πολύ κάτω από την πραγματική ακρίβεια, οι μισθωτοί θα πληρώσουν περισσότερους άμεσους φόρους, πράγμα που σημαίνει μια μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματός τους. Αυτή η μείωση, όμως, θα καταστεί πραγματική λεηλασία των εισοδημάτων τους από την επιδρομή των έμμεσων φόρων, η οποία θα προκύψει, πέραν των πολλών άλλων, από την εξομοίωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης και από την επιβολή του νέου τέλους στα ακίνητα.
Ο κ. Γ. Αλογοσκούφης, με αόριστες εξαγγελίες, προσπάθησε να καθησυχάσει ότι η διαφορά από τον διπλασιασμό, σχεδόν, της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης θα επιστραφεί μέσω των τραπεζών. Η επιστροφή, όμως, αυτή σημαίνει γραφειοκρατία και αφάνταστη ταλαιπωρία του καταναλωτικού κοινού. Ακόμα χειρότερα, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι μισή, αφού στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι πολύ αμφίβολο αν θα περιλαμβάνει τον αυξημένο ΦΠΑ και το αυξημένο, ίσως, χονδρεμπορικό και λιανικό κέρδος. Η πάταξη της λαθρεμπορίας θα γίνει, έτσι, το άλλοθι για ένα άγριο εισπρακτικό «σαφάρι», σε μια περίοδο που οι τιμές του πετρελαίου πετάνε στα ύψη και, αντί πρόσθετης επιβάρυνσης, θα έπρεπε να δοθεί επίδομα θέρμανσης στις φτωχότερες οικογένειες.
Από την άλλη, η επιβολή τέλους δύο τοις χιλίοις σε όλα τα ακίνητα (πλην πρώτης κατοικίας έως ένα ύψος αξίας) θα αντιπροσωπεύσει έναν νέο σκληρό φόρο κυρίως για όλους τους μικροϊδιοκτήτες, αφού, ταυτόχρονα, για τους πολύ πλούσιους καταργείται ο Φόρος Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και για ένα μικρό αναξιοποίητο οικόπεδο θα είναι υποχρεωμένος κάποιος να πληρώνει κάθε χρόνο «χαράτσι», ως ένα είδος ενοικίου. Και είμαστε ακόμα στην αρχή, αφού η εκάστοτε κυβέρνηση θα μπορεί άνετα για εισπρακτικούς λόγους, όπως κάθε τόσο αυξάνει τον ΦΠΑ, να αυξάνει και το ειδικό τέλος κατοχής ακινήτων.
Έχουμε ενώπιόν μας την πιο σκληρή και αντιλαϊκή φοροεπιδρομή από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα, την ώρα που τα απίστευτα υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων φορολογούνται με συντελεστή μικρότερο από εκείνον που πληρώνει ένας μισθωτός των 1.000 ευρώ. Η Ελλάδα γίνεται όλο και περισσότερο ο παράδεισος για τους πλούσιους και τόπος μαρτυρίου για τα μικρομεσαία και φτωχά εισοδήματα. Γινόμαστε ολοταχώς μια χώρα που πωλείται χωρίς όρους και όρια στα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Μια χώρα που μετατρέπεται σε μια κακόγουστη ευρωπαϊκή έκδοση των, υπό την αστερόεσσα, μπανανιών της Καραϊβικής.